خراسان/ آدم در عربی اسم خاص است و فقط به حضرت آدم ابوالبشر اطلاق می‌شود. بعضی از فضلا استعمال این کلمه را به معنای «انسان» غلط می‌دانند و توصیه می‌کنند که به‌جای آن آدمی یا آدمیزاده و شکل جمع آدمیان و آدمیزادگان گفته شود؛ اما در فارسی امروز آدم را مرادف انسان به کار می‌برند و به آدم‌ها جمع می‌بندند و اشکالی ندارد، استعمال آدم به این معنی از چند قرن پیش در فارسی رایج بوده است و بنابراین جعل معاصران نیست: مدتی آدم گل از نظاره فردوس چید ، ای بهشت عاشقان آخر نه ما هم آدمیم (صائب) عشق تن در صحبتِ ما داد از بی آدمی (= بی‌کسی) کوه قاف از بی‌کسی در سایه عنقا نشست (صائب) معادل فارسی این کلمه مردم است که در قدیم به کار می‌رفته و امروزه به این معنی تقریباً فراموش‌شده است:« مردم نه به شکل و هیئت جسمانی و نه به رنگ و سطح ظاهر ... مردم است بلکه این چیزها را مایه هستی آن اصل است که مردم بدان مردم بود.» ( مصنفات افضل الدین کاشانی)
برگرفته از کتاب «غلط ننویسیم» ابوالحسن نجفی