پدال/ تویوتا کاوالیر درواقع نسل سوم شورلت کاوالیر بود که طی همکاری مشترک تویوتا و جنرال موتورز به‌صورت فرمان راست برای عرضه در ژاپن تولید شد.

در صنعت خودروسازی زیاد دیده‌ایم که خودروهایی یکسان با برندهای مختلف به بازار عرضه می‌شوند زیرا این راه مؤثری برای کاهش هزینه‌ها محسوب می‌شود. بااین‌حال، گاهی این کار به شکلی عجیبی صورت می‌گیرد که یکی از مصادیق آن خودروی موضوع نوشتار ما است. این خودرو، تویوتا کاوالیر است که در دههٔ ۹۰ از طریق همکاری بین تویوتا و جنرال موتورز خلق شد.

جنرال موتورز و تویوتا در سال ۱۹۸۴ برای تولید خودرو در آمریکا همکاری مشترکی را آغاز کرده بودند که این همکاری منجر به تولید شورلت نوا و تویوتا کرولا در کارخانه‌ای مشترک شد. سپس در اواسط دههٔ ۹۰، علاقهٔ جنرال موتورز به گسترش بازار خود به خارج از آمریکا از یک سو و تمایل تویوتا برای عرضهٔ خودرویی با حال و هوای آمریکایی در ژاپن، تولید خودرویی بنام تویوتا کاوالیر را به دنبال داشت. این خودرو در اصل نسل سوم شورلت کاوالیر بود که در اواخر سال ۱۹۹۵ با برند تویوتا برای عرضه در ژاپن معرفی شد. تفاوت‌های بین این دو خودرو بسیار اندک بود و تویوتا کاوالیر غیرازاینکه فرمان راست شده بود، برای مطابقت با قوانین ایمنی ژاپن، به دسته راهنمای جدید و چراغ‌های راهنمای نارنجی‌رنگ در عقب مجهز شد.

مزیت بزرگ کاوالیر در بازار ژاپن، قیمت بسیار پایین آن بود. نسخهٔ پایهٔ این خودرو در سال ۱۹۹۶ تنها حدود ۱۰ هزار دلار قیمت داشت که با این رقم در بازار ژاپن صرفاً امکان خودروهای بسیار کوچک‌تری وجود داشت. درنتیجه، کاوالیر به‌عنوان یک خودروی بزرگ و مجهز آمریکایی با قیمت ارزان می‌توانست نظر ژاپنی‌ها را جلب کند. بااین‌حال، کاوالیر آن‌طور که تویوتا انتظار داشت عمل نکرد و طی چهار سال تنها ۳۶ هزار دستگاه فروخت درحالی‌که هدف اولیه فروش سالانه ۲۰ هزار دستگاه بود. به دلیل این فروش پایین، تویوتا یک سال قبل از پایان قرارداد پنج‌سالهٔ خود با جنرال موتورز، به عرضهٔ کاوالیر در ژاپن خاتمه داد.

همان‌طور که گفته شد، تویوتا کاوالیر در اصل همان شورلت کاوالیر بود که لوگوهای تویوتا روی آن چسبانده شد و بنابراین، از لحاظ فنی و پیشرانه کاملاً با همتای آمریکایی یکسان بود. برای تویوتا کاوالیر فقط یک پیشرانه ارائه شد. این یک موتور ۲.۴ لیتری چهار سیلندر ساخت جنرال موتورز بود که ۱۵۰ اسب بخار قدرت داشت و برای ژاپن صرفاً تغییراتی را در سیستم کنترل آلایندگی تجربه کرد. برای انتقال نیرو هم فقط یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک ارائه شد و گیربکس پنج سرعتهٔ دستی که برای شورلت کاوالیر در آمریکا قابل انتخاب بود در لیست آپشن‌های نسخهٔ تویوتا وجود نداشت.

تویوتا همچنین نسخهٔ TRD را هم برای کاوالیر ارائه کرد که البته فقط ارتقاءهای بیرونی را تجربه کرده و از همان پیشرانهٔ ۲.۴ لیتری و گیربکس چهار سرعته استفاده می‌کرد. این خودرو حتی در سال‌های ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ در مسابقات JGTC کلاس GT300 هم با پیشرانهٔ ۲ لیتری تویوتا شرکت کرد و بهترین جایگاهی که توانست کسب کند چهارم بود. به‌طورکلی، هرچند تویوتا کاوالیر یک شکست تمام‌عیار نبود ولی نتوانست به‌اندازهٔ آمریکا نظر خریداران ژاپنی را جلب کند. بااین‌حال، پس‌ازاین خودرو، تویوتا و جنرال موتورز چند پروژهٔ مشترک دیگر مثل تویوتا ماتریکس/پونتیاک وایب را هم انجام دادند که موفق‌تر بودند.