هلث گزارش کرد، این عارضه در سال‌های اخیر توجه فزاینده‌ای را به خود جلب کرده و معمولا حول مسائل حرکتی، از مهارت‌های حرکتی ظریف گرفته تا تحرک کلی متمرکز است. با این حال، این وضعیت پیشرونده باعث برخی مسائل غیر مرتبط با حرکت مانند اضطراب، افسردگی و از دست دادن بویایی نیز خواهد شد.

نتایج تحقیق جدید نشان داد، افرادی که پس از ۵۰ سالگی دچار اضطراب می‌شوند، خطر ابتلا به پارکینسون در آنان افزایش می‌یابد.

این تحقیق داده‌های سلامتی ۱۰۹هزار و ۴۳۵ نفر در بریتانیا که بعد از ۵۰ سالگی دچار اضطراب شده بودند را در مقایسه با گروه کنترل ۸۷۸هزار و ۵۲۶ نفر بدون اضطراب مورد بررسی قرار داد و گزارش کرد که احتمال ابتلا به پارکینسون در گروه مضطرب ۲ برابر بیشتر بود.

محققان دریافتند از زمان تشخیص اضطراب تا یک سال قبل از تشخیص پارکینسون، داده‌ها را برای ویژگی‌های این بیماری مانند لرزش و اختلال تعادل ارزیابی می‌کنند.

دکتر دانیل ترونگ، متخصص مغز و اعصاب اظهار کرد نتایج این تحقیق شواهد قانع‌کننده‌ای را نشان داد که اضطراب را با افزایش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در افراد بالای ۵۰ سال مرتبط می‌کند.

او گفت این یافته‌ها می‌تواند اضطراب را به‌عنوان شاخص اولیه جدید پارکینسون نشان دهد و به پزشکان مراقبت‌های اولیه اجازه می‌دهد تا برای تشخیص این بیماری با زیر نظر گرفتن افراد بالای ۵۰ سال که به شرایط مرتبط با اضطراب مبتلا می‌شوند، نقش داشته باشند. علاوه بر این، این اتصال می‌تواند به بهبود مراقبت از بیمار در طول مسیر تشخیص با امکان نظارت فعال و مدیریت جامع کمک کند.

سایر عوامل خطر برای پارکینسون که در این تحقیق برجسته شد شامل افسردگی، اختلال خواب، خستگی، اختلال شناختی، افت فشار خون، لرزش، سختی، اختلال در تعادل و یبوست است.

البته نتایج این تحقیق برخی از شکاکان را نیز به خود جلب کرده است زیرا دکتر کلیفورد سگیل، متخصص مغز و اعصاب در مرکز بهداشت پراویدنس سنت جان در کالیفرنیا اظهار کرد هرگز از اضطراب به‌عنوان یک معیار تشخیصی استفاده نمی‌کند و  پارکینسون اختلال خلقی نیست و اضطراب ممکن است محصول جانبی تشخیص باشد.

نتایج این تحقیق در نشریه British Journal of General Practice منتشر شده است.