آخرین خبر/ در نظریه گرانش کوانتومی حلقه ای، ستاره پلانک یک جرم نجومی فرضی است که به عنوان ستاره ای فشرده و عجیب و غریب در  مرکز سیاهچاله وجود دارد و زمانی ایجاد می شود که چگالی انرژی یک ستاره در حال فروپاشی به چگالی انرژی پلانک می رسد. 

تحت این شرایط، با فرض دانه دانه بودن گرانش و فضازمان، یک «نیروی دافعه» از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ ناشی می شود. 

دانه دانه یا کوانتیزه بودن یعنی همان حالتی که در آن فوتون های نور به عنوان دانه های پرتوی نور شناخته میشوند.

تجمع جرم-انرژی در داخل ستاره پلانک نمیتواند فراتر از این حد برود زیرا اصل عدم قطعیت را برای خود فضازمان نقض می کند!

از آنجایی که یک ستاره پلانک هنوز بسیار بسیار بزرگتر از طول پلانک است، فضای کافی برای رمزگذاری تمام اطلاعات ثبت شده در داخل یک سیاهچاله در ستاره وجود دارد. بنابراین، اطلاعات نیز از دست نمیروند.

از طرفی یک شی مشابه که در تئوری ریسمان نظریه‌پردازی می‌شود، fuzzball است که جایگزین تکینگی درون سیاه‌چاله میشود و راهی برای حفظ اطلاعات کوانتومی که در افق رویداد سیاه‌چاله قرار می‌گیرد را به حساب می‌آورد.