ناسا اخیرا بخش مهمی از «تلسکوپ فضایی نانسی گریس رومن»(Roman Space Telescope) را از طریق یک آزمایش چرخش دقیق ارزیابی کرده که برای بررسی انعطاف‌پذیری آن در برابر نیروهای گرانشی شدید واردشده هنگام پرتاب طراحی شده است. این آزمایش، یک روش استاندارد در مهندسی هوافضاست و معمولا درون یک سانتریفیوژ بزرگ انجام می‌شود که شرایط گرانش بالا در یک مأموریت فضایی را تقلید می‌کند.

به نقل از اسپیس، انتظارات زیادی درباره این تلسکوپ نسل بعدی وجود دارد که به افتخار «نانسی گریس رومن»(Nancy Grace Roman) اولین ستاره‌شناس ارشد ناسا و مادر «تلسکوپ فضایی هابل» نام‌گذاری شده است. میدان دید این تلسکوپ جدید ۱۰۰ برابر بزرگ‌تر از میدان دید هابل خواهد بود. این تلسکوپ که به اختصار رومن نامیده می‌شود، در کنار سایر رصدخانه‌های فضایی کار خواهد کرد تا مستقیما سیارات فراخورشیدی و قرص‌های تشکیل‌دهنده سیاره را رصد کند. این موارد در حال حاضر به ‌طور غیر مستقیم رصد می‌شوند.

از این تلسکوپ برای تکمیل یک سرشماری آماری درباره منظومه‌های سیاره‌ای کهکشان ما و پاسخ دادن به پرسش‌های اساسی در زمینه انرژی تاریک و اخترفیزیک فروسرخ نیز استفاده خواهد شد. «جولی مک‌انری»(Julie McEnery) دانشمند ارشد پروژه رومن در مرکز فضایی گادرد در بیانیه‌ سال ۲۰۲۳ ناسا گفت: میدان دید بسیار بزرگ‌تر رومن، بسیاری از این اجرام را که پیشتر ناشناخته بودند، آشکار می‌کند و از آنجا که ما پیشتر هرگز رصدخانه‌ای مانند این برای بررسی کیهان نداشته‌ایم، حتی می‌توانیم اجرام و رویدادهای کاملا جدیدی را پیدا کنیم.

مجموعه بیرونی تلسکوپ برای محافظت از آن و ارائه پشتیبانی ساختاری برای سایر اجزا طراحی شده است. «جی پارکر»(Jay Parker) سرپرست طراحی در مرکز فضایی گادرد گفت: این مجموعه کمی شبیه به یک خانه روی پایه طراحی شده است.

این به اصطلاح خانه از یک پوسته و حلقه اتصال تشکیل شده است که تلسکوپ را در بر می‌گیرد و از آن در برابر نور سرگردان و وسایلی که برای حفظ دمای ثابت طراحی شده‌اند، محافظت می‌کند. تنظیم دما بسیار مهم است زیرا مواد مورد استفاده در ساخت تلسکوپ با نوسانات دما منبسط و منقبض می‌شوند. اگر دما تغییر کند، می‌تواند به ناهماهنگی آینه‌ها منجر شود و بر توانایی تلسکوپ برای ثبت تصاویر واضح و دقیق از اجرام سماوی دور تأثیر منفی بگذارد. با اطمینان از دمای پایدار، تلسکوپ می‌تواند یکپارچگی آینه‌های خود را حفظ کند و عملکرد کلی خود را افزایش دهد.

این خانه روی مجموعه‌ای از پایه‌ها قرار دارد که دستگاه میدان وسیع تلسکوپ رومن و تاج‌نگار آن را احاطه می‌کنند. همچنین، این پایه‌ها به عنوان یک داربست عمل می‌کنند و به مجموعه بیرونی امکان می‌دهند تا به فضاپیمایی که تلسکوپ را به مدار می‌برد، متصل شود. کل سازه پنج متر ارتفاع و تقریبا چهار متر عرض دارد. پارکر گفت: ما نتوانستیم کل مجموعه بیرونی را در سانتریفیوژ به صورت یکپارچه آزمایش کنیم زیرا برای جا دادن در آن خیلی بزرگ است. بنابراین، ما خانه و پایه‌ها را جداگانه آزمایش کردیم.

سانتریفیوژ بسیار بزرگ است و هنگامی که اجسام یا حتی فضانوردان در آن می‌چرخند، گرانش را شبیه‌سازی می‌کند.

پس از آزمایش موفقیت‌آمیز، دانشمندان ناسا گفتند که اکنون اجزای تلسکوپ را دوباره کنار هم قرار خواهند داد و در پایان سال جاری، آن را با پنل‌های خورشیدی و پوشش دیافراگم قابل گسترش ادغام خواهند کرد. سپس، قطعات کاملا مونتاژشده در سال آینده تحت آزمایش خلاء حرارتی قرار خواهند گرفت تا اطمینان حاصل شود که می‌توانند در برابر محیط خشن فضا مقاومت کنند. همچنین، آزمایش ارتعاشات نیز روی آن انجام خواهد شد تا اطمینان حاصل شود که می‌توانند هنگام پرتاب مقاومت نشان دهند. پس از این، آنها در بقیه تلسکوپ ادغام خواهند شد که قرار است در مه سال ۲۰۲۷ پرتاب شود.