پدال/ فراری F40 و پورشه ۹۵۹ هرچند هردو هدف یکسانی را دنبال می‌کردند ولی هرکدام روش بسیار متفاوتی را برای رسیدن به این هدف به کار گرفته بودند.

اواسط دههٔ ۸۰ دوران مهمی برای صنعت خودروسازی بود. روزهای رانندگی خالص و بدون سیستم‌های کمکی رو به پایان بود و خودروهایی که با کامپیوتر کنترل می‌شدند ظهور کردند. برخی از خودروسازان به‌سرعت سراغ تکنولوژی‌های جدید و سلطهٔ کامپیوتر بر خودرو رفتند درحالی‌که برخی دیگر همچنان به گذشته چسبیدند و خودروهایی می‌ساختند که برای کنترل و استفاده از تمام پرفورمنس فقط به مهارت راننده نیاز داشتند. این تضاد به بهترین شرکت در سوپراسپرت‌های پورشه و فراری دیده می‌شد.

پورشه قصد داشت از تمام تکنولوژی‌های پیشرفته در سوپراسپرت پرچم‌دار خود یعنی ۹۵۹ استفاده کند. تنها یک سال بعد، فراری هم سوپراسپرت پرچم‌دار جدید خود را با نام F40 معرفی کرد که تا آنجایی که می‌شد به‌صورت آنالوگ و سنتی ساخته شده بود. F40 آخرین خودروی فراری بود که توسط انزو فراری بزرگ پیش از مرگش مورد تأیید قرار گرفت. عرضهٔ این دو سوپراسپرت به‌صورت هم‌زمان، تضاد و رقابت بسیار جالبی را رفم زد که حتی هنوز هم پس از نزدیک به ۴۰ سال مرور آن جذاب خواهد بود.

بیرون
خودروهای فراری و پورشه از همان ابتدا در ظاهر کاملاً باهم متفاوت بودند. پورشه معمولاً پرفورمنس را به ظاهر ترجیح می‌دهد و تمایل دارد به ویژگی‌های ظاهری سنتی پایبند بماند درحالی‌که فراری‌ها معمولاً ظاهر چشمگیری دارند. مصداق این موضوع در دو خودروی موردنظر ما هم به‌خوبی دیده می‌شود و F40 و ۹۵۹ حتی به نظر نمی‌رسد متعلق به یک سیاره باشند چه رسد به یک قاره. درواقع، تنها اشتراک بیرونی این دو سوپرکار استفادهٔ گسترده از کولار در پوستهٔ بدنه است. قسمت جلوی F40 با دماغه‌ای صاف، کم‌ارتفاع و شیب‌دار بسیار شبیه خودروهای مسابقه‌ای به نظر می‌رسد. از سوی دیگر، نمای جلوی ۹۵۹ بسیار رام‌تر و به‌وضوح شبیه ۹۱۱ به نظر می‌رسد که بر اساس آن ساخته شده است.

در هردو خودرو زیر پنجره‌های جانبی ورودی هوا برای پیشرانه تعبیه شده هرچند که این ورودی در فراری بسیار کشیده‌تر و جذاب‌تر به نظر می‌رسد. فراری همچنین به خروجی‌های هوایی در پشت چرخ‌های جلو مجهز است درحالی‌که ۹۵۹ از گلگیرهای عضلانی برآمده استفاده می‌کند. در نمای عقب نیز دو خودرو کاملاً باهم متفاوت هستند. F40 از لحاظ طراحی بسیار ساده‌تر از ۹۵۹ است زیرا با یک بال بزرگ، ظاهری کاملاً جعبه‌ای شکل دارد. این ماشین از چهار چراغ گرد در عقب استفاده می‌کند که عنصر طراحی بسیاری از فراری‌های تاریخ بوده است. پورشه اما با خروجی‌های هوای بزرگ، دیفیوزر واضح‌تر، چراغ‌های عقب کشیده و بال یکپارچه، نمای عقبی شلوغ‌تری دارد.

داخل
دو خودرو در داخل هم بسیار متفاوت هستند. کابین پورشه با صندلی‌های معمولی با موقعیت عمودی مشابه سدان‌ها، دید عالی، سیستم تهویه و پنجره‌های برقی، مکان بسیار راحت‌تری است. به لطف این کابین مدرن و باکیفیت، حتی استفادهٔ روزمره از ۹۵۹ هم دشوار نخواهد بود. به‌طورکلی، این ماشین یک کروزر فوق‌العاده سریع با کابین دلپذیر و راحت بود درحالی‌که در داخل F40 رویکرد خودروهای مسابقه‌ای به‌وضوح دیده می‌شود. در کابین لخت این فراری فقط همان چیزهایی که برای رانندگی نیاز است وجود دارد نه بیشتر. در اینجا حتی از کف‌پوش و پنجره‌های برقی هم خبری نیست چون اساساً شیشه‌ای وجود ندارد و تمام پنجره‌ها به‌جز شیشهٔ جلو از پلی متیل متاکریلات ساخته شده‌اند. فراری در این ماشین برای کاهش وزن، قید بسیاری از امکانات رفاهی را زده بود درحالی‌که ۹۵۹ خودرویی سنگین‌تر و راحت‌تر و درمجموع سوپراسپرتی لوکس‌تر بود.

پیشرانه
هرچند پیشرانهٔ این سوپراسپرت‌ها هردو توئین توربو هستند و حجمی تقریباً یکسان دارند ولی غیرازاین، همه‌چیز از ترکیب موتور گرفته تا مکان نصب آن متفاوت است. پورشه در ۹۵۹ از پیشرانهٔ سنتی شش سیلندر تخت خود استفاده کرد که مثل ۹۱۱ در پشت محور عقب قرار دارد. بااین‌حال، این موتور بسیار ویژه‌ای بود که از خودروهای مسابقه‌ای ۹۵۶ و ۹۶۲ گرفته شده و توسط مهندس افسانه‌ای «هاینز مزگر» طراحی شده بود. این پیشرانهٔ ۲.۸ لیتری به چهار سوپاپ در هر سیلندر و سیستم انژکتور بوش مجهز بود. توربوشارژرهای موتور به‌صورت متوالی طراحی شده بودند که یعنی هرکدام در دورهای مختلف موتور کار می‌کردند و تأخیر توربو را بسیار کاهش می‌دادند. برای سرسیلندرهای این موتور هم از سیستم آب خنک استفاده شده بود اما بلوک موتور طبق سنت قدیمی ۹۱۱ از نوع هوا خنک بود.

F40 اما ترکیب آشناتر موتور V8 در وسط استفاده می‌کرد. این موتور اما که تیپو F120A نام داشت، به‌طور خاص برای F40 طراحی شده بود. این پیشرانه توسعهٔ کاملی از موتور V8 توئین توربوی فراری ۲۸۸ GTO سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۷ بود ولی اساساً همچنان بر پایهٔ خانوادهٔ موتورهای V6 و V8 دینو شکل گرفته بود که پیشینهٔ آن به سال ۱۹۵۹ بازمی‌گشت. توربوشارژرهای این موتور موازی بودند و درنتیجه، F40 از تأخیر توربوی زیادی رنج می‌برد ولی می‌توانست تا ۷,۷۵۰ rpm دور بگیرد که برای یک موتور V8 توربو در آن زمان بسیار بالا بود.

هندلینگ
هرچند هردوی این سوپراسپرت‌ها برای سرعت فوق‌العاده و هندلینگ عالی ساخته شدند ولی پورشه و فراری رویکردهای بسیار متفاوتی را برای این کار دنبال کردند. همان‌طور که اشاره کردیم، F40 از تکنولوژی‌های بسیار کمتری استفاده می‌کرد. برای پایین نگه داشتن وزن، بدنهٔ خودرو از کولار، فیبر کربن و آلومینیوم ساخته شد و فقدان هرگونه امکانات رفاهی هم به کاهش وزن کمک کرد. مهندسین فراری در زمینهٔ کاهش وزن آن‌قدر پیش رفتند که حتی مواد عایق سروصدا را هم حذف کردند و درنتیجه کابین F40 به مکانی بسیار پرسروصدا تبدیل شد. همان‌طور که انتظار می‌رود، در F40 تمام نیرو فقط به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود و برای جلوگیری از برخورد با جدول‌های کنار خیابان هم خبری از سیستم کنترل پایداری نیست.

پورشه اما با اینکه خودروی کوچک‌تری است، حدود ۲۰۰ کیلوگرم وزن بیشتری دارد. دلیل این موضوع، برخورداری ۹۵۹ از امکانات رفاهی، مواد عایق صدا و مهم‌تر از همه، سامانهٔ چهارچرخ محرک است. به همین دلیل، سوپرکار پورشه در پیست آزمایشی فراری یعنی فیورانو، با ثبت زمان یک دقیقه و ۳۷ ثانیه، شش ثانیه کندتر از F40 بود. البته سامانهٔ چهارچرخ محرک ۹۵۹ امکان استفادهٔ دقیق‌تر و بهتر از قدرت را فراهم می‌کرد و در پیچ‌ها چسبندگی بیشتری را نسبت به F40 در اختیار خودرو قرار می‌داد ولی پورشه در مسیرهای مستقیم و هنگام ترمز گیری زمان از دست می‌داد. ۹۵۹ همچنین از تعلیق قابل تنظیم هم بهره می‌برد که در آن زمان بی‌سابقه بود.

برنده کدام است؟
این سؤال دشواری است زیرا هرکدام از این سوپراسپرت‌ها مأموریت خود را به روش‌های کاملاً متفاوتی انجام می‌دهند. F40 یک خودروی مسابقه‌ای برای جاده است و به دلیل فقدان ویژگی‌های رفاهی و راحتی همراه با انتقال قدرت محرک عقب، برای استخراج حداکثر پرفورمنس به تجربهٔ زیادی نیاز دارد. از سوی دیگر، ۹۵۹ یک سوپرکار همه‌کاره است. به لطف امکانات رفاهی مناسب و راحتی سدان مانند، رانندگی با این پورشه شبیه یک خودروی معمولی است هرچند که درعین‌حال، سرعت فوق‌العاده‌ای دارد. به‌طورکلی، هرچند رانندگی ۹۵۹ به‌اندازهٔ F40 هیجان‌انگیز نیست ولی به هر راننده‌ای این امکان را می‌دهد که بدون ترس از حداکثر توانایی‌های آن استفاده کند؛ بنابراین، به‌عنوان جمع‌بندی نهایی باید گفت حرفه‌ای‌ها سراغ F40 می‌روند درحالی‌که ۹۵۹ پکیج کلی بهتری محسوب می‌شود.