پدال/ در سال ۱۹۸۸، یک کوروت C4 استاندارد جاده با تیونینگ کالاوی، به سرعت ۴۱۰ کیلومتر بر ساعت رسید و تاریخ‌ساز شد.
 
وقتی حرف از رکورد سرعت در خودروها می‌شود، همهٔ ما به یاد بوگاتی می‌افتیم زیرا این شرکت اولین هایپرکار تولیدی را ساخت که توانست به سرعتی بیش از ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. بااین‌حال، شاید خیلی‌ها ندانند که سال‌ها قبل از بوگاتی ویرون، خودروی جاده‌ای دیگری توانسته بود به چنین سرعتی دست پیدا کند. در ادامه قصد داریم با این خودرو بیشتر آشنا شویم.

کالاوی (Callaway) یک شرکت مهندسی خودروی آمریکایی است که پکیج‌های پرفورمنس برای خودروهای جنرال موتورز و خصوصاً کوروت ارائه می‌کند. این شرکت در دههٔ ۸۰، اقدام به ساخت نسخهٔ بسیار ویژه‌ای از کوروت C4 با نام اسلج‌همر (Sledgehammer) کرد که قرار بود به سریع‌ترین خودروی جهان تبدیل شود اما درعین‌حال جاده‌ای باشد و از تمام امکانات رفاهی که در کوروت‌های معمولی وجود دارد بهره ببرد. کالاوی قبل از اینکه سراغ این پروژه بلندپروازانه برود، با شورلت به‌منظور ارائهٔ پکیجی سفارشی برای کوروت C4 قرارداد بسته بود.

این پکیج، پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 شورلت را با دو توربوشارژر تقویت می‌کرد و قدرت را از ۲۴۰ به ۳۸۲ اسب بخار افزایش می‌داد. این پکیج که با دو اینترکولر هم همراه بود، گشتاور را نیز به ۷۴۰ نیوتن متر می‌رساند. بااین‌حال، کالاوی احساس می‌کرد کوروت C4 پتانسیل بیشتری دارد. به همین دلیل، این شرکت تصمیم گرفت بلوک استاندارد موتور C4 را با نمونه‌ای قوی‌تر جایگزین کند و اساساً همه‌چیز را از ابتدا شروع کند. این بلوک جدید هرچند مثل نمونهٔ استاندارد ۵.۷ لیتر حجم داشت اما به سرسیلندرهای آلومینیومی، میل‌لنگ فولادی فورج‌کاری شدهٔ کاسورث، پیستون‌های فورج‌کاری شده و دیگر ارتقاءها مجهز شده بود.

این پیشرانه همچنین به سیستم روغن‌کاری کارتل خشک مجهز شده بود که برای حرکت با سرعت‌های بالا نیاز بود. این پیشرانهٔ جدید با دو توربوشارژر، ۹۰۰ اسب بخار قدرت و ۱۰۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که اعداد بسیار چشمگیری بودند. برای مقایسه، سریع‌ترین خودروی جهان در آن زمان یعنی پورشه ۹۵۹ تنها ۴۵۰ اسب بخار قدرت داشت. بااین‌حال، هرچند موتور V8 توئین توربوی کالاوی مطمئناً قدرت کافی برای شکستن رکورد سرعت را داشت اما دستیابی به سرعت‌های بالا غیر از قدرت به عناصر دیگری هم نیاز داشت.

اولاً، خودرو باید آن‌قدر پایدار باشد که در سرعت‌های بالا منحرف نشود و ثانیاً باید فرم آیرودینامیکی داشته باشد که بتواند هوا را به‌راحتی بشکافد. مورد اول با کاهش ۲.۵ سانتی‌متری فاصلهٔ خودرو از زمین و همین‌طور کاهش وزن که مرکز ثقل را پایین‌تر می‌آورد برطرف شد. کمک‌فنرهای افترمارکتی همراه با لاستیک‌های ویژهٔ گودیر که به‌طور خاص برای سرعت‌های بالا طراحی شده بودند نیز از دیگر تغییرات اسلج‌همر بودند. برای مورد دوم هم کالاوی اقدام به طراحی کیت بدنهٔ اختصاصی کرد که آیرودینامیک‌تر از C4 استاندارد بود. همچنین برای حفظ جان راننده درصورتی‌که مشکلی رخ دهد، اسلج‌همر به رول کیج و کمربندهای ایمنی پنج نقطه‌ای به همراه آمپرهای بیشتر برای ارائهٔ اطلاعات کامل از موتور به راننده مجهز شد.

این تلاش‌های کالاوی نتیجه داد و اسلج‌همر توانست در نوامبر ۱۹۸۸ در پیست بیضی‌شکل ۱۲ کیلومتری مرکز تحقیقات حمل‌ونقل اوهایو به سرعت فوق‌العادهٔ ۴۱۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. این رکورد با رانندگی «جان لینگنفلتر» به دست آمد که به طراحی نیروگاه قدرتمند اسلج‌همر کمک کرده بود. این کوروت ساخت کالاوی در حالی به چنین سرعت خارق‌العاده‌ای دست پیدا کرد که کاملاً در جاده‌ها قابل‌استفاده بود. در این خودرو سیستم تهویه و رادیوی کارخانه‌ای حفظ شده بود و حتی رول کیج هم با چرم پوشیده شده بود تا حس جاده‌ای بیشتری به کابین ببخشد. این در حالی بود که ۱۷ سال بعد، بوگاتی ویرون با دستیابی به سرعت ۴۰۷ کیلومتر بر ساعت، هنوز نتوانست به رکورد کالاوی اسلج‌همر برسد و حدود دو دهه طول کشید تا یک خودروی تولیدی بتواند این رکورد را بشکند.