پدال/ در قسمت قبلی این مطلب به ۱۰ خودروی دیفرانسیل جلویی پرداختیم که صنعت خودروسازی را تحت تأثیر قرار دادند و حالا با ۱۰ مدل دیگر آشنا خواهیم شد.

هوندا CR-X

هوندا CR-X افسانه‌ای یکی از جالب‌ترین خودروهای کامپکت مقرون‌به‌صرفهٔ تاریخ محسوب می‌شود که از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۱ تولید می‌شد. هرچند این خودرو روی پلت‌فرم سیویک ساخته شده بود اما بدنه‌ای کم‌ارتفاع‌تر و اسپرت‌تر و تنها دو صندلی داشت. با اینکه CR-X تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت داشت و دیفرانسیل جلو بود اما خودرویی سبک و چابک با فرمان دقیق بود و یک کوپهٔ اسپرت واقعی به‌حساب می‌آمد. اصلی‌ترین ویژگی‌های این ماشین وزن بسیار سبک تنها ۸۲۰ کیلوگرمی و پیشرانهٔ چهار سیلندر دور بالا بود و به همین دلیل CR-X به فروش بالایی دست پیدا کرد. بااین‌حال، هوندا هیچ‌گاه جانشین شایسته‌ای برای CR-X ارائه نکرد.

پژو ۲۰۵ GTI

زمانی که پژو ۲۰۵ در سال ۱۹۸۳ معرفی شد خبری از نسخهٔ پرفورمنس نبود اما پژو خیلی زود به پتانسیل موفقیت چنین نسخه‌ای پی برد و در سال ۱۹۸۴ مدل ۲۰۵ GTI را ارائه کرد. این خودرو که به یک پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری چهار سیلندر با ۱۱۵ اسب بخار قدرت مجهز بود، به لطف وزن سبک، فرمان دقیق، پیشرانهٔ سرحال و پرفورمنس قابل‌توجه، در بین خریداران بسیار محبوب شد. پژو حتی قصد عرضهٔ این هاچ‌بک اسپرت را در ایالات‌متحده هم داشت اما چون در سال ۱۹۹۱ از بازار آمریکا خارج شد، این برنامه‌ها عملی نشدند. ۲۰۵ GTI در اواخر دههٔ ۸۰ به پیشرانهٔ قوی‌تر ۱.۹ لیتری مجهز شد که ۱۳۶ اسب بخار قدرت داشت و پرفورمنس بهتری را فراهم می‌کرد. مثل تمام هاچ‌بک‌های داغ اروپایی آن سال‌ها، ۲۰۵ GTI هم خودرویی محرک جلو بود و هندلینگ و احساس رانندگی بسیار خوبی داشت.

فورد تاروس SHO

در اواسط دههٔ ۸۰، فورد با معرفی سدان تاروس انقلابی ایجاد کرد. این اولین سدان واقعاً مدرن آمریکایی بود که شاسی نردبانی سنگین و پیشرانه‌های بزرگ را کنار گذاشت و در عوض با بدنه‌ای شیک و آئرودینامیک، تکنولوژی‌های جدید و انتقال قدرت محرک جلو، مسیر کاملاً متفاوتی را در پیش گرفت. مشهورترین نسخهٔ این خودرو اما SHO بود که قدرت قابل‌توجهی را در یک سدان خانوادگی ارائه می‌کرد. SHO به‌عنوان نسخهٔ پرفورمنس خانوادهٔ تاروس، به یک پیشرانهٔ ۳ لیتری V6 دور بالای ساخت یاماها مجهز شده بود که ۲۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. شاید این رقم امروزه چندان چشمگیر نباشد اما برای سال ۱۹۸۹ قدرت زیادی بود و شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر تنها ۶.۷ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد.

کادیلاک آلانته

کادیلاک مدل آلانته را برای رقابت با مرسدس بنز SL معرفی کرد. این یک کانورتیبل لوکس دونفره با طراحی پینین‌فارینا بود. زیر کاپوت آلانته یک پیشرانهٔ V8 نورث‌استار قرار گرفته بود که نیروی خود را به چرخ‌های جلو انتقال می‌داد. این ترکیب برای یک رودستر لوکس غیرمعمول بود اما آلانته ظاهر و پرفورمنس خوبی داشت. بااین‌حال، فرایند تولید این رودستر کادیلاک پیچیده‌ بود. بدنهٔ آلانته در ایتالیا توسط پینین‌فارینا ساخته می‌شد و سپس برای مونتاژ نهایی با بوئینگ ۷۴۷ به آمریکا فرستاده می‌شد. این موضوع روی قیمت نهایی خودرو تأثیر گذاشت زیرا تولید آلانته بسیار گران تمام می‌شد و کادیلاک روی هر دستگاه از آن ضرر می‌داد. بااین‌حال، آلانته تا سال ۱۹۹۳ روی خط تولید ماند و بیش از ۲۱ هزار دستگاه از آن فروخته شد.

لانچیا تما ۸.۳۲

فرار هیچ‌گاه اقدام به ساخت یک سدان چهاردر نکرده اما لانچیا با معرفی تما ۸.۳۲ در سال ۱۹۸۶ این کار را انجام داد. این نسخه که در صدر خانوادهٔ تما قرار می‌گرفت، از پیشرانهٔ ۳ لیتری V8 فراری ۳۰۸ GTB استفاده می‌کرد که به‌صورت عرضی نصب شده بود. نام ۸.۳۲ هم به موتور هشت سیلندر و ۳۲ سوپاپ اشاره دارد. این اولین باری بود که پیشرانهٔ فراری در سینهٔ یک سدان قرار می‌گرفت. این سدان لوکس ایتالیایی ظرف ۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید که برای آن زمان و همین‌طور یک سدان محرک جلو واقعاً سریع بود. هرچند نمی‌شد تما ۸.۳۲ را رقیب مستقیمی برای ب‌ام‌و M5 دانست ولی این ماشین یک سدان راحت با تجهیزات فراوان بود. تولید تما ۸.۳۲ در سال ۱۹۹۲ خاتمه یافت و تنها کمی بیش از ۳ هزار دستگاه از آن ساخته شد.

کادیلاک سویل STS

از زمانی که الدورادو در سال ۱۹۶۷ برای اولین بار محرک جلو شد، کادیلاک به‌تدریج این شیوهٔ انتقال قدرت را در تمام محصولات خود به کار گرفت. در سال ۱۹۹۲ نیز نسل چهارم سویل به بازار آمد که با پلت‌فرم جدید، پیشرانهٔ V8 نورث‌استار و ظاهر شیک، خانه‌تکانی بزرگی را تجربه کرده بود. یک سال بعد نسخهٔ STS سویل با پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری ۳۰۰ اسب بخاری معرفی شد که در کنار تعلیق مغناطیسی، کابین لوکس و تجهیزات فراوان، آن را به سدان شایسته‌ای تبدیل کرد. سویل STS رقیبی واقعی برای مرسدس بنز و ب‌ام‌و محسوب می‌شد اما جالب‌ترین ویژگی آن قدرت بالا در کنار انتقال قدرت محرک جلو بود. تا پیش از این، اکثر خودروسازان در مدل‌های محرک جلویی که بیش‌ازحد قدرتمند بودند با مشکل پایداری مواجه می‌شدند اما کادیلاک موفق شد ۳۰۰ اسب بخار قدرت را به چرخ‌های جلو منتقل کند بدون آنکه به کنترل سواری و پایداری خودرو لطمه‌ای وارد شود. برای حدود ۱۰ سال، سویل STS قوی‌ترین خودروی محرک جلوی تولیدی جهان محسوب می‌شد و به سایر خودروسازان نشان داد چطور می‌توان این کار را انجام داد.

آکورا اینتگرا تایپ R

اینتگرا تایپ R بدون شک یکی از مدل‌های افسانه‌ای در تاریخ خودروهای ژاپنی محسوب می‌شود و هنوز هم به دلیل پرفورمنس سریع و هندلینگ فوق‌العاده در بین علاقه‌مندان به خودرو محبوب است. دلیل اصلی محبوبیت اینتگرا تایپ R انتقال قدرت محرک جلو بود. مهندسان هوندا برای این خودرو سیستم دیفرانسیل جلویی را طراحی کردند که در تعادل کامل با محور عقب کار می‌کرد. به همین دلیل، اینتگرا هندلینگی عالی با بازخورد عالی فرمان داشت و کم‌فرمانی اندکی در آن دیده می‌شد. اینتگرا تایپ R با وجود تنها ۱۹۰ اسب بخار قدرت که توسط یک موتور ۱.۸ لیتری تولید می‌شد، حتی با استانداردهای امروز هم پرفورمنس چشمگیری داشت.

شورلت کبالت SS

شورلت کبالت SS به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای پرفورمنس مقرون‌به‌صرفه شناخته می‌شود. این خودرو با موتورهای تنفس طبیعی، سوپرشارژ و توربوشارژ ارائه شد که بهترین آن‌ها نسخهٔ ۲ لیتری توربو بود. این مدل در سال ۲۰۰۸ ارائه شد و ۲۶۰ اسب بخار قدرت داشت که در آن زمان حیرت‌آور به نظر می‌رسید و از تمام رقبا بیشتر بود. کبالت SS همچنین پتانسیل تیونینگ بالایی هم داشت و به‌راحتی می‌شد قدرت بیشتری از موتور آن بیرون کشید. هرچند این ماشین بر اساس کبالت معمولی ساخته شده بود اما هیچ شباهتی به آن خودروی اقتصادی خسته‌کننده نداشت.

مزدا اسپید ۳

مزدا اسپید ۳ یک هاچ‌بک محرک جلوی قدرتمند و بی‌رحم بود که در سال ۲۰۰۷ معرفی شد. مزدا این خودرو را به یک پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر مجهز کرده بود که ۲۶۳ اسب بخار قدرت داشت. در آن زمان این مقدار نیرو برای انتقال به چرخ‌های جلو دیوانه‌وار به نظر می‌رسید. بااین‌حال، مزدا اسپید ۳ با وجود تأثیر شدید گشتاور روی فرمان، خودرویی کاملاً توانا و سریع بود که خریداران زیادی را به نمایندگی‌های مزدا کشاند. درواقع این ماشین مزدا را به‌عنوان یک برند پرفورمنس مقرون‌به‌صرفه در ایالات‌متحده معرفی کرد.

هوندا سیویک تایپ R

هوندا سیویک تایپ R از همان زمان معرفی نسل اول در سال ۱۹۹۷ یکی از جذاب‌ترین هاچ‌بک‌های داغ بازار بوده است. هوندا تا نسل سوم این ماشین که در سال ۲۰۰۷ معرفی شد در برابر وسوسهٔ توربوشارژ کردن پیشرانهٔ آن مقاومت کرد و این نسل تنها ۲۰۱ اسب بخار قدرت داشت اما در نسل چهارم در سال ۲۰۱۵ سرانجام سیویک تایپ R به موتور ۲ لیتری چهار سیلندر توربو مجهز شد که قدرت را با جهشی بزرگ به ۳۱۰ اسب بخار رساند. نسل کنونی این خودرو نیز که زمان زیادی از معرفی آن نمی‌گذرد به یک پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر توربو مجهز است اما با ۳۱۵ اسب بخار قدرت یکی از قوی‌ترین خودروهای دیفرانسیل جلوی حال حاضر جهان محسوب می‌شود.