لیلا صادقی با بیان اینکه والدین به هیچ عنوان حق درد و دل کردن با کودکان‌شان را ندارند، اظهار کرد: کودکان مشاور یا درمانگر نیستند و درد و دل کردن با آنها، جایگاه پدر و مادری را برای آنها زیر سوال می‌برد چراکه مرزگذاری بین کودکان و والدین وجود دارد.

وی با بیان اینکه درد و دل با کودکان مشکلات را به روح و روان آنها منتقل می‌کند، ادامه داد: درد و دل با کودکان به نوعی تجاوز روانی محسوب می‌شود، زیرا آنها راهکاری برای حل مشکلات بزرگسالان ندارند و به دلیل همین احساس ناتوانی، استرس و اضطراب در آنها بروز می‌یابد، چراکه کودکان فاقد مدیریت کنترل هیجان و درک و هضم مسائل و مشکلات والدین هستند؛ از همین رو والدین باید آگاه باشند که مشکلاتشان را با مشاور و روانشناس در میان بگذارند.

صادقی تاکید کرد: والدینی که عادت به درد و دل کردن با کودکان‌شان دارند به طور قطع فرزندانی تربیت خواهند کرد که در بزرگسالی احساس ناامنی، عصبانیت، اضطراب و بسیاری از مواقع بی‌اعتمادی به والدین را تجربه خواهند کرد؛ این درحالیست که زخم‌های دوران کودکی، به ویژه زخم‌های هیجانی و روان‌شناختی، می‌توانند آثاری به درازای طول عمر داشته باشند؛ به طور مثال دانشجوی دختری بود که می‌گفت «دوران کودکی سخت و آزاردهنده‌ای داشتم و همیشه شاهد دعوا و نزاع والدینم بودم و دائم احساس می‌کردم باید جو متشنج خانه را آرام کنم و به پدر و مادرم مشاوره دهم. پدرم با من درد و دل می‌کرد که چقدر از ازدواجش ناراضی است و بخاطر من این زندگی را تحمل می‌کند، از سویی دیگر دلم برای مادرم می‌سوخت ولی نمی‌توانستم کاری برایش انجام دهم، اکنون دلم می‌خواهد تنها زندگی کنم زیرا دیگر حوصله میانجی‌گری بین والدینم را ندارم.»

این متخصص روانشناسی کودک با اشاره به اینکه تحمیل کردن نقشی به جز نقش فرزندی باعث درگیری بیش از حد کودکان با مسائل مربوط به بزرگسالان می‌شود، خاطرنشان کرد: این گرفتاری و درگیر کردن کودکان خارج از توان و ظرفیت روانی آنهاست و آسیب‌های روانی و هیجانی زیادی برایشان به همراه دارد.