جمهوری اسلامی/ «الزامات نگاه به مردم» عنوان یادداشت روز در روزنامه جمهوری اسلامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

حکمرانی سالم آنست که به جای شرق یا غرب، نگاه خود را متوجه مردم خود کند. نگاه به مردم به معنای تکیه به مردم است که برای حکمرانی پشتوانه مستحکم مردمی را به ارمغان می‌آورد. فقط حکمرانانی که از پشتوانه مستحکم مردمی برخوردار باشند می‌توانند مستقل عمل کنند و با برخورداری از این پشتوانه با غرب و شرق و تمام قدرت‌های مطرح جهانی تعامل داشته باشند بدون آنکه به آنها وابسته شوند.
تامین منافع ملی، حفاظت از استقلال، توسعه و پیشرفت همه‌جانبه، برخورداری از اقتصاد سالم و دسترسی به امنیت پایدار را با در اختیار داشتن پشتوانه مستحکم مردمی است که می‌توان به دست آورد. قطعاً برخورداری از قدرت دفاعی برای هر کشوری از ضروریات است ولی قدرت دفاعی بدون پشتوانه مردمی، فاقد ارزش است و کارائی نخواهد داشت. نمونه‌های زیادی از حکمرانی‌ها را در همین عصر حاضر دیده‌ایم که قدرت نظامی بالائی داشتند ولی به دلیل فقدان پشتوانه مردمی نتوانستند از آن استفاده کنند و فروپاشیدند. اتحاد جماهیر شوروی در شمال ایران، حزب بعث عراق و رژیم صدام در جنوب غرب ایران و رژیم تا دندان مسلح پهلوی در خود ایران، نمونه‌های بارزی هستند که علیرغم برخورداری از حداکثر امکانات نظامی به دلیل اینکه از پشتوانه مردمی محروم بودند به سرعت فروپاشیدند.
اکنون که با واقعیت ضرورت تکیه کردن حکمرانی بر مردم به عنوان یک اصل انکارناپذیر مواجه هستیم، باید به این سوال بسیار مهم جواب بدهیم که منظور از «مردم» چیست؟
اهمیت این سوال و ضرورت دانستن جواب آن در اینست که گاهی حکمرانان در مورد مصداق «مردم» دچار اشتباه می‌شوند. آنها به مجرد اینکه اقلیتی از جمعیت کشور برایشان کف بزنند یا زنده‌باد بگویند و شعارهای مطلوبشان را بدهند تصور می‌کنند از پشتیبانی مردم برخوردارند. این، یک اشتباه بزرگ راهبردی است که برای حکمرانی بسیار خطرآفرین است. در همین ایران خودمان دیدیم که در انتخابات مجلس دوازدهم افرادی از شهرستان‌هائی با جمعیت‌های صدها هزار نفری و گاهی میلیونی، فقط با 8 یا 9 هزار رای به مجلس راه پیدا کردند. این افراد را نمی‌توان نماینده واقعی مردم آن شهرستان دانست. نماینده کسی است که حداقل بیش از 50 درصد آراء مردم حوزه انتخابیه خود را داشته باشد. در همین مجلس دوازدهم، رئیس مجلس فقط با 6 درصد آراء حوزه انتخابیه خود به مجلس راه یافته و بر کرسی ریاست نشسته است. به همین دلیل است که وقتی این مجلس قانون عفاف و حجاب را تصویب می‌کند و شورای نگهبان هم بر آن مهر تایید می‌زند، در مقابل فشار افکار عمومی وادار به عقب‌نشینی می‌شود. این، از عوارض منفی عدم برخورداری از پشتوانه مردمی است، عارضه‌ای که از تعریف نادرست عنوان «مردم» ناشی شده است.
مردم، یعنی اکثریت افراد جامعه. درصد این اکثریت هرقدر بالاتر باشد، پشتوانه مردمی حکمرانی بیشتر و قوی‌تر خواهد بود. وقتی در فروردین سال 1358 همه‌پرسی تغییر نظام سیاسی کشور برگزار شد، مردم با 2/98 درصد به جمهوری اسلامی رای دادند. این یعنی پشتوانه مستحکم حکمرانی. اینکه عده‌ای قلیل در فلان‌ شهر یا فلان خیابان جمع شوند و خود را نماد انقلاب و اسلام معرفی کنند و هرچه می‌خواهند بگویند و برای خود این حق را قائل باشند که خواسته آنها باید اجرا شود، این نه‌تنها یک حرکت مردمی نیست بلکه درست در جهت خلاف خواست و مصلحت مردم و در تضاد با منافع ملی است. منافع ملی را همیشه خرد جمعی تشخیص می‌دهد و تعیین می‌کند نه تعداد محدودی از افراد که خود را با اسلام و انقلاب و ملت، مساوی می‌پندارند و حاضر نیستند به قانون و اراده اکثریت احترام بگذارند.
حکمرانان باید به این نکته بسیار مهم توجه کنند که تکیه بر «اقلیت خود مردم‌پندار» کشور را به پرتگاه سوق می‌دهد. آنچه کشور را در برابر تعرض دشمنان حفظ می‌کند پای‌بندی حکمرانان به الزامات نگاه به مردم یعنی قانون و اراده اکثریت است.