پدال/ در دههٔ ۹۰ شاهد عرضهٔ برخی از بهترین سوپرکارهای تاریخ مثل مک‌لارن F1 و لامبورگینی دیابلو بودیم ولی در همان دوران، سوپراسپرت‌های فوق‌العادهٔ دیگری هم ساخته شدند که گمنام ماندند.
 
دههٔ ۹۰ میلادی نشان‌دهندهٔ پایان دوران سوپراسپرت‌های آنالوگ بود زیرا پیشرفت سریع تکنولوژی در حال تغیر دادن شکل صنعت خودروسازی بود. بااین‌حال، سوپراسپرت‌هایی که در آن سال‌ها ساخته شدند هنوز تا حد زیادی آنالوگ بودند. افسانه‌هایی مثل مک‌لارن F1، فراری F50، لامبورگینی دیابلو و دوج وایپر بهترین مصادیق این موضوع هستند. بااین‌حال، در دههٔ ۹۰ سوپراسپرت‌های فوق‌العادهٔ دیگری هم ساخته شد که خیلی از آن‌ها فراموش شدند.

دتوماسو پانترا ۹۰ Si

دتوماسو پانترا که از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۹۲ تولید شد، یک سوپراسپرت ایتالیایی موتور وسط بود که از پیشرانه‌های مختلف فورد استفاده می‌کرد. این خودرو در دههٔ ۷۰ به دلیل ارائهٔ ترکیبی عالی از طراحی چشمگیر ایتالیایی و قدرت آمریکایی، طرفداران زیادی در اروپا و آمریکا پیدا کرد؛ بنابراین، پانترا آن‌قدرها هم سوپرکار گمنامی محسوب نمی‌شود ولی این خودرو بیشتر به خاطر نمونه‌های مشهور دههٔ ۷۰ شناخته می‌شود و کمیاب‌ترین نسخهٔ پانترا که در دههٔ ۹۰ ساخته شد کاملاً فراموش شده است. این نسخه که ۹۰ Si نام داشت و از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۲ تنها در ۳۸ دستگاه ساخته شد، آخرین نسخهٔ پانترا بود. ۹۰ Si با کمک مارچلو گاندینی طراحی شد که طراحی قدیمی پانترا را با چند ویژگی جدید بروز کرد. این ماشین علاوه بر ظاهر مدرن‌تر، ارتقاءهای فنی زیادی را هم تجربه کرد که ازجملهٔ آن‌ها می‌توان به ترمزهای برمبو مشترک با فراری F40، اصلاح سیستم تعلیق و تجهیز به پیشرانهٔ ۵ لیتری جدید فورد با ۳۰۵ اسب بخار قدرت اشاره کرد. البته این موتور توان تولید قدرت بسیار بیشتری را داشت ولی به خاطر قوانین آلایندگی، خروجی آن محدود شده بود. بااین‌حال، پانترا ۹۰ Si هنوز هم می‌توانست ظرف ۵.۴ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.

آستون‌مارتین ونتیج لمان V600

ونتیج که اولین بار در سال ۱۹۷۷ معرفی شد، در اصل نسخه‌ای پرفورمنس بالا از آستون‌مارتین ونتیج بود. این خودرو که موفقیت بزرگی را تجربه کرد، تا سال ۱۹۸۹ روی خط تولید باقی ماند تا اینکه کل خانوادهٔ V8 با مدل جدید ویراژ جایگزین شد. سپس چهار سال بعد، نام ونتیج به‌عنوان نسخه‌ای پرفورمنس بالا از ویراژ دوباره بازگشت اما جذاب‌ترین عضو این خانواده در سال ۱۹۹۹ راهی خیابان‌ها شد. این مدل که ونتیج لمان نام داشت و در تعداد محدودی ساخته شد، برای خداحافظی با خانوادهٔ ونتیج V8 و همین‌طور بزرگداشت چهلمین سالگرد پیروزی آستون‌مارتین در مسابقهٔ لمان ۱۹۵۹ در نظر گرفته شده بود. این مدل که کاملاً به‌صورت دستی ساخته می‌شد، تغییرات ظاهری جزئی را تجربه کرده بود که آن را از ونتیج معمولی متمایز می‌کرد ولی ویژگی برجستهٔ ونتیج لمان تقویت پیشرانهٔ آن بود. البته زیر کاپوت این نسخه همان پیشرانهٔ ۵.۳ لیتری V8 دو سوپرشارژ قرار گرفته بود که مثل ونتیج معمولی ۵۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی برای دور زدن قوانین آلایندگی، تمام ۴۰ نمونه‌ای که از ونتیج لمان ساخته شد، بعد از تحویل دوباره به کارخانه بازگردانده شدند تا به پکیج V600 مجهز شوند. این پکیج قدرت موتور را به ۶۰۰ اسب بخار افزایش می‌داد تا ونتیج لمان با وجود وزن ۱۹۷۵ کیلوگرمی بتواند ظرف تنها ۳.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد.

جگوار XJ220 S

وقتی جگوار XJ220 در نمایشگاه خودروی بریتانیا ۱۹۸۸ در قالب کانسپت رونمایی شد، با نیروگاه V12 و سامانهٔ چهارچرخ محرک سروصدای زیادی به راه انداخت. بااین‌حال، وقتی نسخهٔ تولیدی این خودرو در سال ۱۹۹۲ با موتور V6 توئین توربو و به‌صورت محرک عقب عرضه شد، برای بسیاری از علاقه‌مندان به یک ناامیدی بزرگ تبدیل شد. هرچند XJ220 را هرگز نمی‌توان سوپرکار گمنامی در دههٔ ۹۰ دانست ولی نسخهٔ پیست محور XJ220 S امروز کاملاً فراموش شده است. این نسخه که در سال ۱۹۹۳ معرفی شد، توسط شرکت TWR به‌عنوان نسخهٔ جاده‌ای هومولوگیشن مدل مسابقه‌ای XJ220 C تنها در پنج دستگاه ساخته شد. XJ220 S از تمام تغییرات XJ220 C مسابقه‌ای بهره می‌برد و به نسخهٔ ۶۸۰ اسب بخاری از پیشرانهٔ V6 توئین توربوی XJ220 معمولی مجهز شده بود. به لطف بهبود آیرودینامیک، کاهش وزن و ۱۳۰ اسب بخار قدرت بیشتر، XJ220 S ظرف تنها ۳.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

کونیگ C62

شرکت کونیگ اسپشال در اواخر دههٔ ۷۰ و دههٔ ۸۰ با تیونینگ خودروهای فراری توانست نام خود را مطرح کند. در دههٔ ۹۰ اما حوزهٔ فعالیت این تیونر آلمانی به خودروهای دیگری گسترش یافت و حتی سوپراسپرت خودش را معرفی کرد. کونیگ C62 که در سال ۱۹۹۲ رونمایی شد، بر اساس شاسی خودروی مسابقه‌ای پورشه ۹۶۲ با اصلاح سیستم تعلیق و چند ارتقاء دیگر ساخته شد. این خودرو همچنین از بدنهٔ فیبر کربنی جدیدی بهره می‌برد که هرچند توسط کونیگ ساخته شده بود ولی اساسا بر پایهٔ ساختار اصلی ۹۶۲ شکل گرفته بود. C62 از پیشرانهٔ ۳.۴ لیتری برگرفته است ۹۱۱ استفاده می‌کرد که به گیربکس ترنس‌اکسل پنج سرعتهٔ 962C متصل شده بود. کونیگ پیشرانهٔ توربوشارژ پورشه را بشدت ارتقاء داده بود و بسته به سطح تیونینگ، بین ۵۰۰ تا ۸۰۰ اسب بخار قدرت از آن بیرون می‌کشید. کونیگ قصد داشت ۳۰ دستگاه از این خودروی مسابقه‌ای جاده‌ای تولید کند ولی به دلیل مشکلات مالی تنها سه دستگاه از آن ساخته شد.

وکتور W8

در دههٔ ۷۰، «جرالد ویگرت» با هدف ساخت اولین سوپراسپرت مدرن آمریکا با کارشناس خودروی هالیوود «لی براون» همکاری کرد. نتیجهٔ این همکاری، معرفی سوپراسپرتی بنام وکتور W2 در سال ۱۹۷۸ بود که در طراحی از کانسپت آلفارومئو کارابو سال ۱۹۶۸ الهام گرفته بود. W2 اما به دلیل رکورد اقتصادی و مشکلات مالی هیچ‌گاه تولید نشد. بااین‌حال، ویگرت که نمی‌خواست ناامید شود، سرانجام توانست تا اواخر دههٔ ۸۰ سرمایهٔ موردنیاز را جمع‌آوری کند و با پیش برد پروژهٔ W2، در سال ۱۹۸۹ نسخهٔ تولیدی آن را با نام W8 معرفی کرد. این سوپرکار آمریکایی مثل سلف خود بدنه‌ای گوه‌ای شکل داشت که ویژگی‌های طراحی کارابو را با عناصری الهام گرفته جت‌های جنگندهٔ آن دوران ترکیب کرده بود. این خودرو روی یک شاسی اختصاصی ساخته شده بود که در میانهٔ آن یک پیشرانهٔ چشمگیر پنهان شده بود. این موتور که بر اساس پیشرانهٔ V8 بلوک کوچک شورلت ساخته شده بود، یک نمونهٔ ۶ لیتری توئین توربوی تمام آلومینیومی بود که ۶۲۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. گفته می‌شد W8 می‌تواند ظرف ۳.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد اما این ارقام هیچ‌گاه توسط منابع مستقل تأیید نشدند زیرا هر سه پروتوتایپی که از W8 در اختیار مجله‌ها قرار داده شد در طول آزمایش خراب شدند. از این خودرو تا سال ۱۹۹۳ تنها ۲۲ دستگاه ساخته شد.