ایران/متن پیش رو در ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

غلامحسین کرباسچی-شهردار اسبق تهران| مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی نه‌فقط بین روحانیون، بلکه میان همه سیاسیونی که طی دهه‌ها می‌شناسم، یک استثنا بود. به طرز اعجاب‌آوری سطح بالایی از اطلاعات را داشت و این ویژگی به این دلیل بود که هیچوقت از هیچ موضوعی به‌سادگی عبور نمی‌کرد. اگر می‌خواست از پروژه عمرانی بازدید کند، به‌دقت از جزئیات آن با خبر می‌شد. دقیق گوش می‌داد که آن کارشناس و مهندس یا آن معمار درباره آن پروژه چه توضیحی می‌دهد. زمانی که پروژه‌ای مربوط به شهرداری بود، من به عنوان مدیر مستقیم، گاه حوصله نداشتم به جزئیات گوش بدهم. اما آقای هاشمی به گونه‌ای به جزئیات گوش می‌داد که ما به احترام ایشان می‌ایستادیم. از همین رو، بحث کردن با ایشان درباره این مسائل دشوار بود و اینطور نبود که بتوان مسأله‌ای را به‌سادگی توضیح داد و از آن عبور کرد. در خاطرم هست که گاهی در بازدید از شهرداری، نکته‌ای را مطرح می‌کردند و ما هم جواب می‌دادیم. اما ایشان می‌خندید و می‌گفت: «باز ‌داری روی حرف خودت می‌ایستی؟ این  مسأله، این طور است.» اگر کسی صحبتی می‌کرد که می‌توانست ایشان را قانع کند، البته که می‌پذیرفت. در همه مدتی که در زمان ریاست جمهوری آیت‌الله هاشمی در شهرداری تهران حضور داشتم، فسادی وجود نداشت. این امر را می‌توان با تجربه مدیریت شهری در سال‌های بعد مقایسه کرد. آیت‌الله هاشمی رفسنجانی مسئولی باورمند در جمهوری اسلامی به خدا و مردم بود. به خود دروغ نمی‌گفت و به مردم هم دروغ نمی‌گفت. شعار مردم‌فریب هم نمی‌داد. هنگامی که احساس می‌کرد وظیفه‌ای دارد که باید انجام دهد، چیز دیگری برایش مهم نبود و این‌گونه بود که خدا هم او را یاری می‌کرد.