آرمان ملی/ «آمریکا تحریم‌ها را برنمی‌دارد» عنوان یادداشت روز در روزنامه آرمان ملی به قلم امیر علی ابوالفتح است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

تمام دولت‌ها و روسای جمهور مستقر در آمریکا رویکرد یکسانی علیه جمهوری اسلامی داشته‌اند و رویه اعمال تحریم علیه ایران را در پیش گرفته‌اند.
چنانکه در زمان روی کار آمدن جو بایدن در آمریکا نیز بر خلاف آنهایی که معتقد بودند او آمده تا تحریم‌ها را بردارد و دوباره گفت‌وگو‌های برجامی و هسته‌ای از سر گرفته شود، نه تنها اینگونه نبود بلکه بایدن اصلا نیامده بود که تحریم‌ها را بردارد بلکه آقای بایدن آمده بود که ایران را قانع کند که تغییرات در برجام و سپس توافق بر اساس آن تغییرات نیز برجام‌های 2 و 3 را بپذیرد. دقیقا برنامه‌ای که ترامپ می‌خواست اجرا کند. ترامپ از برجام بیرون آمد که به زعم خود قرارداد بهتری را امضا کند چون معتقد بود جان کری در ماجرای برجام سرش کلاه رفته و بلد نبوده قرارداد درستی امضا کند. لذا ما از این قرار داد بیرون می‌آییم که بعدا بتوانیم قرارداد خوب داشته باشیم. دولت بایدن هم نه به صراحت ترامپ اما دائم می‌گفت که ما باید تغییراتی در برجام اعمال کنیم و برجام 2015 دیگر قابل اجرا نیست. لذا سیاست هر دو رییس‌جمهور آمریکا همین بود و حداقل در مورد ایران و برجام یکسان بود. بنابر این در انتخابات پیش روی ایالات متحده آمریکا هم چه کامالا هریس بیاید و چه دونالد ترامپ بیاید هیچ تفاوتی با سیاست‌های گذشته آمریکا نسبت به ایران ندارد. از نظر آنها آمریکا از برجام بیرون نرفته که بخواهد به برجام برگردد. تحریم‌ها نیز زمانی برداشته می‌شود که آمریکا قانع شود که برداشته شدن تحریم‌ها منافع ملی ایالات متحده آمریکا را تامین می‌کند. به عبارت دیگر ایران به خواسته‌های آمریکا تن بدهد، حال اگر صددرصد نه ۷۰ یا 80 درصد تن دهد. تا الان هم چون ایران به خواسته‌های آمریکا تن نداده، تحریم‌ها برداشته نشده است. لذا خیلی ربطی به دموکرات، جمهوری‌خواه یا ترامپ، بایدن و هریس ندارد و از این جهت خیلی فرقی نمی‌کند دولت بعدی آمریکا دموکرات باشد یا جمهوری‌خواه. مهم این است که ایران آیا به خواسته امریکا تن می‌دهد که این مساله دور از انتظار است به خاطر اینکه اصلا یکسری از خواسته‌های آمریکا قابل مذاکره و چانه‌زنی نیست. یعنی چیزی نیست که بگویند ۵۰ تا سانتریفیوژ یا ۵۰۰ تا یا ۵ هزار تا داشته باشیم. مساله بحث امنیت ملی است که کشوری خواسته آمریکا را می‌پذیرد که در یک جنگی به شکل مطلق شکست خورده باشد و حاضر باشد خود را خلع سلاح کند. در منطقه پر آشوب غرب آسیا خواسته آمریکایی‌ها مثل این است که ایران بخواهد خودش را خلع سلاح کند. کاری که مثلا ژاپن و آلمان بعد از جنگ جهانی دوم کردند. آمریکایی‌ها نه تنها از خواسته‌شان کوتاه نمی‌آیند بلکه هر روز خواسته‌شان بیشتر هم می‌شود. البته ایران فشارهای سنگین را تحمل می‌کند اما آنچه آمریکا می‌خواهد خیلی دشوار‌تر از آن چیزی است که ایران بتواند بپذیرد. از طرفی هم وزارت خزانه‌داری آمریکا برای تحریم کردن تربیت شده و اصلا بلد نیست رفع تحریم کند.