یامین‌پور، برای شرکت در نمایشگاه صلح هیروشیما، همراه با جمعی هنری مثل مازیار میری و پرویز پرستویی، به سفر به ژاپن دعوت شد و این‌سفرنامه حاصل آن‌سفر است.

او در طول سفر خود، با مردمی آشنا شد که شرف و اصالت را در زندگی روزمره خود می‌زیستند و دید که چگونه سامورایی‌های امروزی، برای حفظ سنت‌های خود تلاش می‌کنند. وی همچنین دید زنان ژاپنی، با وجود اینکه در جامعه‌ای مردسالار زندگی می‌کنند، با ظرافت و نجابت، اصالت خود را حفظ کرده‌اند.

یامین‌پور اتفاقات اطراف خود را از فرودگاه دبی تا هواپیما و شهر به شهر ژاپن، به قوه تحلیل خود می‌سپارد. او در این کتاب از تاریخ و جغرافی گرفته تا فرهنگ و مذهب را حلاجی می‌کند تا مخاطب را با سرزمین آفتاب آشنا کند. آشنایی از جنس واقعیت، نه از نوع افسانه سازی‌های داخلی برای ژاپن. او در پایان سفر به این نتیجه رسید: «اصالت ژاپنی، در ساده‌زیستی و احترام به سنت‌هاست.»

نویسنده «کاهن معبد جینجا» می‌گوید: هرچه به شرق بروی، اشعه‌ای درخشان‌تر از خورشید بر جان انسان می‌نشیند.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

هیباکوشا می‌داند باید به یک پرسش مقدر که هنوز پرسیده نشده پاسخ دهد. این بار نه از روی کاغذ که در نگاه به چشم‌های ما می‌گوید: «حتماً می‌خواهید بدانید چرا ما بعد از چنین اتفاق تلخی در گذشته، آمریکا را دشمن خود نمی‌دانیم؟!» میزبان‌های ژاپنی پیش از این قطعاً در جلسات خود به این موضوع فکر کرده بودند که در گفت‌وگو با ایرانی‌ها اولین پرسش بعد از برشمردن جنایت‌های آمریکایی‌ها همین است. هیباکوشا ادامه می‌دهد: ما به سه دلیل از آمریکایی‌ها کینه نداریم و با آنها دشمنی نمی‌کنیم یک اینکه آمریکایی‌ها بعد از انفجار بمب به ما کمک کردند تا افراد مجروح را مداوا کنیم؛ هرچند که پول کمک‌هایشان را از ما گرفتند دوم اینکه ما ژاپنی‌ها معتقدیم باید گذشته را به رودخانه ریخت و فراموشش کرد و سه اینکه ما بودایی هستیم و بودایی‌ها به تقدیر اعتقاد دارند؛ بنابراین با خودمان گفتیم این تقدیر ما بوده که در چنین روزی به این وسیله کشته بشویم بنابراین دلیلی ندارد که کینه آمریکایی‌ها را در دل داشته باشیم!»