به گزارش ایسنا،‌ ۸ مهرماه سال ۱۴۰۲ بود که منوچهر صهبائی توسط مهدی سالم ـ مدیرعامل وقت بنیاد رودکی ـ پس از حاشیه‌های فراوان و اخراج ۴۰ نوازنده به عنوان رهبر دائم ارکستر سمفونیک تهران معرفی شد. این انتصاب در حالی انجام گرفت که ارکستر با چالش‌های متعددی از جمله انتخاب رهبر ثابت و چگونگی حضور نوازندگان در این ارکستر مواجه بود.

با وجود حضور رهبر ثابت و برگزاری تعدادی اجرای صحنه‌ای در تالار وحدت اما نمی‌توان منکر وجود رخوتی نسبی در میان نوازندگان بود تا اینکه حدود دو هفته پیش خبر اجرای ارکستر سمفونیک تهران به رهبری آرش گوران به عنوان رهبر میهمان منتشر شد که با توجه به سابقه حضور او در ارکستر فیلارمونیک توقع یک اجرای متفاوت در ارکستر سمفونیک را ایجاد کرده بود.

این اجرا در آخرین روزهای تابستان با عنوان «تهران؛ جشن بی‌کران...» روی صحنه رفت. اجرایی با رپرتواری متشکل از «سوئیت طوفان برفی در ۹ قسمت» اثر گئورگی شویریدوف آهنگساز روس، «رقص شماره ۲» اثر آرتورو مارکز آهنگساز مکزیکی، «سوئیت ماسکراد در ۵ قسمت» اثر آرام خاچاطوریان و «شهر شگفت انگیز» اثر لئونارد برنستاین که متفاوت و مخاطب‌پسند محسوب می‌شد و به گفته بسیاری از هالی رسانه و منتقدان یک حرکت رو به جلو برای ارکستر سمفونیک تهران محسوب می‌شود.

این اجرا در حالی برگزار شده بود که پدرام فریوسفی به عنوان یک چهره شاخص در عرصه نوازندگی کنسرت‌مایستر بود و امیرعباس ستایشگر ـ معاون آفرینش های بنیاد فرهنگی هنری رودکی ـ در یادداشتی متفاوت برای بروشور این اجرا نوشته بود: «ارکستر سمفونیک تهران یک نماد فرهنگی است. یک صورت تمام عیار از معنایی هنری در قامت صداها؛ و اجرای پیش رو تلاشی ستودنی از هماهنگی رهبر ارکستر با نوازندگانی است که محبت شان به یکدیگر سرازیر و مدام است. پیچیدگی رپرتوار اجرایی از یک سو و زمان بندی فشرده از سویی دیگر کار را برای هر کاردانی سخت می نمود.

اما این جمع محترم با تدبیر و مشورت شورای هنری ارکسترها، تلاش کرد تا با ضعیفی عهد نبسته باشد و توان بالای خود را در این شب ها به قضاوت گوش ها بسپرد، امشب روی این صحنه حضور دارند تا با صدایی رسا اعلام کنند: ما را از هَروَله موج ها هراسی نیست.

آمدند تا بگویند: امید و تلاش، خورشید فروزان در قلب خانگی تک تک هنرمندان ارکستراست. امروز در تلاقی تصورها ایستاده ایم. آن جا که نگاه آیندگان به جای پُرِ ما است. آن جا که هرچه هست، عشق ما است. ایمان ما است، ایرانِ ما است.»

هرچند دوهفته زمان بسیار کمی است برای بسیار کمی برای قضاوت و ارزیابی برنامه‌های آتی ارکستر سمفونیک تهران است اما به نظر می‌رسد که این اجرا خبر از حال و هوای جدیدی از نحوه اداره و مدیریت ارکستر سمفونیک تهران می‌دهد. شنیده‌ها حاکی از آن است که بسیاری از نوازندگان خواهان حضور نصیر حیدریان به عنوان رهبر ثابت ارکستر سمفونیک هستند و از سوی دیگر شنیده می‌شود که بنیاد رودکی قصد دارد به همکاری با رهبران ثابت خاتمه دهد و فصل‌های هنری ارکستر سمفونیک تهران را با حضور رهبران میهمان ادامه دهد.

حالا باید منتظر ماند و دید که فصل جدید فعالیت‌های ارکستر سمفونیک تهران با کدام استراتژی آغاز به کار می‌کند؛ حضور رهبر دائم یا همکاری با رهبران میهمان؟