پدال/ مدل ۴۰۰ اولین خودروی اتوماتیک فراری بود که در سال ۱۹۷۶ معرفی شد و از گیربکس سه سرعته THM400 جنرال موتورز استفاده میکرد.

این روزها تمام محصولات فراری از گیربکس‌های اتوماتیک استفاده می‌کنند و این شرکت بیش از یک دهه است که گیربکس‌های دستی را به‌طور کامل کنار گذاشته است. بااین‌حال، اولین خودروی اتوماتیک فراری داستان جالبی دارد. در سال ۱۹۷۶، فراری گرند تورر جدیدی بنام ۴۰۰ را در نمایشگاه خودروی پاریس رونمایی کرد. این خودرو که با گیربکس‌های پنج سرعته دستی یا سه سرعتهٔ اتوماتیک عرضه می‌شد، اولین خودروی اتوماتیک فراری بود.

۴۰۰ جایگزین مدل ۳۶۵ GT4 شد که در سال ۱۹۷۲ معرفی شده بود ولی در این مدل جدید همان بدنه و شاسی قبلی که توسط پینین‌فارینا طراحی شده بود حفظ شد. درواقع پیشینهٔ شاسی فراری ۴۰۰ به مدل ۳۶۵ GTC/4 سال ۱۹۷۱ بازمی‌گشت و همان ساختار فولادی لوله‌ای را داشت ولی از فاصلهٔ محوری کشیده‌تری برابر با ۲,۷۰۰ میلی‌متر بهره می‌برد. پانل‌های بدنهٔ فولادی خودرو نیز در تورین توسط پینین‌فارینا تولید و به کارخانهٔ فراری در مودنا ارسال می‌شد.

در آن سال‌ها، محبوبیت گیربکس اتوماتیک بین خریداران خودروهای سطح بالا رو به افزایش بود و فراری قصد داشت از این فرصت برای عرضهٔ اولین خودروی اتوماتیک خود استفاده کند. شرکت ایتالیایی اما بجای توسعهٔ گیربکس اتوماتیک که زمان و هزینهٔ زیادی را می‌طلبید، تصمیم گرفت بازار و میزان تقاضا برای یک گرند تورر اتوماتیک را با گیربکسی قرضی آزمایش کند. فراری برای این کار گیربکس سه سرعتهٔ THM400 افسانه‌ای جنرال موتورز را انتخاب کرد. این گیربکس برای اولین بار در سال ۱۹۶۴ با نام توربو هایدار ماتیک در خودروهای کادیلاک و بیوک معرفی شده بود.

هرچند این گیربکس به خاطر ساختار آلومینیومی و چدنی نسبتاً سنگین بود ولی یکی از بادوام‌ترین و قابل‌اعتمادترین گیربکس‌های اتوماتیک جهان به‌حساب می‌آمد. این تصمیم فراری نتیجه داد و ۴۰۰ اتوماتیک از نسخهٔ دستی فروش بیشتری را تجربه کرد خصوصاً در بریتانیا که اکثر خریداران نسخهٔ اتوماتیک را انتخاب کردند. بااین‌حال، هرچند با توجه به محبوبیت خودروهای اتوماتیک در آمریکا به نظر می‌رسید فراری این خودرو را برای بازار ایالات‌متحده در نظر گرفته است ولی ۴۰۰ به دلیل قوانین آلایندگی و ایمنی هیچ‌گاه در این کشور عرضه نشد. البته آمریکایی‌هایی که خواهان یک فراری اتوماتیک بودند نمونه‌های زیادی از این ماشین را به‌صورت شخصی وارد کردند.

فراری ۴۰۰ به یک پیشرانهٔ ۴.۸ لیتری V12 مجهز بود که ۳۴۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این موتور که با نام F101C شناخته می‌شد، نسخهٔ ارتقاءیافتهٔ موتور ۳۶۵ بود که قطر سیلندر یکسانی با نسخهٔ قبلی داشت ولی کورس پیستون آن به ۷۸ میلی‌متر افزایش یافت که این کار حجم موتور را از ۴.۴ به ۴.۸ لیتر رساند. این موتور همچنین به شش کاربراتور جدید وبر هم مجهز شده بود. نیروی این موتور از طریق گیربکس اتوماتیک جنرال موتورز و میل گاردان به دیفرانسیل لغزش محدود عقب و سپس به چرخ‌ها منتقل می‌شد. فراری ۴۰۰ همچنین از سیستم تعلیق پیشرفته‌ای از نوع دو جناقی با آنتی‌رول بار روی هردو محور و سیستم تنظیم ارتفاع خودکار هیدرولیکی هم بهره می‌برد.

این خودرو از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۹ تولید شد و سپس جای خود را به مدل 400i و بعدازآن ۴۱۲ داد که همگی از گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک جنرال موتورز استفاده می‌کردند. تولید این خانواده سرانجام در سال ۱۹۸۹ پس از ساخت ۲,۳۸۳ دستگاه خاتمه یافت. در حال حاضر، یک فراری ۴۰۰ تمیز را می‌توان با قیمتی در حدود ۴۰ هزار دلار خرید که آن را به ارزان‌ترین فراری V12 بازار تبدیل می‌کند. البته قیمت مدل‌های جدیدتر مثل ۴۱۲ می‌تواند به ۶۰ هزار دلار هم برسد.