خبرآنلاین/ محمد آفریده مدیر با سابقه سینمای ایران که سابقه برگزاری جشنواره‌های متعدد سینمایی در بخش ملّی و بین‌الملل را در کارنامه دارد؛ معتقد است تاریخ سینمای ایران در آینده و پس از تغییر دولت‌ها باز هم شاهد وصل و فراق بحش جهانی جشنواره فیلم فجر از بخش ملّی خواهند بود چراکه هنوز تکلیف خیلی از امور فرهنگی روشن نیست.
بحث یکپارچه سازی جشنواره فیلم در بخش ملّی و بین الملل از جمله مباحثی است که در زمان مدیریت محمد خزاعی بر سینما شکل گرفت و سینمای ایران بار دیگر دستخوش برخورد سلیقه‌ای مدیرانِ دولتی شد. این تصمیم با مخالفت‌های بسیاری مواجه شد و نقطه نظرهای مختلفی نیز مطرح شد اما کار از کار گذشته بود و خزاعی در مدت سه سال ریاست جمهوری رئیسی بر تصمیم خود پافشاری کرد و بدون ارائه آماری دقیق از میزان و کیفیت حضور فیلم‌های خارجی در جشنواره بین المللی فیلم فجر ارائه دهد تا اینکه رئیس سازمان سینمایی اعلام کرد که بخش ملّی از بین الملل جدا خواهد شد که طبعا با استقبال اهالی سینما مواجه شد و هر یک نقطه نظرهای متفاوتی را مطرح کردند که تبعا کفه ترازو به سمت جداسازی بخش جهانی از داخلی سنگین تر بود.
اما در میان نقطه نظرهای مطرح شده نظر محمد آفریده مدیر و تهیه کننده سینما که هم اکنون فیلم «سه جلد» با بازی باران کوثری و آتیلا پسیانی را روی پرده سینما دارد، موضوع را ریشه‌ای تر از موافقت و یا مخالفت با جداسازی و یا یکپارچه‌سازی این جشنواره عنوان کرد. او بر این نکته تاکید کرد سینماگران و دست اندکاران امور سینمایی به جای جشنواره یک مهمانی بزرگ در خانواده سینما برگزار می‌کنند. در ادامه گفتگوی ما با محمد آفریده مدیر و تهیه کننده سینما را بخوانید: 

 جداسازی دوباره جشنواره جهانی از جشنواره ملّی، در مدیریت جدید سینما تا چه اندازه می تواند هویت مستقل سینمای ایران را در بخش بین الملل برگرداند؟
مطمئن باشید در آینده باز ما شاهد وصل و فراق جشنواره جهانی از جشنواره ملّی خواهیم بود، چراکه به اعتقاد بنده این وصل و فراق به این دلیل است که تکلیف ما برای خیلی مسائل و موارد ریز و درشت در همه حوزه‌ها از جمله سینما هنوز روشن نیست. شاید هم برای یک عده روشن باشد ولی فعلا نمی توانند بر زبان آورند.من هنوز هم فکر می کنم یک عده با سینما مخالف‌اند چرا که هرفردی، مسئولی، سینماگری و یا حتی مخاطب از ظن خود شد یار سینما، در صورتی که سینما ظرفیت محدود و بسته ای ندارد.  سینما یک دریا است و همه چیز درونش حیات دارد وهر کسی با هر دیدگاهی می تواند تور خود را بیندازد و صید خود را اگر ماهیگیر باتجربه و ماهری باشد، به دست آورد. اما ماهیگیران نمی توانند دریا را محدود کنند.
از طرف دیگر سینما یک هنر جهانی است و ما هنوز نتوانستم یک تعریف قابل قبول برای همکاری و مشارکت و تعاملات لازم  با دیگر کشورها داشته باشیم.‌ بخاطر همین مسائل ریشه ای،  ما معمولا بجای جشنواره یک مهمانی بزرگ برگزار می کنیم.

 سینما در ایران راه دشواری را برای دستیابی به حداقل ها طی کرده است، فکر می‌کنید چه زمانی مسیر هموارتر می‌شود؟
متاسفم که بگویم ما برای همین حداقل ها هم یک مشارکت حداکثری نداریم. یعنی معمولا در محافل محدود و بسته و شاید گروهی و تیمی خود تصمیم می گیریم و با بوق و کرنا فریاد می زنیم. و این تصمیمات مدیریتی!! همیشه بازی خطرناکی را در حوزه فرهنگ ایجاد می کند که ثمره اش سیاسی تر شدن همه امورات ما است. بهتر است قبل از هر تصمیمی بستر مناسبی برای رای و نظر همه موافقان و مخالفان تا رسیدن به یک جمع‌بندی عادلانه فراهم شود .اگر این مسیر اصلاح نشود دولت بعدی هم با تصمیمات مدیریتی!! خود که او هم در بوق و کرنا خواهد کرد راه دیگری را خواهد رفت . این بسط و قبض ثمره اش همین می شود که ما جشنواره های‌مان کمترین تاثیر را روی سینما و مسیر پیشرفت آن می گذارد.

با توجه به موقعیت کشورمان در خاورمیانه جشنواره جهانی فیلم فجر تا چه اندازه می تواند مسیر دیپلماسی فرهنگی را باز نگه دارد؟
واقعیت این است که ایران می تواند در همه زمینه ها جلودار و یاری رسان باشد منوط به اینکه اول از همه دیپلماسی فرهنگی را از خودمان شروع کنیم. تا نتوانیم خودمان با یگدیگر گفتگو کنیم و همدیگر را تحمل کنیم نمی توانیم با دیگران به گفتگو و دیپلماسی فرهنگی بپردازیم.

با توجه به تجربه ای که در عرصه مدیریت سینما دارید به عنوان یک مدیر و کارشناس سینمایی چه توصیه‌ای برای تصمیم گیران سازمان سینمایی دارید؟
متاسفانه مدیریت حال حاضر، مدیریتی است که بخش قابل توجه ای از وقت و زمان خود را صرف روزمرگی‌ها و از بین بردن سوء تفاهمات و ترکش های گروه ها و سازمان ها و دعواهای بی نتیجه می‌کند این در حالی است که سازمان سینمایی باید فصل الخطاب مسائل حوزه خود باشد و تا زمانی که این قدرت وجود نداشته باشد؛ سازمان سینمای هر روز ضعیفتر می شود. توصیه من این است که تا چشم بر هم بگذاریم دوره ما تمام می شود و آنگاه افسوس خواهیم خورد که چرا این کار را انجام دادیم یا ندادیم.پس سریعتر تصمیم بگیریم ما فرصت تاخیر نداریم.