دکتر پروین منصوری با بیان اینکه زخم‌ها از نظر «فرم‌ ظاهری» و «زمان بهبود» به ۲ دسته تقسیم می‌شوند، اظهار کرد: اگر دو مولفه «فرم‌ظاهری» و «زمان بهبود» را برای دسته‌بندی زخم‌ها در کانون توجه قرار دهیم، زخم‌ها به دو گروه «مزمن» و «حاد» تقسیم می‌شوند. زخم‌ها در تمام بدن شایع هستند و می‌توانند عوارض ناتوان‌کننده‌ای برای مبتلایان همراه داشته باشند.

وی با بیان اینکه زخم‌ دیابتی، زخمی است که در صورت کنترل نشدن دیابت در افراد مبتلا به این بیماری در گذر زمان، ابتدا «نوروپاتی» و سپس زخم ایجاد می‌شود، افزود: اگر افراد مبتلا به دیابت از پای خود به خوبی مراقبت نکنند، در وهله نخست به «نوروپاتی» یعنی کاهش حس محیطی پا و در وهله دوم به زخم پای دیابتی مبتلا می‌شوند. آمار و ارقام بیانگر این است که حدود ۲۵ درصد از دیابتی‌ها در مدت‌زمان بیماری، به زخم‌های مزمن دچار می‌شوند. حدود ۱۵ درصد از افراد دیابتی به زخم پا دچار می‌شوند و ۱۵ درصد از این افراد نیز درجاتی از قطع پا را تجربه می‌کنند. متاسفانه پدیده چاقی در میان جمعیت جوان رو به افزایش است و میان چاقی و دیابت ارتباط مستقیم وجود دارد؛ بازهم تاکید می‌کنم که دیابت می‌تواند زمینه‌ساز بروز زخم مزمن شود.

معضل «زخم بستر» در بیماران بستری

منصوری با بیان اینکه جمعیت سالمندان در سطح جهان رو به افزایش است، تصریح کرد: سالمندان با عوارض متعددی مواجه می‌شوند و شاید به دلیل مسائل مختلف در مراکز درمانی بستری شوند. زخم‌های «فشاری» یا «بستر» از دیگر علل بروز زخم‌های مزمن هستند. مرگ و میر ناشی از زخم بستر در ایالات متحده تا ۶۰ هزار نفر گزارش شده است. بررسی‌ها بیانگر این است که حدود ۳.۵ تا ۶۹ درصد بیماران بستری ‌شده در بیمارستان‌ها به زخم بستر مبتلا می‌شوند.  

نقش عمل‌های جراحی در بروز زخم

او با اشاره به نقش عمل‌های جراحی در بروز زخم‌های مزمن تصریح کرد: از دیگر علل بروز زخم‌های مزمن، افزایش عمل‌های جراحی چه به دلیل مسائل پزشکی و چه به دلیل مسائل زیبایی است. با توجه به نقش عمل‌های جراحی در بروز زخم، عمل‌های جراحی می‌بایست با تکنیک‌های علمی و تحت نظر افراد متخصص انجام شود. در این زمینه نه تنها تخصص کادر پزشکی از اهمیت فراوانی برخوردار است بلکه تجهیزات اتاق عمل نیز باید مناسب باشد تا بتوان از بروز زخم‌های حاد جراحی که به زخم‌های مزمن تبدیل می‌شوند، جلوگیری کرد.