آخرین خبر/ بیش از هزار روز و اندی است که در کنار آرامگاه فردوسی، بزرگمردی آرمیده که پیروز راه دشوار همراهی با مردم لقب گرفته است. در این چهار سال که از آسمانی شدن خسروی آواز ایران می‌گذرد تعداد زیادی از عاشقان شجریان برای وصال او از جاده‌های پرپیچ و خم گذر کرده و به سراغ مزارش رفته‌اند تا شاخه گلی بر آن بگذارند. بسیاری از آن‌ها چه خوش صدا بوده‌اند و چه خوش ذوق، در هر صورت فرصت را مغتنم شمرده و در جوار مزار این میراث گرانسنگ موسیقی که کاملاً هم‌سطح با زمین است، می‌نشینند و با آوازهایشان راه را برای رفع دلتنگی باز می‌کنند.

حتما دیده‌اید یا شنیده‌اید که هیچ سازه خاصی هم برای آرامگاه شجریان بنا نشده است و آرامگاه این استاد در پیاده‌رو یکی از معابر منتهی به آرامگاه فردوسی قرار گرفته تا به معنای واقعی کلمه، «خاک پای مردم ایران» باشد. آرامگاهی که در روزهای خلوت به سختی می‌توان نشانی آن را پیدا کرد و همین موضوع تبدیل به یکی از دغدغه‌های جدی علاقه‌مندان به هنر شجریان شده است که آیا شجریان در وطن خویش غریب است که برای او مقبره‌ای در شأن و جایگاهش نمی‌سازند!؟

اما واقعیت این است که فارغ از جایگاه گران‌بهای آن استاد و صرف‌نظر از میراث موسیقایی او که تا ابد زنده و پاینده خواهد ماند، شجریان را فضایل بسیار است که بر هنرش می‌افزاید و او را بی‌نیاز از هر آرامگاه و مقبره‌ای می‌کند. یکی از این فضایل، نفوذ شجریان به قلب مردم است. همانگونه که به درستی می‌پنداشت، او فرزند ایران بود که هیچ‌گاه چشم بر درد و رنج مردم کشورش نبست. مردم هم که بخشی از حافظه‌ شنیداری خود را با آثار و صدای شجریان به دست آورده‌اند، هیچ‌گاه اجازه غربت به خسروی آواز ایران در سرزمینش را نمی‌دهند، چرا که شجریان در دل آن‌ها ریشه دوانده و او را هنرمندی جادوان می‌دانند که با مرگ هم صدایش خاموش نمی‌شود.

منبع: ایران آرت