دو فضانوردان ناسا که در ماه ژوئن به ایستگاه فضایی رفتند قرار بود فقط هشت روز مهمان این ایستگاه باشند اما آنها تا فوریه(حوالی بهمن ماه) به خانه نخواهند آمد.

به نقل از دیلی‌میل، «بوچ ویلمور»(Butch Wilmore) و «سونی ویلیامز»(Suni Williams) در ماه ژوئن با کپسول «استارلاینر»(Starliner) شرکت «بوئینگ»(Boeing) به پایگاه مداری رسیدند اما در نهایت مشخص شد برخی مشکلات به این معناست که این فضاپیما هنوز آماده پرواز کردن به سوی زمین نیست. این بدان معناست که آنها ممکن است مجبور باشند برنامه سخت‌گیرانه ایستگاه فضایی را شامل پیاده‌روی‌های فضایی، آزمایش‌های تحقیقاتی و تمرین‌های فیزیکی قوی در بهترین بخش سال تحمل کنند.

برای درک آنچه ویلمور و ویلیامز از سر می‌گذرانند، «جاناتان چادویک»(Jonathan Chadwick) گزارشگر دیلی میل داوطلب شد تا زندگی در ایستگاه فضایی بین‌المللی را روی زمین با استفاده از تجهیزات آژانس فضایی بریتانیا تقلید کند.

چادویک یک گزارش را از حضور در این محیط شبیه‌سازی‌شده نوشته است که در ادامه آن را می‌خوانیم.

شرایط شبیه‌سازی‌شده از غذای آب‌رسانی‌شده وحشتناک گرفته تا وضعیت سخت خواب نشان می‌دهد که چرا من صرف نظر از اینکه هر چقدر حقوق بگیرم، هرگز فضانورد نمی‌شوم.

در ایستگاه فضایی بین‌المللی، فضانوردان در محفظه‌های کوچکی به اندازه باجه تلفن به نام «ایستگاه‌های خواب» می‌خوابند که کمی مشابه کمدهایی به اندازه انسان است. هر کدام از محفظه‌ها حاوی یک کیسه خواب است که به دلیل گرانش کم فضا به دیوار بسته شده تا از شناور شدن آن جلوگیری شود. من نسخه خودم را ایجاد کردم که شامل یک کیسه خواب محصور در یک جعبه است. این محفظه در واقع یک مکان کاملا دنج را برای چرت زدن ایجاد می‌کند.

برنامه بعدی شست‌وشوی صبحگاهی است. این بخشی از زندگی در ایستگاه فضایی بین‌المللی است که کمتر انتظارش را داشتم. فضانوردان نمی‌توانند حمام یا دوش داشته باشند زیرا آب به جای فرود آمدن، شناور می‌شود. در عوض، آنها باید خود را با یک پارچه مرطوب تمیز کنند. این یعنی دوش صبحگاهی برای من وجود ندارد و در تمام روز بوی بدی خواهم داد.

آنها گفتند صبحانه مهم‌ترین وعده غذایی در روز است و مطمئنا شرایط اینجا تفاوتی با فاصله ۲۵۴ مایلی زمین ندارد. فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی عمدتا از غذاهای خشک‌شده در بسته‌بندی استفاده می‌کنند که باید پیش از مصرف در یک دستگاه آب‌رسانی شوند و در صورت نیاز حرارت ببینند.

به گفته ناسا، آب به عنوان محصول جانبی سلول‌های سوختی شاتل، یک منبع فراوان است اما غذای کم‌آب به کاهش وزن در ایستگاه فضایی کمک می‌کند.

در زمان صبحانه، ریختن شیر در یک کاسه به یک چالش در ایستگاه فضایی بین‌المللی تبدیل می‌شود. بنابراین درست مانند مسافران فضایی قهرمان ما، کورن فلکس‌های من از قبل با پودر شیر در یک کیسه کوچک بسته‌بندی شدند و تنها کاری که باید انجام دهم، اضافه کردن آب و مکیدن محتویات آن است. مخلوط شیر مزه آبکی دارد که طعم نیمه‌چرب آن را از بین نمی‌برد اما حداقل من قهوه فوری دارم تا حالم را خوب کند.

درست مانند فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی، بیشتر کار من در ایستگاه رایانه است اما باید با ورزش سنگین همراه شود. در فضا، عضلات و استخوان‌ها ممکن است ضعیف شوند زیرا در آنجا نیازی به کار سخت وجود ندارد. به همین دلیل است که ماموریت‌های فضایی طولانی برای سلامتی انسان بسیار نگران‌کننده هستند. ناسا می‌گوید که ساکنان ایستگاه فضایی بین‌المللی حدود ۲.۵ ساعت در روز با دویدن روی تردمیل‌های مخصوص، وزنه زدن و فشار دادن پدال پا ورزش می‌کنند.

پس از کار کردن در ایستگاه رایانه، به سمت گیاهان می‌روم که شبیه به سیستم تولید سبزیجات در ایستگاه فضایی بین‌المللی است. این یک باغ فضایی است که به ساکنان امکان می‌دهد تا رشد گیاهان را در شرایط ریزگرانش مطالعه کنند.

برای شام، یکی از معروف‌ترین غذاهایی را امتحان می‌کنم که تا به حال در فضا خورده شده اما به نظرم این شهرت به دلایل اشتباهی به آن داده شده است.

در سال ۲۰۱۵، «تری ویرتز»(Terry Virts) فضانورد ایستگاه فضایی بین‌المللی یک عکس را از چیزبرگر فضایی خود منتشر کرد که شامل گوشت گاو، خردل، رب گوجه‌فرنگی و پنیر در نان تورتیلا بود. با نادیده گرفتن استفاده مشکوک او از کلمه برگر تلاش می‌کنم همچنان مشتاق باقی بمانم.

این غذا وحشتناک به نظر می‌رسد. درباره طعم آن باید بگویم افزودن رب گوجه‌فرنگی کمی عجیب بود اما به غیر از آن، نیمی از غذا بد نیست و مانند ارزان‌ترین گزینه از فهرست صبحانه «مک دونالد» به نظر می‌آید.

فکر می‌کنم به خاطر غذا باید سپاسگزار باشم زیرا «یوری گاگارین»(Yuri Gagarin) هنگام چرخش به دور زمین در سال ۱۹۶۱، گوشت پوره‌شده را از لوله‌های خمیردندان خورد.

پس از شام، فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی حدود یک ساعت وقت آزاد دارند تا استراحت کنند و به سرگرمی‌های خود بپردازند که می‌تواند گشت و گذار در شبکه مداری یا نواختن ساز باشد.

منظره پنجره اتاق خواب من چندان خیره‌کننده نیست. خوشبختانه، در اینجا روز شبیه‌سازی ایستگاه فضایی برای من به پایان می‌رسد و می‌توانم در تختخواب خودم بخوابم.

همیشه فکر می‌کردم بدترین چیز درباره فضانورد بودن، سفر وحشتناک با نیروی آتش به هوا با سرعت ۱۷ هزار مایل در ساعت است، اما همان طور که به نظر می‌رسد، وحشتناک بودن وعده‌های غذایی آب‌رسانی‌شده، کیسه خواب و تمرینات فیزیکی مداوم، زندگی روزمره در فضا دست کمی از آن سختی ندارد.