سال آموزشی افغانستان همه ساله در سوم فروردین آغاز می شود و زنگ مدرسه در این روز به صدا در می آید.

امسال اما وزارت آموزش و پرورش گروه طالبان یک روز قبل از نوروز، با نشر اعلامیه ای، گفت که مدارس فقط بر روی دانش آموزان پسر بازگشایی می شود و زنگ آغاز سال آموزشی نیز طبق روال همه ساله، در دبیرستان امانی کابل، بدون حضور معلمان و دانش آموزان دختر در اول فروردین به صدا درآمد.

گروه طالبان از زمان تسلط بر افغانستان، اعلام کرد که دختران بالاتر از کلاس ششم «تا اطلاع ثانی» نمی توانند به مدرسه بروند.

از آن زمان تاکنون این گروه بارها وعده بازگشایی مدارس دخترانه را داده است، اما نه تنها مدارس دخترانه باز نشده است، بلکه دانشگاه ها و سایر مراکز آموزشی نیز بر روی دختران مسدود شده است.

بر اساس آماری که سازمان ملل ارائه کرده است، یک میلیون دو صد هزار دختر بر اساس دستورات گروه طالبان از آموزش بازمانده اند.

ممنوعیت آموزش دختران از سوی گروه طالبان، با واکنش های گسترده شهروندان افغانستان و کشورهای جهان مواجه شده است.

پس از آغاز سال آموزشی در افغانستان بدون حضور دختران، شماری زیادی کشورهای جهان واکنش نشان دادند و آن را «ناامید کننده» خواندند.

شهروندان افغانستان نیز، به این موضوع واکنش گسترده نشان دادند و آن را «ویران کردن آینده یک جامعه» و «محرومیت نیمی از اعضای جامعه از آموزش» دانستند.

در یک سال گذشته نیز شهروندان افغانستان بارها کارزارهای برای بازگشایی مدارس دخترانه و دسترسی دختران به آموزش راه اندازی کردند؛ از کارزار «اجازه بدهید دختران درس بخوانند» تا کارزار «درس بدون ترس».

اما با وجود اینکه واکنش ها به ممنوعیت آموزش دختران گسترده بوده است، شماری از شهروندان افغانستان از نحوه برخورد جامعه جهانی با این مسئله ناراضی هستند.

شهروندان افغانستان، به ویژه زنان معترض، می گویند که جامعه جهانی در واکنش به ممنوعیت کامل آموزش دختران از سوی گروه طالبان، تنها به «اعلامیه دادن» اکتفا کرده است.

آنها خواستار اعمال تحریم های شدیدتر اقتصادی بر رهبران گروه طالبان و مسدود کردن تمام دارای های آنها در بیرون از افغانستان هستند و همچنین خواستار ممنوعیت کامل سفر آنها به بیرون از افغانستان هستند.

گروه طالبان تاکنون به صورت رسمی دلیل ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از کلاس ششم و ممنوعیت تحصیل دختران در دانشگاه ها و مراکز تحصیلی خصوصی را اعلام نکرده اند.

اما وزاری معارف این گروه و شماری از مقامات آنها، به صورت پراکنده در این مورد ابراز نکرده اند و در شماری موارد تغییر نصاب تحصیلی، لباس و عوامل فرهنگی را به عنوان دلیل ذکر کرده اند.

اما آموزگاران و فعالان حقوق زن در افغانستان به این باور هستند که این گروه با آموزش زنان «برخورد سیاسی» می کند و از آن به عنوان «ابزار فشار» بر جامعه جهانی استفاده می کند.

شکریه، زنی که در یک مدرسه خصوصی در افغانستان آموزگار است، با حفظ هویت خود گفت که «گروه طالبان آموزش دختران را به عنوان یک کار بازی کثیف سیاسی خود انتخاب کرده اند.»

این آموزگار می گوید که مسئله ممنوعیت آموزش زنان اصلا ربطی به مسائل دینی و اعتقادی ندارد، زیرا در دین اسلام «آموزش بر زن و مرد فرض است.»

او با اشاره به ممنوعیت آموزش دختران در مدارس و دانشگاه ها و ممنوعیت کار آنها، می گوید که «اکنون حق و آزادی زن ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی-نظامی این گروه شده است.»

وحیده، فعال حقوق زن نیز با حفظ هویت خود گفت که «طالبان فکر می کنند که اگر مدرسه ها را بر روی دختران باز کنند و اجازه بدهند که دختران درس بخوانند و تحصیل کنند، دیگر هیچ ابزاری برای باج گیری از جامعه جهانی ندارند، به همین دلیل تاکنون در این رابطه کوتاه نیامده اند و محدودیت های خود را شدیدتر کرده اند.»

او با نگرانی نسبت به آینده دختران دانش آموز و دانشجو می گوید که «طالبان باید دست از بازی با سرنوشت دختران ما بردارند. فقط بحث دانش‌آموزان دختر نیست، با این رویه، فردای یک جامعه نابود می‌شود.»

بسیاری از سازمان های بین المللی، پیامدهای ممنوعیت آموزش دختران را «نابودی آینده» افغانستان دانسته اند و گفته اند که این محدودیت ها باعث شده که بسیاری از دختران مجبور به ازدواج اجباری و ازدواج زود هنگام شوند و اکثر آنها نیز با امراضی چون افسردگی و و اضطراب دست و پنجه نرم کنند.