برترین ها/ بازگشت عادل فردوسی‌پور به گزارشگری، برای بسیاری از هواداران فوتبال همچون دیدن دوباره دوستی قدیمی و عزیز بود؛ کسی که با صدای گرم و دلنشینش، سال‌ها زندگی‌شان را پر از خاطراتی ناب کرده بود. این بازگشت پس از ۲۰۶۴ روز دوری و انتظار، نه تنها یک رویداد ورزشی، بلکه یک جریان عاطفی و انسانی عمیق بود که یادآور روزهایی شد که با حضور او، فوتبال برای هواداران معنا و حسی خاص داشت.
وقتی عادل فردوسی‌پور برای اولین بار پس از این وقفه طولانی، در بازی رئال مادرید و میلان به عنوان گزارشگر ظاهر شد، صدایش کمی گرفته و بغض‌آلود به نظر می‌رسید. همین لرزش خفیف در صدای او، حسی غریب از دلتنگی و اشتیاق را به شنوندگان منتقل می‌کرد. عادل، به قول خودش، بار دیگر به خانه برگشته بود؛ خانه‌ای که همیشه به آن تعلق داشته و با هر کلمه‌اش، گویی نقشی عمیق در قلب و خاطرات هواداران بر جای گذاشته است.
این لحظات دراماتیک با سکوت سنگین و دسته‌جمعی ورزشگاه سانتیاگو برنابئو در ادای احترام به حادثه دلخراش والنسیا عجین شده بود؛ لحظه‌ای که نه تنها برای عادل، بلکه برای هر کسی که فوتبال و انسانیت را می‌شناسد، تأثیرگذار و عمیق بود. در آن لحظه‌های سکوت و تأمل، گویی تمام احساسات و خاطرات فروخورده این سال‌ها، همچون بغضی که در گلوی او مانده بود، آزاد شدند و فضایی از حس همدلی و اتحاد به وجود آوردند.
بازگشت عادل فردوسی‌پور واکنش‌های گسترده‌ای در رسانه‌ها و فضای مجازی به همراه داشت. بسیاری از هواداران و حتی همکاران قدیمی او با پیام‌ها و نوشته‌هایشان، از این بازگشت استقبال کردند و نشان دادند که عادل برایشان تنها یک گزارشگر نیست. او همراه روزها و شب‌هایی بوده که با فوتبال زنده و پرهیجان، زندگی‌شان را رنگی کرده. این استقبال گرم و صمیمانه، بیانگر جایگاه ویژه و بی‌بدیل عادل در قلب مردم است؛ صدایی که سال‌ها با آن پیروزی‌ها، شکست‌ها، لحظات پرشور و گاهی غم‌انگیز فوتبال را تجربه کرده‌اند.
فردوسی‌پور با برنامه «نود» و سبک گزارشگری منحصربه‌فرد خود، به فوتبال ایران و فرهنگ ورزشی آن معنا و هویت تازه‌ای بخشید. او با تحلیل‌های دقیق، گفتگوهای چالشی و پرداختن به مسائل حاشیه‌ای و حساس، تصویری را از فوتبال به مخاطبان ارائه داده که با آن، علاقه و اشتیاقی متفاوت به این ورزش پیدا کرده‌اند. بازگشت عادل به گزارشگری، شاید نشانه‌ای از روزهای بهتر و پرامید برای فوتبال ایران باشد؛ روزهایی که صدای او، شور و اشتیاق به فوتبال را دوباره در دل‌ها زنده کند.
حالا با حضور دوباره عادل، بسیاری به آینده فوتبال و رسانه‌های ورزشی در ایران امیدوارتر شده‌اند. اگرچه عادل هنوز به تلویزیون بازنگشته، اما شنیدن صدای او در گزارش یک بازی بین‌المللی، نویدبخش این است که شاید راه برای حضور بیشتر او در عرصه‌های مختلف باز شود و بتواند بار دیگر به عنوان یک فعال رسانه‌ای و ورزشی، تاثیرگذار باشد. این بازگشت برای بسیاری از علاقه‌مندان فوتبال، یک جشن عاطفی بود که نشان می‌دهد چقدر صدای عادل به خانه‌ها و قلب‌ها تعلق دارد و فوتبال ایران تا چه حد به حضور او نیازمند است.
به این ترتیب، شاید این بازگشت نقطه آغازی برای حضور پررنگ‌تر عادل فردوسی‌پور در عرصه فوتبال و رسانه‌های ایران باشد. شاید بهخاطر برخی مسائل از او گله‌مند هم باشیم اما خب امیدواریم که او با برنامه‌ها، گزارش‌ها و تحلیل‌های خود، همچنان در کنار مردم و علاقه‌مندان فوتبال باقی بماند و دوباره صدای پرطنین و خاطره‌سازش را در بازی‌های ملی و باشگاهی بشنویم. این بازگشت، یادآور پیوند عمیق و پرمهر میان عادل و میلیون‌ها هوادار فوتبال است و نشان می‌دهد که حتی پس از گذشت سال‌ها، هیچ چیز نمی‌تواند این عشق و علاقه را از میان ببرد.