به نقل از ادونسد ساینس نیوز، این پژوهش در ایستگاه فضایی بین‌المللی هم‌زمان با بررسی‌های آزمایشگاهی در «دانشگاه آدلاید»(University of Adelaide) استرالیا انجام شد.

طی این آزمایش در ایستگاه فضایی بین‌المللی، قرص‌های ایبوپروفن در بسته‌های آلومینیومی به مدت تقریبا ۹ ماه در دو مکان متفاوت نگهداری شدند. این دو مکان، فضای داخلی ایستگاه و آزمایشگاه چند منظوره آن بود که مورد دوم یک پلتفرم بیرونی است و در معرض محیط ناملایم فضا قرار دارد.

قرص‌های ایبوپروفن روی زمین، برای دوره‌های زمانی کوتاه‌تر در معرض تشعشعات فضایی شبیه‌سازی‌شده با شدت بیشتر قرار گرفتند تا مقادیری از تشعشعات فضایی را شبیه‌سازی کنند. آزمایش‌های زمینی به پژوهشگران کمک کرد تا تأثیر تشعشعات وارد شده به این قرص‌ها را درک کنند.

پژوهشگران دریافتند که قرص‌های مهروموم‌شده در پوشش‌های آلومینیومی، در ایستگاه فضایی نسبتا به خوبی در برابر اثر تشعشعات محافظت می‌شوند. یافته‌های این پژوهش با بررسی‌های آزمایشگاهی شبیه‌سازی‌شده روی زمین مطابقت دارند. با وجود این، در پلتفرم بیرون از ایستگاه فضایی، میزان تخریب بیش از ۵۰ درصد بود.

یافته‌های این پژوهش قابل توجه هستند زیرا می‌توانند به این معنی باشند که میزان تخریب مشابهی در ماموریت‌های فضایی به ماه یا مریخ رخ می‌دهد.

«فولکر هسل»(Volker Hessel) استاد مهندسی شیمی پایدار در دانشگاه آدلاید و از پژوهشگران این پروژه گفت: دارو روی زمین نیز تخریب می‌شود. تخریب دارو به مرور زمان، دلیل تاریخ انقضای محصولاتی مانند ایبوپروفن است. ما دریافتیم که این فرآیند در فضا سریع‌تر رخ می‌دهد و این به معنای تخریب بیشتر و سمی‌تر شدن داروهاست.

این لزوما به آن معنی نیست که فضانوردان نمی‌توانند ایبوپروفن یا سایر داروها را در ماموریت‌های طولانی به فضا مصرف کنند. هسل و همکارانش، ۱۹ سناریوی گوناگون را روی داروهای فضایی ساخته‌شده از مواد متفاوت توسعه دادند و آزمایش کردند.

قرص‌های ایبوپروفن با اکسید آهن پوشانده شدند تا این ماده، برخی از پرتوهای کیهانی را جذب کند و به محافظت از آنها در برابر تخریب سریع طی پرواز فضایی بپردارد. هسل گفت: فرضیه ما این بود که پوشاندن قرص ایبوپروفن با اکسید آهن می‌تواند پرتوهای کیهانی را از بین ببرد. این روش موفقیت‌آمیز بود و تخریب بسیار کمتری مشاهده شد.

همچنین، پژوهشگران دریافتند طعم‌دهنده‌های خاصی که به قرص‌ها اضافه می‌شوند، مولکول‌های آسیب‌رسان تولید شده توسط پرتوهای کیهانی را حذف یا غیرفعال می‌کنند و این کار به توقف تخریب نیز کمک می‌کند.

«جیکوب رابر»(Jacob Raber) استاد علوم اعصاب «دانشگاه بهداشت و علوم اورگن»(OHSU) که در این پژوهش شرکت نداشت، گفت: این یک پژوهش مهم و به موقع برای بررسی پایداری داروها در طول سفرهای فضایی، به ویژه ماموریت‌های طولانی در اعماق فضا مانند ماموریت سه‌ساله مریخ است که به دلیل تخریب شیمیایی توسط پرتوهای کیهانی در یک محیط ریزگرانشی، یک نگرانی قابل توجه به شمار می‌رود.

این پژوهش در مجله «Advanced Healthcare Materials» به چاپ رسید.