عصر ایران/ هیبریدی یا تمام الکتریکی؟ این پرسشی بود که در دهه‌ی ۷۰ میلادی مطرح شد.

طی دهه‌ ۷۰ میلادی درگیری رژیم صهیونیستی با اعراب موجب افزایش چشمگیر قیمت نفت خام در سراسر جهان شد. این افزایش قیمت نفت زمینه ساز ایجاد نگرانی در رابطه با آینده قیمت بنزین شد. 

فیات، مانند بسیاری دیگر از خودروسازان، تلاش کرد تا پاسخی به این مسئله ارائه دهد و به کاوش در عرصه‌های جدیدی مانند خودروی الکتریکی X1/23 پرداخت.

خودروهای تمام الکتریکی از نظر فناوری هنوز بسیار نوپا بودند، بنابراین مرکز تحقیقات فیات (CRF CENTRO RICERCHE FIAT) شروع به کار روی ترکیبی پایدارتر از فناوری کرد که شامل ترکیب مسافت پیموده شده طولانی موتور احتراق داخلی سنتی و قابل اعتماد (موتور چهار سیلندر ۹۰۳ سی‌سی که قدرتش به ۳۳ اسب بخار کاهش یافته بود) با یک موتور الکتریکی ۲۰ کیلوواتی بود.
 
طرح تبلیغاتی به‌یادماندنی‌ای برای این مدل ارائه شد که بر ماهیت هیبریدی "۵۰-۵۰" آن تأکید داشت. طرح پیشنهادی به عنوان "هیبریدی موازی" تعریف می‌شد که در آن موتور بنزینی بدون گیربکس و با نسبت مستقیم ۱:۱ به دیفرانسیل متصل بود.

به جای کلاچ، یک مبدل گشتاور و به دنبال آن میل محرک قرار داشت که روتور موتور الکتریکی روی آن نصب شده بود. این موتور توسط ۱۲ باتری ۲۵۰ آمپری که در محفظه بار قرار داشتند، تغذیه می‌شد.

موتور الکتریکی در هنگام کاهش سرعت و ترمزگیری، انرژی را بازیابی می‌کرد؛ همان انرژی‌ای که در خودروهای با موتور احتراق داخلی به صورت گرما تلف می‌شود. مسافت پیموده شده در چرخه شهری حدود ۱۴۰ کیلومتر بود، در حالی که زمان لازم برای شارژ کامل باتری‌ها (بازسازی انرژی به تنهایی کافی نبود) تقریباً یک شب کامل طول می‌کشید.

هزینه تولید سرسام‌آور، قابلیت اطمینان پایین و وزن بسیار زیاد، کمکی به تبدیل این پروژه به اولین خودروی هیبریدی تجاری نکرد.

۲۰ سال بعد، تویوتا اولین پریوس را معرفی کرد...