او ادامه داد: قبل از اردو رکوردهای زمانی فضایی را برای ما مشخص می‌کردند و می‌گفتند در صورتی که این رکوردهای زمانی را ثبت کنیم به مسابقات اعزام می‌شویم. اگر ما در اردوی تیم ملی زیر نظر مربی کار کنیم، می‌توانیم رکوردهایمان را ارتقاء دهیم اما آنها قبل از اردوی تیم ملی از ما می‌خواستند که چنین رکوردهایی را ثبت کنیم.

زرگر افزود: خانم ساکی نایب رییس قبلی فدراسیون هزینه زیادی انجام می‌داد و زمانی که او از فدراسیون رفت، ما هم به اردوی تیم ملی دعوت نشدیم. به نوعی بخش سرعت کنار گذاشته شد. برای حضور در مسابقات هم باید خودمان هزینه بدهیم و اسپانسر پیدا کردن هم سخت است. یک اسپانسر به من اعلام کرد، چون دوچرخه‌سواری بانوان در تلویزیون پخش نمی‌شود، ورود نمی‌کند.

دختر دوچرخه سوار ایران با اشاره به ورودش به بخش مربیگری تصریح کرد: من الان ۲۳ ساله هستم و این سن اوج نتیجه‌گیری در دوچرخه‌سواری سرعت است اما کنار گذاشته شده‌ایم. انتظار داشتم که فدراسیون یک سراغی از ما بگیرد اما حتی یک تماس هم نگرفتند. در مسابقات قهرمانی کشور نفرات استقامتی در بخش سرعت رکاب زدند چون اصلا دیگر رکابزن سرعتی وجود ندارد. خود من با ۲۳ سال سن مربی بدنسازی هستم و در خوزستان مربی دوچرخه‌سواری شده‌ام. البته تمریناتم را کنار نگذاشتم اما تمرکز اصلی‌ام روی مربیگری است. این در حالی است که در این سن نباید دنبال مربیگری باشم. از فدراسیون خیلی انتظار داریم اما رسیدگی نمی‌کنند و رکابزنان سرعت مرد و زن را با هم کنار گذاشته اند.

او در پاسخ به این پرسش که با یک یا دو اردو در پیست سیمانی می‌توان در آسیا نتیجه گرفت؟ تاکید کرد: رکابزنان در همه این‌سال‌ها اعلام کرده‌اند که نیاز به پیست چوبی داریم. در بخش سرعت، صدم ثانیه هم مهم است و حتی درخواست کردیم حداقل یک ماه قبل از مسابقات ما را به محل مسابقات اعزام کنند تا بتوانیم در پیست چوبی تمرین داشته باشیم اما دو، سه روز قبل از قهرمانی آسیا به مسابقات می‌رویم و اصلا به پیست چوبی عادت نداریم و گاهی حتی لیز می‌خوریم.

زرگر در مورد تجهیزات گفت: دوچرخه من برای سال ۲۰۱۸ است و باید با رکابزنی که دوچرخه‌اش مربوط به سال ۲۰۲۴ است، رقابت کنم. در دوچرخه‌سواری سرعت تجهیزات خیلی مهم است و هر چقدر تجهیزات بهتر و به روزتر باشد، رکوردها هم بهتر می‌شود. تجهیزات و تمرینات ما  قدیمی است اما کشورهای دیگر نه تنها تجهیزات خود را به روز کرده‌اند بلکه آنالیزور هم دارند. دوچرخه‌سواری رشته گرانی است و یک دوچرخه‌سوار به تنهایی نمی‌تواند تمام تجهیزات را خودش تهیه کند و فدراسیون  باید تجهیزات را خریداری کند.