فرهیختگان/ «آقای پزشکیان بر دهان متملّق خاک بپاشید» عنوان یادداشت روز در روزنامه فرهیختگان به قلم محمدامین ایمانجانی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

دلار که پنج هزار تومان شده بود، آقای روحانی لابد در اعتراض به این وضعیت رفتند توچال‌گردی. ما هم فکر کردیم عجب سوژه عجیب و تکرارناپذیری؛ مردم تو چاله دلار و رئیس‌جمهور در توچال. یک‌بار هم در دولت سیزدهم به دلار 40 هزار تومانی اعتراض کردیم به خیال اینکه اینجا دیگر ته خط پرواز ارز است، بی‌خبر از اینکه قرار است خداوند طول عمر بدهد و پرواز دلار را دوباره تماشا کنیم و حالا دلار هشتاد هزار تومانی، خدا را چه دیدی شاید... نه؛ خدا نکند. 
با این سیاق، چنین یادداشت‌هایی دیگر کارکرد اعتراضی خود را از دست می‌دهند و بیشتر کارویژه تاریخ‌نگاری پیدا می‌کنند. احتمالاً زمانی می‌شود به این‌ها رجوع کرد و گفت در زمان‌های قدیم موجوداتی کار روزنامه‌نگاری می‌کردند که هم از دلار 5 هزار تومانی تعجب می‌کردند و هم از دلار هشتاد هزار تومانی... شاید حتی بشود یک دوره درست کرد به نام تاریخ روزنامه‌نگاری گرایش قیمت دلارپژوهی. 
کمدی درست‌کردن از تراژدی‌ها شاید خصلت دیرینۀ ایرانی‌ها باشد. این روزها در شبکه‌های اجتماعی که بگردید صفحات زیادی را پیدا می‌کنید که با همین دلار هشتاد هزار تومانی هم لطیفه ساخته‌اند؛ اما اشتباه نکنید زخم این تراژدی پابرجاست، آن کمدی حداکثر کار یک مخدّر را می‌کند. 
مردم با گوشت و پوست و استخوانشان زخم‌های ناسور دلار هشتاد هزار تومانی را لمس می‌کنند و آثار آن را در زندگی روزمره‌شان به‌وضوح می‌بینند. چه شد که به این جایگاه تماشاگری رسیده‌ایم؟ 
درباره دلایل سیاسی، اقتصادی و اقتصاد سیاسی دلار هشتاد هزار تومانی اهل‌فن زیاد حرف زده‌اند، هرچند اهل عمل کمتر کاری کرده‌اند. اینجا قرار نیست راه‌حل اقتصادی ارائه شود، نویسنده چنین تخصصی ندارد؛ اما از منظر افکار عمومی چه‌کاری می‌شود کرد؟ 
واقعیت این است که کار خاصی برای التیام این زخم نمی‌شود در رسانه انجام داد؛ اما بعضی کارها را می‌توان انجام نداد که حکم نمک بر زخم را نداشته باشند که بیشتر کار خود مسئولان و دولتمردان ازجمله رئیس‌جمهور محترم است. به این چند نکته توجه کنید. 
1. با مردم حرف بزنید: اول تلاش کنید برای این وضع راه‌حل‌هایی داشته باشید. افقی برای برون‌رفت ترسیم کنید و بعد با مردم حرف بزنید، هم از علل وقوع این شرایط بگویید هم از افق روشن بگویید، واقعی و باورپذیر. 
2. حرف اضافه ممنوع: درست است که باید با مردم حرف زد؛ اما در موضوعش. آن‌ها که مسئول امر اقتصادند امروز از همه‌چیز حرف می‌زنند جز اقتصاد. وزیر اقتصاد که باید در حوزه اقتصاد پاسخگو باشد کارش جمله‌بندی با اف‌ای‌تی‌اف، فیلترینگ و... است. بقیه اعضای اقتصادی دولت هم وضع بهتری ندارند، یا حرفی نمی‌زنند یا اگر چیزی می‌گویند بازار را تحریک و تشجیع می‌کنند علیه مستضعفان. 
3. همایش‌ها را تعطیل کنید: یک پیشنهاد رایگان و صادقانه به دولتمردان، خصوصاً رئیس‌جمهور محترم این است که برخی از همایش‌ها را تعطیل کنید یا حداقل در آن شرکت نکنید یا اگر شرکت می‌کنید سخنرانی نکنید. تصویری که در ماه‌های اخیر در این همایش‌ها از شما ساخته شده، هیچ ربطی به رنج و درد مردم نداشته است. 
4. بر دهان متملّق خاک بپاشید: اینکه وسط شرایط سخت اقتصادی -که لزوماً دلیلش دولت فعلی هم نیست- فیلمی از یک مقام ارشد منتشر می‌شود که همه‌اش تملّق رئیس‌جمهور است را کجای دلمان بگذاریم؟ آقای رئیس‌جمهور که الحمدلله مسلّط به آموزه‌های علوی و نبوی‌اند، حتماً خوانده‌اند که بزرگان دین ما سفارش کرده‌اند بر دهان متملّق خاک بپاشید. جناب رئیس‌جمهور چنین تعریف و تمجیدهایی علاوه بر اینکه مردم را عصبی و ناراحت می‌کند، یک زنگ خطر را به صدا درمی‌آورد که نکند حلقه‌ای شکل گرفته که کارش تعریف و تمجید و تملّق است و نمی‌گذارد شما کاستی‌ها را ببینید.