ایران/ «رابطه ایران و چین بازتاب دهنده همسویی استراتژیک» عنوان یادداشت روز در روزنامه ایران به قلم ابراهیم رحیم پور است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

سفر اخیر عباس عراقچی وزیر امور خارجه ایران به چین در شرایطی انجام شد که او ناگزیر در 100 روز ابتدایی مسئولیتش تحت تأثیر تحولات برق آسا و سرنوشت ساز منطقه‌، از جمله تشدید جنایات رژیم صهیونیستی در غزه، شهادت سیدحسن نصرالله دبیرکل حزب‌الله لبنان و جنگ داخلی سوریه عملاً اولویت اول خود را به تنظیم روابط منطقه‌ای معطوف کرده بود.
با فروکش کردن تب التهابات و تثبیت نسبی شرایط منطقه، علیرغم آنکه نتایج این تحولات مطلوب ایران نبود، سفر وزیر امور خارجه به پکن در این مقطع زمانی نشان از استقرار یک رویکرد عملگرایانه در عرصه سیاست خارجی و سرآغازی بر اتخاذ راهبرد چندجانبه‌گرایی در دولت چهاردهم است. چه اینکه، عراقچی همزمان با سفر خود، طی یادداشتی در نشریه خلق (People’s Daily) چین عنوان کرد «این سفر، شروع فصل جدیدی از همکاری‌های راهبردی بین دو کشور است.»
فراز و فرود روابط ایران و چین در یک دهه گذشته که نهایتاً منجر به انعقاد توافق راهبردی 25 ساله بین دو کشور شد مؤید این واقعیت است که تهران و پکن علیرغم برخورداری از دیدگاه‌های متفاوت در موضوعات منطقه‌ای غرب آسیا، به درک مشترکی از اهمیت تقویت تعاملات دوجانبه در محورهای مختلف به منظور پیشبرد اهداف و تأمین منافع کلان خود رسیده‌اند.  به عبارت دیگر رابطه ایران و چین بازتاب‌دهنده یک هم‌سویی استراتژیک است که چندجانبه‌گرایی و پیوندهای شبکه‌ای را به عنوان عامل تقویت جایگاه منطقه‌ای و جهانی خود مدنظر قرار داده‌اند.
از آنجا که سیاست خاورمیانه‌ای چین در چهارچوب ابتکار کمربند- جاده بر ارتقای همکاری اقتصادی و ثبات در منطقه و در عین حال اجتناب از دخالت در درگیری‌های منطقه‌ای متمرکز است، همکاری سازنده با ایران نقش بسزایی در پیشبرد این رویکرد خواهد داشت و از سوی دیگر جایگاه چین در معادلات سیاست جهانی به عنوان یکی از 5 کشور دارای حق وتو در شورای امنیت و اقتصاد بزرگ آن که چین را به شریک اول تجاری کشورمان تبدیل کرده است ظرفیت قابل توجهی برای کاهش فشار تحریم‌ها را برای ایران فراهم کرده است.
اهمیت جایگاه چین در روابط خارجی ایران بخصوص در دولت چهاردهم تا جایی است که عراقچی در 28 مردادماه در نطق دفاعیه خود در مجلس، به عنوان وزیر خارجه پیشنهادی صراحتاً تأکید کند «چین، روسیه و دیگر کشورهایی که در زمان سختی و تحریم همراه ما بوده‌اند، قدرت‌های نوظهورو عرصه‌های جدید در آفریقا، امریکای لاتین و شرق آسیا در اولویت روابط خارجی دولت چهاردهم قرار دارند.»
در عین حال برجسته کردن این موضوع در منظومه فکری سیاستگذاران روابط خارجی کشور حائز اهمیت است که نباید اینطور تصور شود مناسبات دو کشور صرفاً در چهارچوب مقابله با نظام تحریم‌ها تعریف شود. موضوعی که از سوی وزیر امور خارجه نیز مورد تأکید قرار گرفته است. درک این واقعیت که رابطه با چین نباید تحت تأثیر رخدادهای کوتاه مدت و مقطعی قرار گیرد به این معنا است که اجرای عادلانه توافق راهبردی 25 ساله تهران و پکن می‌تواند مبنای مناسبی برای توسعه روابط دو جانبه باشد؛ توافقی که طیف متنوعی از همکاری‌های اقتصادی، فرهنگی، نظامی، امنیتی، تکنولوژیک و سیاسی را در خود جای داده است و با افزایش قدرت بازیگری ایران در معادلات منطقه و فرامنطقه می‌تواند همزمان تأثیرات مهمی در پیشبرد نظم جهانی چندقطبی در حال ظهور داشته باشد. آنچه مسلم است اشاره وزیر امور خارجه بر اینکه«... با تغییرات بی‌سابقه‌ای در جهان مواجهیم. این تغییرات، کشورها را همزمان با «فرصت»‌ها و «چالش»‌های پیچیده ای مواجه کرده و دنیا را بر سر «چهارراه تاریخی» قرار داده است تا خواه ناخواه بین تقابل یا همکاری، انحصار یا فراگیری، بسته بودن یا گشودگی، هرج و مرج یا ثبات دست به انتخاب بزنند» واقعیت انکارناپذیر دنیای امروز است و اتخاذ رویکردهای واقع‌گرایانه در این عرصه انتخابی اجتناب ناپذیر است. بدون شک سرعت تحولات با نزدیک شدن به 20 ژانویه 2025 و تغییر سکاندار قدرت در کاخ سفید بیشتر خواهد شد و در این بین جمهوری اسلامی ایران با تقویت روابط دو و چندجانبه با قدرت‌های نوظهور نظیر روسیه، چین، هند و برزیل که صرفاً در بلوک امریکا نقش آفرینی نمی‌کنند این پیام را مخابره می‌کند که صحنه بازیگری ایران محدود نیست.