آخرین خبر/ زمانی که سوخت هسته‌ای ستاره‌ای به پایان می‌رسد، ستاره خاموش می‌شود. از آنجایی که حرارت ناگهان فروکش می‌کند و فشار تابشی یا تشعشعی به بیرون رانده می‌شوند، ستاره آغاز به انقباض می‌کند.

 ستاره‌ای مانند خورشید مسیر نابودی عجیبی را پشت‌سر می‌گذارد. نیروی گرانش با فروکش کردن گداز هسته‌ای، بر ستاره سلطه می‌یابد. مواد باقیمانده روی ستاره به سمت داخل فشرده شده و ستاره کوچکتر و کوچکتر می‌شود.

 پس از گذشت سالها در نهایت شگفتی خورشید نه تنها فشرده نمی شود بلکه لایه بیرونی آن متورم شده به بیرون فوران می‌کند و به ستاره غول‌پیکر سرخی تبدیل می‌شود و قطر خورشید با کاهش درجه حرارتش بزرگتر می‌شود و طی این مرحله، خورشید به اندازه‌ای بزرگ می‌شود که لایه خارجی آن تقریبا در موقعیتی قرار می‌گیرد که زمین قرار دارد.

 خورشید تا حداکثر بزرگی ممکن متورم خواهد‌ شد و حتی ممکن است عطارد، ونوس و زمین را در خود ببلعد و یا بقایای این سیاره‌ها را به بیرون براند. در این مرحله ابعاد خورشید صدوپنجاه بار بزرگتر از ابعاد کنونی‌اش خواهد‌ شد.

 در این مرحله نیز ستاره هنوز کاملا نمرده‌است. در هسته ستاره نیروی گرانش لایه‌های هیدروژن و هلیوم را به متراکم‌ترین حالت خود،‌ مرحله‌ای که گداخت هسته‌ای آغاز می‌شود، رسانده و این مواد برای مدت کوتاهی شعله‌ور می‌شوند. در این مرحله درخشش خورشید دو هزار و صد برابر بیشتر از حالت کنونی آن خواهد‌ شد.

در حدود هفت تا هشت میلیارد سال دیگر خورشید در مرحله پایانی عمرش قرار خواهد‌ گرفت،‌مرحله‌ای دیدنی که نمایشی زیبا را در کهکشان راه شیری رقم خواهد‌ زد. بقایای ستاره به کوتوله‌ای سفید تبدیل خواهد‌ شد، بقایای پوسیده‌ای که کاملا سرد و به شدت متراکم هستند.

 نمایش بزرگ زمانی آغاز خواهد‌ شد که خورشید به یک سحابی سیاره‌ای تبدیل شود، مجموعه‌ای درخشان از توده‌های گازی که با سرعت‌های متفاوت به بیرون پرتاب می‌شوند و نمایشی از نورهای فلورسنت را برای پنجاه هزار سال اجرا خواهد‌کرد.