پدال/ کانسپت پژو ۶۰۷ پسکارولو که در سال ۲۰۰۲ با موتور V6 توئین توربو و بیش از ۴۰۰ اسب بخار قدرت معرفی شد، قرار بود رقیبی برای ب‌ام‌و M5 باشد.

هرچند برندهای فرانسوی هنوز هم روی ساخت سدان‌های بزرگ لوکس پافشاری می‌کنند اما همیشه این خودروها غیر از سازمان‌های دولتی فرانسه، خریدار چندانی نداشته‌اند. یکی از این سدان‌های لوکس فرانسوی، پژو ۶۰۷ بود که از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۰ تولید شد و پس‌ازآن، پژو با تصمیمی عاقلانه، این بخش را ترک کرد. بااین‌حال، اگر کانسپت فراموش‌شده‌ای که بر پایهٔ این خودرو در سال ۲۰۰۲ معرفی شد به تولید می‌رسید، شاید شرایط ۶۰۷ در بازار تغییر می‌کرد. این خودرو، ۶۰۷ پسکارولو نام داشت و ایدهٔ عجیبی را مطرح کرد.

سدان‌های بزرگ فرانسوی همیشه خودروهایی آرام و نسبتاً کم‌توان بودند اما با این کانسپت، پژو سعی کرد ۶۰۷ را به رقیب تمام‌عیاری برای ب‌ام‌و M5 تبدیل کند. نام این کانسپت از یک رانندهٔ فرانسوی بنام «هانری پسکارولو» گرفته شده بود. وی در اواخر دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰ در فرمول یک حضور داشت و بعداً در مسابقات لمان هم شش قهرمانی کسب کرد. پسکارولو پس از بازنشستگی، تیم مسابقه‌ای خودش را راه‌اندازی کرد و در اوایل دههٔ ۲۰۰۰ با خودرویی بنام C60 در مسابقات لمان حضور یافت. C60 بزرگ‌ترین موفقیت‌های خود در لمان را با نسخه‌ای توئین توربو و مسابقه‌ای از پیشرانهٔ V6 پژو کسب کرد که آن زمان در ۶۰۷ استفاده می‌شد.

ازاین‌رو، پژو در نمایشگاه خودروی پاریس ۲۰۰۲، کانسپت ۶۰۷ پسکارولو را رونمایی کرد. این کانسپت ۲۵ میلی‌متر ارتفاع کمتری نسبت به ۶۰۷ استاندارد داشت و از گلگیرهای برجسته‌تری استفاده می‌کرد. علاوه بر این، طراحان زیر سپر جلو یک اسپویلر و در عقب سپر جدیدی با دو سر اگزوز را طراحی کرده بودند. رینگ‌های ۱۹ اینچی آلیاژی منحصربه‌فرد نیز تکمیل‌کنندهٔ ویژگی‌های بیرونی ۶۰۷ پسکارولو بودند. کابین این کانسپت هم با چرم قرمزرنگ پوشیده و به صندلی‌هایی با پشتی پهن‌تر مجهز شده بود تا با حال و هوای اسپرت خودرو هماهنگ شود.

بااین‌حال، مهم‌ترین ویژگی ۶۰۷ پسکارولو زیر کاپوت آن پنهان شده بود. این خودرو به پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری V6 توئین توربوی خودروی مسابقه‌ای C60 مجهز شده بود که به گفتهٔ پژو، در نسخهٔ جاده‌ای می‌توانست بیش از ۴۰۰ اسب بخار قدرت تولید کند. این یعنی ۶۰۷ پسکارولو از ب‌ام‌و M5 نسل E39 با پیشرانهٔ ۴۰۰ اسب بخاری ۴.۹ لیتری V8 قوی‌تر بود. البته حتی اگر این سدان اسپرت فرانسوی تولید هم می‌شد، ب‌ام‌و اجازهٔ عرض‌اندام به آن نمی‌داد زیرا تنها دو سال بعد، این شرکت با معرفی M5 نسل E60 با پیشرانهٔ ۵۰۰ اسب بخاری V10، کتاب قوانین سوپرسدان‌ها را بازنویسی کرد.

علاوه بر این، سدان اسپرت پژو با مشکل دیگری هم مواجه بود. ۶۰۷ خودرویی دیفرانسیل جلو بود و همین ترکیب در پسکارولو هم حفظ شده بود. در سال ۲۰۰۲، قوی‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی بازار، آلفارومئو ۱۴۷ GTA با ۲۵۰ اسب بخار قدرت بود که به خاطر انتقال این نیروی زیاد به چرخ‌های جلو، از لحاظ پویایی و فرمان پذیری با چالش‌هایی مواجه بود. امروز حتی با گذشت ۲۲ سال، قوی‌ترین خودروی دیفرانسیل جلو، هوندا سیویک تایپ R با ۳۳۰ اسب بخار قدرت است؛ بنابراین، احتمالاً قوانین فیزیک دلیل اصلی عدم تولید ۶۰۷ پسکارولو بود زیرا امکان انتقال بیش از ۴۰۰ اسب بخار قدرت فقط به چرخ‌های جلو وجود ندارد.

بااین‌حال، این کانسپت آخرین تلاش پژو برای ساخت یک سدان اسپرت نبود زیرا حدود ۱۸ سال بعد، این شرکت مدل ۵۰۸ PSE را با قوای محرکهٔ پلاگین‌هیبریدی و ۳۶۰ اسب بخار قدرت به بازار فرستاد اما این خودرو هم از لحاظ فروش اصلاً خوب عمل نکرد و تعجبی ندارد که پژو اعلام کرده در آیندهٔ نزدیک سری PSE را پس از تولید همین یک محصول کنار خواهد گذاشت؛ بنابراین، آیا اگر ۶۰۷ پسکارولو هم از مرحلهٔ کانسپت فراتر می‌رفت، اوضاع تغییر می‌کرد؟ تقریباً با قاطعیت می‌توان گفت نه ولی تولید آن می‌توانست تلاش هیجان‌انگیزی از سوی پژو باشد.