خراسان/  همه ما برای این‌که بتوانیم وارد جامعه بشویم باید چیزهایی را در مدرسه یاد بگیریم، مدرسه می‌تواند به ما ریاضی و تاریخ و خیلی چیزها یاد بدهد اما گاهی باید به‌خودمان یادآوری کنیم چیزهای مهمی هست که در مدرسه به ما نمی‌آموزند. در این مطلب سراغ نمونه دیگری از این موضوع رفتیم.
دیگران به‌طور محض همه چیز را نمی‌دانند
ما در مدرسه با معلم، ناظم و افرادی سروکار داریم که براساس یک برنامه آموزشی از پیش تعیین شده به ما درس می‌دهند؛ درس‌هایی که به‌طور معمول در سیستم آموزشی ما باید کاملاً درست و بدیهی فرض شود طوری‌که انگار هیچ خللی در محتوای آن نیست. هرچند به تازگی کمی روش تدریس‌ها به روز شده و بچه‌ها اجازه اظهارنظر بیشتری دارند اما این موضوع که باید بپذیریم عده‌ای چیزهایی بلدند که ما باید راحت بپذیریم و براساس آن‌ها رفتار کنیم از مدرسه با ما همراه خواهد شد. صنعت مُد، شبکه‌های اجتماعی، مدیران و خیلی‌های دیگر در موقعیت‌های مختلف تصمیم می‌گیرند و ما بدون آن‌که مجهز به اعتماد به‌نفس، حس کنجکاوی و تفکر انتقادی باشیم آن‌چه را آن‌ها می‌گویند،می‌پذیریم و همراهی می‌کنیم، حتی اگر قبول هم نداشته باشیم اعتمادبه‌نفس بیانش را نداریم، چون تصور می‌کنیم دیگران بهتر از ما می‌فهمند، چون جایگاه بالاتری دارند.
دیگران ما را قضاوت می‌کنند؟ 
گاهی فکر می‌کنیم این‌که عده زیادی با یک موضوع همراهی می‌کنند، دلیل خاصی دارد پس ما هم باید همراه تصمیمات سلایق  یا انتخاب‌های جمعی باشیم. این‌جاست که دیگران نا خواسته  بابت نوع برگزاری مراسم تولد و ازدواج ما تا موضوعات دیگری مثل آن‌چه می‌پوشیم و ... تصمیم می‌گیرند. بدتر این‌که گاهی تصور می‌کنیم اگر کمی برخلاف چیزی که به ما تحمیل شده، رفتار کنیم دیگران خیلی اهمیت می‌دهند. مثلا اگر یک‌روز لباس‌مان در اثر مشغله اتو نداشته باشد فکر می‌کنیم همه توجهات به ماست و بابت آن قضاوت می‌شویم؛ درحالی‌که دیگران چندان به آن اهمیت نمی‌دهند و دغدغه‌های خودشان را دارند. شاید فردی که در اتوبوس به لباس ما نگاه می‌کند متوجه گوشه نخ‌کش شده آن نشده باشد و صرفاً به ما خیره شده اما در فکر مشکلات زندگی خودش باشد. استاندارد عمومی همیشه درست نیست و کنترل اجتماعی هم آن را آن‌قدر تقویت نمی‌کند که باعث استرس دایمی ما شود. در مطالب بعدی بیشتر درباره این موضوعات صحبت می‌کنیم.   
نویسنده : سیدمصطفی صابری | روزنامه‌نگار