دنیای اقتصاد/متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

دالیا داسا کای- عضو ارشد مرکز روابط بین‌الملل یوسی‌‌‌‌‌‌اِل‌‌‌‌‌‌اِی| از زمان حمله 7 اکتبر، رهبران اسرائیل انگیزه زیادی پیدا کردند تا قدرت بازدارندگی در هم شکسته این کشور و هاله شکست‌ناپذیری را که با حمله حماس منفجر شده بود، بازگردانند. اما این یک موفقیت زودگذر است (اگر بتوان آن را موفقیت خواند)  که هزینه‌ها و پیامدهای غیرقابل پیش‌بینی به همراه دارد. پس از یک سال جنگ، احتمال واقعی «روز بعد» بهتر در غزه یا بقیه منطقه وجود ندارد. صحبت در واشنگتن مبنی بر سرمایه‌گذاری برای «تغییر شکل دادن» به خاورمیانه، به باورهای نادرستی بازمی‌گردد که حمله آمریکا به عراق در سال 2003 را به نتایج فاجعه‌بار سوق داد. ادامه درگیری نظامی به منطقه آسیب می‌زند و به منافع ایالات متحده ضربه می‌رساند. چشم‌انداز یک روز صلح‌آمیز روز به‌روز دورتر می‌شود. در عوض تصویری از ادامه جنگ، افزایش آمار کشته‌‌‌ها، تخریب فاجعه‌‌‌بار، آوارگی دسته‌جمعی و شرایط وخیم انسانی در حال ظاهر شدن است.

در همین حال، گروگان‌‌‌های اسرائیلی باقی‌‌‌مانده همچنان در تونل‌‌‌های زیرزمینی غزه به سر می‌‌‌برند. فراتر از این مصیبت‌های کنونی، پیامدهای نهفته بلندمدتی نیز وجود دارد که البته به هیچ وجه اجتناب‌ناپذیر نبود. انتخاب‌‌‌هایی که نتانیاهو و ائتلاف حکومتی افراطی‌‌‌اش در حال حاضر انجام می‌دهند می‌تواند چند دهه تلاش‌‌‌های پیشینیان را بر باد دهد. اگر این عملیات ادامه پیدا کند، اسرائیل ممکن است به طور پیش‌فرض بخش‌هایی از غزه، کرانه باختری و حتی جنوب لبنان را دوباره اشغال کند. نیازی به گفتن نیست که این روز بسیار تاریک‌تر از آن چیزی است که بسیاری تصور می‌کردند. اما این یک احتمال واقعی با پیامدهای بالقوه وخیم است. اشغال، مجددا امنیت بلندمدت اسرائیل را تهدید، آرزوهای فلسطینی‌ها برای استقلال را نابود و کل منطقه را بی‌ثبات می‌کند.

اسرائیل بدون هیچ استراتژی سیاسی به سمت شکست می‌رود. اعتقاد به نیروی نظامی بی‌‌‌رحمانه برای بازگرداندن بازدارندگی و دو برابر کردن رویارویی با ایران و متحدانش بدون برنامه بازی سیاسی یا استراتژیک، بعید است که پویایی نوظهور منطقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که برنامه‌‌‌ریزان نظامی اسرائیل را نگران می‌کند، تغییر دهد. 

همچنین بعید است که اعضای «محور مقاومت» را که ممکن است به شیوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های غیرمنتظره بیشتری روی آورند و اسرائیل را غافلگیر کنند، بازدارد.اگر اسرائیل همچنان بر این باور است که ادغام کامل‌‌‌تر خود در خاورمیانه از طریق بستن قراردادهای عادی‌‌‌سازی با همسایگان عرب، نیروهای رقیب را به حاشیه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد و دشمنی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌آنها را با اسرائیل کاهش می‌دهد، باید این واقعیت را تغییر دهد. عملیات نظامی تاکتیکی چشمگیر ممکن است توهم پیروزی ایجاد کند، اما تنها صلح پایدار با فلسطینی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها می‌تواند امنیت واقعی را به ارمغان بیاورد.

چنین پایان بازی روز به‌روز محتمل‌تر به نظر می‌رسد. اما نمی‌تواند امنیت بلندمدتی را که اسرائیل به دنبال آن است به ارمغان بیاورد. در عوض، اسرائیل را در چرخه‌ای از جنگ و انزوای جهانی قرار می‌دهد. اسرائیل به موفقیتی نیاز دارد که تصویر فعلی و خیالی از پیروزی را زیر سوال ببرد و اذعان کند که پیروزی واقعی بدون صلح امکان‌پذیر نیست. برای درک اینکه مسیری متفاوت و واقع‌بینانه رو به جلو وجود دارد، باور به «خاورمیانه جدید» از مسیر اشغال‌گری و جنگ دائم میسر نیست؛ راهی که اسرائیل در پیش گرفته است.