سینما نوین/ علی شادمان؛ مصداق موفقیت پله پله، سرِ صبر و حوصله است. آنقدر از همان کودکی برای ماندن روی صحنه و درخشیدن، کنار همبازی‌های اسم و رسم‌دار، خونِ دل خورده و جنگیده که حالا خودش یک پا سوپراستار است. با حساب و کتاب پیش رفته و برای هر نقش، صدش را گذاشته.
سعید، کودک مریض حالِ «میم مثل مادر»، چنان در ۱۰ سالگی در میان حرفه‌ای‌های سینما، زیرپوستی بازی کرد که گمان می‌رفت یا خودش دچار نبود عضو است و یا اینکه یک اتفاق بوده و این خردسالِ ناشناخته، بزودی مثل خیلی های دیگر، لابه لای چرخ دنده های بی رحم سینما محو خواهد شد.
شادمان اما دست بردار نبود. پدیده مستعدِ بی پارتی، نیامده بود که به این راحتی ها برود. 
پیگیرِ پیگیرِ پیگیر... ایستاد و بهترین روزهای زندگی‌اش را وقف ثابت کردن خودش به جادوی سینما کرد تا آرام آرام اعتماد بهترین های این عرصه را جلب کند.
زنده یاد رسول ملاقلی پور زمانی درباره شادمان گفته بود «مشکل بزرگ ما با این پسر بچه این بود که بیش از حد باشعور بود و نمی‌توانستیم به او کلک بزنیم!» و کمال تبریزی، تن دادن برای استفاده از آمپول ضد رشد بابت حفظ راکورد نقش در «سرزمین مادری» را «فداکاری بزرگ» توصیف کرد و او را ستایش کرد.
جوان ۲۷ ساله‌ی ایلامی، امروز به یُمن سالها مبارزه برای بقا روی رینگ سینما، بدل به یک گزینه‌ی مطمئن برای رُل‌های چالش برانگیز شده. کارنامه‌ای ساخته از افتخارات که دو نامزدی سیمرغ بلورین بهترین نقش اول در میان‌شان می‌درخشد.
با کلکسیونی از شخصیتهایِ دوست داشتنی و دلچسب؛ هر بار غافلگیرکننده‌تر از قبل.
رهی اردکانیِ جسورِ پُرشر و شور «سرزمین مادری»، کیوانِ هفده ساله‌ی «کیمیا» با رشادتهایش در جریان جنگ تا تلخی اسارت، آرمان و سرخوشی‌هایِ شیرینش در «دیوار به دیوار»، الیاسِ محجوبِ جنگ زده‌ی «ویلایی ها»، کاظمِ نوجوانِ عشق بازیگری در «رویای سینما»، سهرابِ«مُردن در آب مطهر» و دغدغه‌هایش به عنوان یک مهاجر افغان، اشکان، خلافکارِ خرده پایِ «شنای پروانه»، داودِ بی رحمِ «تابستان همان سال»، کاوه‌ی «می‌خواهم زنده بمانم» با تمام عشق به خانواده و احترامش برای رفاقت و جاویدِ «یاغی» با سرِ پر سودا و سرگذشتی پر سوز و گداز.... 
«علی شادمان» امروز در آغاز ۲۸ سالگی، درست در عنفوانِ جوانی، به اندازه‌ی یک عمر، نقش ماندگار در کارنامه‌اش دارد.

تدوین: امیر گلزار
متن: البرز کوشیار
نریشن: مهدی مفیدی