آخرین خبر/ صبح روز سیزدهم مارس 1964 در نیویورک ، کیتی جنوویس ( kitty Genovese ) بیست و هشت ساله هنگام بازگشت از محل کار خود با ضربات متعدد چاقو به قتل رسید. حدود ساعت 3:15 شب جنوویس که خودروی خود را در فاصله ی اندکی از خانه اش پارک کرده بود، به سمت خانه به راه افتاد اما در راه با وینستون موزلی رو به رو شد. او که به شدت ترسیده بود شروع به دویدن به سمت خانه کرد، اما موزلی که سریع تر از او بود موفق شد دو ضربه چاقو به پشت جنوویس بزند. جنوویس فریاد می کشید و کمک می خواست. یکی از همسایگان از پشت پنجره فریاد می کشد او را رها کن. موزلی فرار می کند و جنوویس در حالی که به شدت مجروح شده به آرامی به سوی آپارتمانش می رود، اما با در بسته روبه رو می شود و به دلیل زخم شدید بر روی زمین می افتد و درخواست کمک می کند. 10 دقیقه بعد موزلی بار دیگر بر می گردد و این بار پس از درگیری با جنوویس با ضربات متعدد چاقو او را به قتل رسانده و فرار می کند.
این درگیری ها حدود 30 دقیقه به طول می انجامد و در نهایت پس از فرار موزلی، یکی از همسایگان با پلیس تماس گرفته و با رسیدن پلیس و آمبولانس، جنوویس در مسیر بیمارستان جان خود را از دست می دهد.
به گفته روزنامه نیویورک تایمز دست کم 37 نفر از همسایگان صدای او را شنیده و از پنجره آپارتمان خود ناظر درگیری بوده اند، با این حال نه تنها کمکی به جنوویس نکرده اند بلکه حتی با پلیس نیز تماس نگرفتند.
این حادثه دو روان‌شناس به نام های بیب لاتانه و جان دارلی (John Darley) را برانگیخت تا علت این را که مردم اغلب پیشنهاد کمک نمی‌دهند یا نمی‌خواهند خود را درگیر کنند دریابند. آنها «اثر تماشاگر» (the bystander  effect) را کشف کردند: هر چه تعداد تماشاگران بیشتر باشد احتمال اینکه کسی پیشنهاد کمک بدهد کمتر است.
دارلی می گوید این نوع بی تفاوتی به دو علت اتفاق می افتد:
1- لوث مسئولیت : اگر هیچکس کمکی نمی کند لابد همه چیز رو به راه است.
2- پخش مسئولیت : این همه آدم اینجا هست. حتما یک نفر به کمک خواهد شتافت