پدر همسرم مقبره­‌ای در قبرستان نو دارند که در آن­جا دفن هستند. یک­بار به شهید قدوسی ­گفتم: کنار پدرتان جایی را برای خودتان در نظر بگیرید. گفتند: برای خودم مقبره بگذارم که پا روی قبرم نگذارند؟ نه! من می‌­خواهم یک جایی باشد که روی قبرم پا بگذارند. جایی باشد که له بشوم و نشانی از من نباشد.

زمانی که اجازه نمی‌­دادند داخل شهر قم جنازه دفن بشود و به همین منظور بهشت معصومه را درست کردند، من خیلی ناراحت شدم. محمدحسن پسرم گفت: چرا اوقاتتان تلخ است؟ گفتم: ما غربت را چشیدیم و به این­جا آمدیم تا در پناه حضرت معصومه (س) باشیم، وقت مردن می­‌خواهند ما را توی بیابان­‌ها بیندازند؟!

شهید محمدحسن قدوسی

دلم می­‌خواهد داخل قم که درِ بهشت به روی آن باز می‌­شود، مرا دفن کنند. خندید و گفت: چه حرف‌هایی می‌­زنید؟ من که می­‌خواهم وصیت کنم جنازه‌­ام را پای کوه بگذارند تا سگ­‌ها مرا بخورند! عمل آدم مهم است. همین­طور هم شد. نمی­‌دانم جنازه‌­اش چه شد؟ این­ها چیزهایی بود که این­ها داشتند و رفتند.