/ رادار حرکت بین خطوط یا سیستم حفظ خطوط یکی از آپشن هایی است که در بسیاری از خودروهای امروزی میبینم در این مطلب به برسی این سیستم می پردازیم.

شاید برای شما هم پیش آمده باشد در بعضی مواقع به دلیل خستگی یا حواس پرتی برای چند ثانیه ای تمرکز روی رانندگی نداشته ایم و در این حین خودرو به سمت لاین دیگر جاده منحرف شود در این مواقع ممکن است تصادف سحتی رخ دهد. در همین بابت مهندسان دنبال راه چاره ای سیستم رادار حرکت بین خطوط را توسعه دادن، این سیستم با کمک نرم افزار و سخت افزار های خود کمک می کند به حفظ لاین و درصد تصادفات را می‌تواند تا حدود زیادی کاهش دهد.

معرفی
یا حفظ خطوط، یکی از سیستم‌ های کمک‌ راننده (ADAS) است که به‌ منظور افزایش ایمنی رانندگی و کاهش احتمال تصادفات طراحی شده است. این سیستم با استفاده از مجموعه‌ای از فناوری‌های پیشرفته مانند دوربین‌های چندمنظوره با وضوح بالا، حسگرهای لیدار (LiDAR)، و رادارهای موج میلی‌متری، به‌طور پیوسته خطوط جاده را تشخیص داده و موقعیت خودرو را نسبت به این خطوط ارزیابی می‌کند. هدف اصلی این سیستم، جلوگیری از انحراف ناخواسته خودرو از خطوط جاده و اطمینان از حفظ مسیر درست رانندگی است.

رادار بین خطوط در چندین نوع مختلف وجود دارد که هر یک دارای ویژگی‌ها و عملکردهای خاص خود هستند. نوع اول، سیستم هشدار خروج از خط (LDW)، به‌عنوان یک ابزار هشداردهنده عمل می‌کند. در این سیستم، زمانی که خودرو بدون استفاده از راهنما از خطوط جاده منحرف می‌شود، هشدارهای صوتی، بصری یا لرزش فرمان به راننده اعلام می‌شود تا او را از خطر آگاه کند. این هشدارها به راننده فرصت می‌دهند تا به موقع اقدامات اصلاحی لازم را انجام دهد.

نوع دوم، سیستم نگه‌دارنده در خط (LKA)، علاوه بر هشدار دادن، قادر است به‌صورت خودکار کنترل خودرو را به‌دست بگیرد. اگر راننده به هشدارها واکنش نشان ندهد، سیستم LKA با تنظیم جهت فرمان یا اعمال نیروی ترمز، خودرو را به مسیر صحیح بازمی‌گرداند. این سیستم در بزرگراه‌ها بسیار مفید است و به‌صورت فعال از انحراف ناخواسته خودرو جلوگیری می‌کند.

نوع سوم و پیشرفته‌ترین نوع، سیستم نگهداری فعال در خط (ALKS) است که به‌طور مداوم خودرو را در مرکز خطوط جاده نگه می‌دارد. این سیستم با استفاده از ترکیب داده‌های حسگرها و دوربین‌ها، یک نقشه سه‌بعدی دقیق از محیط اطراف خودرو ایجاد کرده و خودرو را به‌طور پیوسته در مرکز خط حفظ می‌کند. سیستم ALKS به‌ خصوص در سرعت‌های بالا و شرایط جاده‌ای پیچیده مانند جاده های کوهستانی بسیار مفید است و به راننده اجازه می‌دهد تا با اطمینان بیشتری در جاده‌های پرترافیک رانندگی کند.

اولین سیستم رادار بین خطوط توسط مرسدس بنز در دهه ۱۹۹۰ میلادی معرفی شد. این سیستم ابتدایی بیشتر بر اساس دوربین‌های تک‌لنزی با توانایی تشخیص دو بعدی کار می‌کرد و در شرایط جوی نامساعد یا جاده‌هایی با خطوط نامشخص، دقت کمتری داشت. اما با پیشرفت فناوری و توسعه و به‌کارگیری الگوریتم‌های پیچیده پردازش تصویر و یادگیری ماشین، سیستم‌های رادار بین خطوط به تدریج پیشرفته‌تر و کارآمدتر شدند. در دهه ۲۰۰۰، شرکت‌هایی مانند تویوتا و هوندا با توسعه و بهبود این فناوری، سیستم‌های پیشرفته‌تری را به بازار معرفی کردند که توانایی تشخیص دقیق‌تر خطوط جاده و عملکرد بهتر در شرایط مختلف جوی را داشتند.

سیستم‌های مدرن رادار بین خطوط معمولاً از دوربین‌های استریو با رزولوشن بالا استفاده می‌کنند که در ترکیب با رادارهای موج میلی‌متری، قادر به ایجاد نقشه‌های دقیقی از محیط اطراف خودرو هستند. این داده‌ها به یک واحد کنترل مرکزی ارسال می‌شود که با استفاده از الگوریتم‌های یادگیری ماشینی، وضعیت خودرو را تحلیل می‌کند و در صورت نیاز، فرمان‌های اصلاحی را به سیستم کنترل فرمان یا ترمز ارسال می‌کند. این سیستم‌ها به‌طور معمول با دیگر سیستم‌های ایمنی خودرو مانند کروز کنترل تطبیقی (ACC) و سیستم پیشگیری از برخورد (AEB) هماهنگ شده‌اند تا یک سیستم ایمنی جامع و یکپارچه ایجاد کنند.

یکی از ویژگی‌های جالب این سیستم‌ها در برخی خودروهای اسپورت، امکان غیرفعال کردن رادار بین خطوط در حالت “Sport Mode” است. در حالت اسپورت، کنترل مستقیم و سریع‌تر خودرو توسط راننده اولویت دارد و دخالت سیستم رادار بین خطوط ممکن است در تجربه رانندگی تأثیر بگذارد. بنابراین، در این حالت، سیستم به‌طور خودکار غیرفعال می‌شود تا راننده بتواند به طور کامل کنترل خودرو را به‌دست بگیرد و با دقت بیشتری به رانندگی در سرعت‌های بالا بپردازد.

مزایا و معایب
رادار حرکت بین خطوط، به‌عنوان یکی از اجزای کلیدی سیستم‌های کمک‌راننده، به‌ویژه در جاده‌های طولانی و پرترافیک، نقش مهمی در بهبود ایمنی رانندگی ایفا می‌کند. از مزایای اصلی این سیستم می‌توان به افزایش ایمنی از طریق جلوگیری از انحراف ناخواسته خودرو و کاهش خستگی راننده در سفرهای طولانی اشاره کرد. هماهنگی آن با سیستم‌های دیگر خودرو مانند کروز کنترل تطبیقی (ACC) و سیستم پیشگیری از برخورد (AEB) به ایجاد یک سیستم ایمنی یکپارچه کمک می‌کند.

با این حال، رادار بین خطوط با برخی معایب نیز همراه است. عملکرد آن ممکن است در جاده‌هایی که خطوط واضحی ندارند یا در شرایط جوی نامساعد مانند باران شدید یا مه کاهش از کارایی این سیستم می‌کاهد، عملا کابوس این سیستم کارکردن در شرایط مه‌آلود و خط کشی های ناقص نیمه در ایران است. هزینه‌های بالای نصب این سیستم و در صورت خرابی قیمت بالای قطعات آن می‌تواند دسترسی به آن را محدود کند.

حالا به نظر شما آیا این سیستم می توان‌ با توجه به وضعیت جاده ها و رانندگی سایر خودروها در ایران مفید باشد؟