ساعت ۱۴:۵۰ بعد از ظهر ۱۳ دی ماه نخستین انفجار. صدایی مهیب بود که سکون و حال و هوای معنوی مراسم را در هم شکست. مردمی که تا لحظاتی پیش در حال دعا و زیارت بودند، ناگهان با دود غلیظ و فریادهای وحشت‌زده مواجه شدند. زمین زیر پایشان لرزید و فضای گلزار، که زمانی سرشار از احترام و آرامش بود، به خون کشیده شد. صدای ناله و فریاد مجروحان در میان ازدحام جمعیت، دل هر انسانی را به درد می‌آورد.

دومین انفجار در ساعت ۱۵:۱۷ رخ داد. این بار، زخم فاجعه عمیق‌تر شد. تکه‌های پاره‌شده لباس‌ها، کفش‌ها و خون روی آسفالت خیابان، تصویر غم‌انگیزی از آن روز را رقم زد. مادران و پدران در جستجوی عزیزانشان، با چشمانی اشکبار در میان مجروحان و پیکرهای بی‌جان سرگردان بودند. 

در این حادثه تلخ، ۹۷ نفر به شهادت رسیدند و ۴۸۰ نفر دیگر مجروح شدند. از جمله، کودکی پنج‌ساله به نام امیرمهدی دهدهی که دچار آسیب‌های شدید شد و به عنوان کوچک‌ترین جانباز این فاجعه شناخته می‌شود. 

بسیاری از مجروحان این حادثه برای همیشه با یادگارهایی تلخ مانند قطع عضو و نابینایی یا ترکش در بدن زندگی خواهند کرد. 

این حمله که گروه تروریستی داعش مسئولیت آن را بر عهده گرفت، زخمی عمیق بر قلب مردم ایران گذاشت. اما همان‌طور که گلزار شهدای کرمان همیشه نماد ایثار و مقاومت بوده، این حادثه نیز روحیه اتحاد و ایستادگی را در مردم تقویت کرد. 

امروز، این خاک همچنان مقدس است؛ جایی که خون شهدا با خاطرات تلخ و شیرین آن روز آمیخته شده است. مردم کرمان، همچنان با اشک و دعا، یاد قربانیان این حادثه تلخ را زنده نگه می‌دارند و نشان می‌دهند که ایستادگی و وفاداری، بخشی جدایی‌ناپذیر از هویتشان است.

در جنایت تروریستی ۱۳ دی ماه سال گذشته که در مسیر گلزار شهدای کرمان رخ داد، خانواده‌های بسیاری داغدار شدند و در بین شهدا تعداد زیادی، اعضای یک خانواده بودند. از جمله هشت شهید از خانواده سلطانی‌نژاد، سه شهید از خانواده بدرآبادی و قدیری، دو شهید از خانواده قاسمی، دو شهید از خانواده سلمانی پور و ....