ورزش 3/این تجربه برای برانکو ایوانکوویچ بسیار شبیه به آن چیزی است که در لیگ پانزدهم پرسپولیس رقم خورد؛ خوشبختی بعد از روزهای جهنمی اولیه.
 زمانی که برانکو ایوانکوویچ، سرمربی تیم ملی فوتبال چین، پس از صحبت در کنفرانس خبری قصد ترک سالن را داشت، با تشویق‌های حضار روبرو شد؛ صحنه‌ای که دو ماه پیش در کنفرانس خبری پس از شکست مقابل عربستان کاملاً متفاوت بود. در آن زمان، یک خبرنگار چینی از او پرسید: «آیا داوطلبانه استعفا می‌دهید؟»
مسیر ایوانکوویچ از دالیان به چینگدائو و سپس به شیامن، به نوعی سفر از «جهنم» به «زندگی دوباره» برای این مربی کهنه‌کار بود. در دنیای فوتبال، قضاوت درباره مربیان تنها با نتایجشان انجام می‌شود. اما در عصر رسانه‌های اجتماعی، افکار عمومی به شدت تحت تأثیر صداهای رادیکال قرار گرفته و این قضاوت‌ها به شکلی افراطی و گاه خشن و حتی توهین‌آمیز انجام می‌شود.
ایوانکوویچ از ماه مارس که هدایت تیم ملی فوتبال چین را بر عهده گرفت، تا اکتبر، زمانی که تیمش سه شکست متوالی را متحمل شد، تحت فشارهای بی‌سابقه‌ای قرار داشت. منتقدان، دشواری‌های کار او را نادیده می‌گرفتند؛ تیمی که در جام ملت‌های آسیا حتی یک گل نزده بود، لیگ داخلی ضعیفی داشت و بازیکنانش برای آشنایی با سیستم جدید، هیچ بازی تدارکاتی برگزار نکرده بودند.
این شرایط سخت باعث شد که نقاط ضعف ایوانکوویچ بیشتر به چشم بیاید. یکی از مهم‌ترین ایرادهایی که به او وارد شد، فاصله طولانی‌اش از فوتبال چین و عدم آشنایی با وضعیت کنونی این کشور بود. او با اصرار بر سبک هجومی خود در شرایطی که برخی معتقد بودند باید محتاطانه‌تر عمل کند، تصمیماتی گرفت که برخی از تحلیل‌گران آنها را اشتباه دانستند.
با این حال، زمان که بزرگترین نقطه‌ضعف او بود، در نهایت به سودش عمل کرد. در اوج بحران در ماه سپتامبر، فدراسیون فوتبال چین تصمیم گرفت به جای تغییر سرمربی، به ایوانکوویچ فرصت بیشتری بدهد. این تصمیم به او امکان داد تا در شرایط بحرانی، تیم را بهتر بشناسد و تغییراتی اساسی در ترکیب ایجاد کند.
نتایج دو برد با عملکرد عالی و یک شکست با نمایشی امیدوارکننده، جایگاه ایوانکوویچ را تثبیت کرد. او در این مدت به تدریج بازیکنانی را شناسایی کرد که با سیستم تاکتیکی‌اش هماهنگی بیشتری داشتند و موفق شد سبک پرسینگ خود را به تیم القا کند؛ تاکتیکی که به نتایج قابل قبولی انجامید.
در شرایط کنونی فوتبال چین، هیچ مربی نمی‌تواند نقش یک «ناجی» را ایفا کند و ایوانکوویچ نیز از این قاعده مستثنی نیست. اما او به نظر می‌رسد در این مقطع، بهترین انتخاب برای هدایت تیم ملی باشد. ارزیابی بعدی او به عملکرد تیم در صعود از مرحله گروهی ۱۸ تیم برتر و ورود به مرحله حذفی وابسته خواهد بود.
اکنون ایوانکوویچ فرصت کافی دارد تا اصلاحات عمیقی در تیم ملی فوتبال چین ایجاد کند و شاید این زمان اضافی، مهم‌ترین دستاورد او در دوران مربیگری‌اش در فوتبال چین باشد