پدال/ هرچند صنعت خودروسازی بریتانیا این روزها عمدتاً به دست خودروسازان آلمانی، چینی و هندی اداره می‌شود ولی این کشور در طول سال‌ها، تعدادی از بهترین خودروهای اسپرت و پرفورمنس جهان را تولید کرده است. این‌ها خودروهایی هستند که نوآوری، مهندسی و جذابیت را در کنار هیجان خالص رانندگی ارائه کردند.
 
مک‌لارن F1

F1 حد نهایی سوپراسپرت در زمان خود بود. هرچند خیلی‌ها دلیل اصلی عملکرد فوق‌العادۀ این ماشین را پیشرانۀ ۶.۱ لیتری V12 تنفس طبیعی ب‌ام‌و با ۶۲۷ اسب بخار قدرت می‌دانند ولی این موتور تکمیل‌کنندۀ ساختار عالی F1 بود. از فرمان گرفته تا هندلینگ و ابعاد جمع‌وجور، همۀ این‌ها محصول توجه ویژۀ گوردون موری به کاهش وزن و تعامل با راننده بودند. نتیجه، خلق خودرویی است که حتی با وجود گذاشت بیش از ۳۰ سال از زمان معرفی، هنوز هم استانداردی برای هیجان رانندگی محسوب می‌شود.

لوتوس الیزه سری ۱

می‌توان گفت تعدادی از اصولی که مک‌لارن F1 را شکل دادند به لوتوس الیزه هم راه یافتند. این خودرویی سبک و کوچک بود که تعامل فوق‌العاده‌ای با راننده برقرار می‌کرد. البته F1 به‌عنوان اولین خودروی تمام فیبر کربنی، برای زمان خود محصولی فوق‌العاده نوآورانه محسوب می‌شد ولی باید به قیمت بیش از ۶۰۰ هزار پوندی آن در زمان تولید هم توجه داشته باشیم درحالی‌که الیزه هم با توجه به قیمتش، به همان اندازه نوآورانه بود و ساختاری آلومینیومی را به نمایش گذاشت که نسل‌های بعدی خودروهای اسپرت لوتوس را تعریف کرد. اولین سری الیزه تنها ۷۳۰ کیلوگرم وزن داشت و از پیشرانۀ سبک و جمع‌وجور سری K روور استفاده می‌کرد که کاملاً با فلسفۀ خودرو مطابقت داشت.

کاترهام سون

برای کسانی که خواهان خالص‌ترین تجربۀ رانندگی ممکن هستند، لوتوس الیزه در برابر کاترهام سون شبیه رنجروور به نظر می‌رسد! شما پشت فرمان این ماشین به هم چیز بسیار نزدیک‌تر هستید. جاده به معنای واقعی کلمه از زیر پای شما می‌گذرد و همۀ صداها از موتور گرفته تا باد بسیار بلندتر هستند. کاترهام سون استاد کلاس ملزومات هیجان رانندگی است و این ویژگی در تمام مدل‌های آن از نسخۀ پایۀ سه سیلندر ۱۷۰ گرفته تا 620R پرچم‌دار دیده می‌شود. یکی از جذاب‌ترین نسخه‌های این خودرو اما evo25 است که به لطف ترکیب پیشرانۀ ۲۱۰ اسب بخاری با صندلی‌های راحت و تجهیزات کامل برای هر نوع آب و هوایی، یک سون عالی برای استفاده در پیست و جاده محسوب می‌شود.

TVR ساگاریس

TVR هرچند سال‌ها است فعالیت پررنگی در خودروسازی نداشته ولی در طول تاریخ خود، خودروهای باشکوهی ساخته که ساگاریس نقطۀ اوج آن‌ها بود. این آخرین محصول تولیدی TVR بود و از تغییرات زیادی بهره‌مند شد که باعث می‌شد بهتر و کاربردی‌تر از محصولات قبلی TVR باشد. هرچند ساگاریس هنوز برای وسوسه کردن خریداران ب‌ام‌و و پورشه کافی نبود اما حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. وزن سبک زیر ۱۱۰۰ کیلوگرم و پیشرانۀ شش سیلندر خطی با بیش از ۴۰۰ اسب بخار قدرت، شتاب صفرتاصد ۳.۷ ثانیه و حداکثر سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت را برای ساگاریس فراهم می‌کرد که این پرفورمنس بدون هیچ‌کدام از ویژگی‌های ایمنی مدرن مثل ایربگ، کنترل کشش و حتی ABS ارائه می‌شد.

آستون‌مارتین ونتیج V12 S

آستون‌مارتین با اینکه سال‌های بسیاری از عمر خود را درگیر مشکلات مالی و ضرردهی بوده ولی بااین‌وجود، با تولید گرند توررهای جذاب و خیره‌کننده، حتی نظر یک غول خودروسازی آمریکایی مثل فورد را هم جلب کرده بود. هرچند آستون‌مارتین زیر چتر فورد دوران پرفرازونشیبی را تجربه کرد ولی مسلماً بهترین دوران تاریخ این برند بریتانیایی بود. خودرویی که آن دوران را به بهترین شکل خلاصه می‌کند و احتمالاً نمونه‌ای از بهترین آستون‌مارتین ممکن محسوب می‌شود، ونتیج V12 S است. نصب چنین موتور قدرتمندی روی خودروی کوچکی مثل ونتیج هرچند جذاب به نظر می‌رسد ولی همیشه از لحاظ دینامیکی عالی نیست اما خوشبختانه در ونتیج V12 این کار به بهترین نحو انجام شد. در ونتیج V12 S نیز این موتور تقویت شد و قدرت آن به ۵۶۵ اسب بخار افزایش یافت.

مک‌لارن P1

مک‌لارن P1 که در سال ۲۰۱۲ معرفی شد، یکی از هیجان‌انگیزترین هایپرکارهای نه‌فقط آن سال‌‎ها بلکه کل تاریخ محسوب می‌شود. شاسی مونوکوک فیبر کربنی، سیستم تعلیق هیدرولیکی با قابلیت تغییر ارتفاع، ترمزهای کربن سرامیکی و پیشرانۀ هیبریدی فقط برخی از ویژگی‌های برجستۀ این ماشین بودند. این ماشین راننده را به بهترین روش ممکن درگیر می‌کند و در هر شرایطی از رانندگی در جاده‌های پرپیچ‌وخم روستایی گرفته تا سریع‌ترین پیست‌های گرند پری، ضیافتی از آدرنالین برپا می‌کند. P1 عصارۀ دانش موتوراسپرت مک‌لارن و یکی از اضلاع تثلیث مقدس هایپرکارهای هیبریدی است.

جگوار XE SV Project 8

جگوار XE در نسخۀ استاندارد حتی نمی‌تواند به این لیست نزدیک شود که این موضوع میزان تغییراتی که در نسخۀ پروجکت ۸ صورت گرفته است را نشان می‌دهد. بدنه‌ای که از فیبر کربن و آلومینیوم ساخته شده، افزایش عرضی فاصلۀ چرخ‌ها و رینگ‌های ۲۰ اینچی که با لاستیک‌های کاپ ۲ پوشیده شده‌اند تنها بخش کوچکی از ویژگی‌های خاص این سوپرسدان بریتانیایی هستند. زیر کاپوت نیز یک نیروگاه ۵ لیتری V8 سوپرشارژ قرار گرفته است که با ۶۰۰ اسب بخار قدرت، شتاب صفرتاصد خیره‌کنندۀ ۳.۳ ثانیه را فراهم می‌کند. چنین شتابی برای یک سدان ۱.۸ تنی بسیار چشمگیر است ولی ویژگی برجستۀ پروجکت ۸ فقط پرفورمنس فوق‌العاده در خط مستقیم نیست زیرا این ماشین در جاده‌های پیچ‌درپیچ هم با فرمان دقیق و لاستیک‌های چسبنده، بسیار چابک عمل می‌کند.

مک‌لارن 750S

هرچند P1 اوج هیجان‌انگیزی برای مک‌لارن بود ولی 750S و قبل از آن، 720S، همان هیجان میلیون پوندی را منهای عنصر هیبریدی، در یک سوپرکار تولیدی ارائه کردند که افراد بیشتری امکان خرید آن را داشتند. این نشان می‌دهد که سوپرکارهای امروزی واقعاً سریع‌تر از هایپرکارهای دیروز هستند. 750S معیار جدیدی را برای هیجان خالص، تعامل عالی و چابکی فوق‌العاده در دنیای سوپرکارها تعیین می‌کند. هرچند این خودرو در ظاهر شباهت زیادی به 720S دارد ولی در DNA خود خوی تهاجمی 765LT را پنهان کرده است. در عصر رقبای الکتریکی و هیبریدی، 750S بهترین سوپراسپرت بنزینی بازار محسوب می‌شود.

آستون‌مارتین ونتیج

خودروهای اسپرت آستون‌مارتین در دوران پس از پلت‌فرم VH بسیار امیدبخش بوده‌اند ولی برخی از این مدل‌ها در زمینه‌های مهمی از ارگونومی گرفته تا دینامیک رانندگی و حتی طراحی، اشکالاتی دارند. بااین‌حال، در نسخۀ جدید ونتیج تمام این مشکلات برطرف شده است. این خودرو را می‌توان زیباترین ونتیج از زمان نسخۀ V12 سال ۲۰۰۹ دانست. این آستون همچنین یکی از جذاب‌ترین خودروهای بازار برای رانندگی محسوب می‌شود. تکمیل‌کنندۀ پکیج ونتیج جدید هم ۶۶۵ اسب بخار قدرت از موتور V8 توئین توربو است که آن را به یکی از قوی‌ترین ماشین‌های اسپرت بازار تبدیل می‌کند.

گوردون موری T.50

T.50 جانشین معنوی مک‌لارن F1 محسوب می‌شود و گوردون موری هر کاری که به دلیل محدودیت تکنولوژی در اوایل دهۀ ۹۰ نتوانست انجام دهد را اینجا انجام داده است. پیشرانۀ V12 تنفس طبیعی ساخت کاسورث که تا ۱۲,۱۰۰ rpm دور می‌گیرد و ۶۶۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کند، بیشتر شخصیتی نزدیک به خودروی فرمول یک مک‌لارن فصل ۱۹۹۱ دارد تا مک‌لارن F1 سال ۱۹۹۳. طراحی T.50 نیز بیشتر از آنکه شبیه نسخه‌ای مدرن از F1 برسد، حسی الهام گرفته از دهۀ ۶۰ دارد. این ماشین با سیستم تعلیق غیرفعال، نیروی کمکی جزئی فرمان، تعویض دنده‌های دقیق، وزن زیر ۱۰۰۰ کیلوگرم و موتور V12 فوق‌العاده، همان چیزی است که باید جانشین F1 افسانه‌ای باشد.