خراسان/ «پیج دیویس»، استاد روان شناسی در دانشگاه لیدز در مقاله‌ای که در وب‌سایت کانورسیشن منتشر شده، می‌نویسد در برخی پژوهش‌ها، بیش از نیمی از کودکانی که با آن‌ها صحبت شده است همراهان خیالی دارند. بسیاری از نوجوانان و حدود ۱۰ درصد بزرگ سالان گفته‌اند این نوع بازی با موجودات خیالی را دارند. به گزارش «ایندیپندنت فارسی » و به نوشته دیویس، در حالی که این ارقام شگفت‌آور به نظر می‌رسد، بستگی به نحوه طبقه‌بندی این نوع از مصاحبت دارد. در نوجوانان، برخی نوشته‌های دفتر خاطرات روزانه را می‌توان نوعی دوست خیالی در نظر گرفت. حتی شخصیت‌هایی را که نویسندگان خلق می‌کنند،می‌توان در این گروه قرار داد.
تقویت مهارت‌های اجتماعی و گفت‌و‌گوی درونی
پژوهش‌ها نشان می‌دهد که دوستان خیالی مهارت‌های اجتماعی، شناخت تفکر، گفت‌و‌گوی درونی و حتی داستان‌گویی و توصیف را تقویت می‌کنند. این فواید به‌ویژه در کودکان مبتلا به اوتیسم که دوستان خیالی دارند مشاهده شده و موکد این نکته است که والدین نباید درباره بازی فرزندانشان با دوستان خیالی نگران باشند.
 
خلق جهان خیالی
خلق دنیاهایی با جوامع، جغرافیا، زبان‌ها و فرهنگ‌هایی متفاوت با دنیای واقعی به‌ویژه در کودکانی دیده می‌شود که در داستان‌گویی خلاقیت دارند. این جهان‌های خیالی معمولا در اواسط دوره کودکی ساخته می‌شوند. تصور بر این است جهان‌های خیالی که ریشه در تخیل دارند با دوستان خیالی مرتبط باشند. به عقیده دیویس، کودکانی که دنیایی برای دوست خیالی‌شان خلق می‌کنند تا در آن ساکن شوند و با یکدیگر تعامل داشته باشند، ممکن است در حال گسترش بازی خلاقانه قبلی‌شان باشند. بعضی کودکان دوستان خیالی‌شان را موجوداتی مستقل و خارج از کنترل می‌بینند، برخی دیگر رابطه‌ای کاملا متفاوت با این دوستان خیالی دارند و آن‌ها را به چشم بخشی از وجود خود یا حتی به‌عنوان مراقب یا والدین می‌بینند. دیویس با اشاره به این که در جریان پژوهش‌هایش گاهی کودکانی را می‌بیند که می‌گویند می‌توانند همراهان خیالی‌شان را ببینند و صدایش را بشنوند، می‌نویسد این شخصیت‌ها شاید مانند دوستان واقعی برای این کودکان عمل می‌کنند و کودکان برای هر موضوعی از درگیری‌ها گرفته تا کمک و مشاوره، سراغ این موجودات خیالی می‌روند.