عصر ایران/ با توجه به پیشرفت های صورت گرفته در زمینه خودروهای خودران، هدف حضور گسترده خودروهای بدون راننده در جاده ها بیش از هر زمان دیگر در دسترس به نظر می رسد.

رقابت برای ساخت خودروهای خودران طی سال های اخیر افزایش یافته است. این قبیل محصولات اکنون مورد توجه خودروسازان هستند. در همین راستا، آن ها هزینه زیادی را صرف پژوهش و توسعه در این زمینه می کنند تا در آینده ای نه چندان دور راننده های انسانی را به چیزی منسوخ تبدیل کنند.

اگرچه فناوری جدیدی به نظر می رسد، اما معرفی نمونه های اولیه خودروهای بدون راننده به بیش از 50 سال پیش و دهه های 1960 و 1970 میلادی باز می گردد.  
 

خودروی بدون راننده آزمایشگاه پژوهش جاده بریتانیا
آزمایشگاه پژوهش جاده بریتانیا در سال 1971 نمونه اولیه یک خودرو بدون راننده مبتنی بر فورد کورتینا را معرفی کرد. اگرچه این مدل شباهت چندانی به نمونه های خودران امروزی ندارد، اما همچنان این امکان را برای مسافر خود فراهم می کرد تا از کارهای دیگری مانند مطالعه روزنامه لذت ببرد.  
 
چگونه کار می کرد
خودرو بدون راننده آزمایشگاه پژوهش جاده بریتانیا دارای یک واحد گیرنده ویژه در قسمت جلو بود که با دریافت تکانه های الکترونیکی از جاده امکان حرکت بی نیاز از دخالت راننده را فراهم می کرد.

هدایت این خودرو با استفاده از کابل برقی مدفون در مسیر آزمایش و میدان مغناطیسی صورت می گرفت. سیگنال های دریافتی از مسیر آزمایشی که سیم در آن مدفون بود توسط واحد ویژه جلو خودرو تفسیر شده و اطلاعات آن برای تغییر مسیر و سرعت خودرو به کار گرفته می شد. 

این آزمایش های رانندگی مبتنی بر سیم با استفاده از تعدادی خودروهای تولیدی اصلاح شده از جمله آستین مینی، استاندارد ونگارد و سیتروئن دی اس19 در دهه 1960 آغاز شد.

با این وجود، آزمایشگاه پژوهش جاده بریتانیا به دلیل مشکلات مالی پروژه خودرو بدون راننده را کنار گذاشت تا سرمایه خود را صرف پروژه هایی سازد که بازگشت مالی سریع تری را نوید می دادند.

نخستین خودروی بدون راننده بی نیاز از ریل و سیم
نخستین خودرو بدون راننده که به ریل یا سیم زیر جاده وابسته نبود نیز در دهه 1970 توسط آزمایشگاه مهندسی مکانیک سوکوبا ژاپن معرفی شد. این خودرو که در سال 1977 از آن رونمایی شد به دو دوربین مجهز بود و از فناوری کامپیوتر آنالوگ برای پردازش سیگنال استفاده می کرد.