غرق‌شدن کشتی تایتانیک در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲ میلادی (۲۶ فروردین ۱۲۹۱) در سواحل نیوفاندلند یکی از فجایع دریایی دردناک تاریخ است که جان بیش از هزار و ۵۰۰ مسافر و خدمه کشتی را گرفت.

بیش از یک قرن است که بحث تایتانیک مطرح بوده و پژوهش‌هایی درباره آن صورت گرفته؛ اما هیچ‌گاه بقایای سرنشینان آن در محل غرق‌شدن کشتی پیدا نشده است. این موضوع هم به گمانه‌زنی‌ و هم به کنجکاوی درباره آن دامن زده است؛ اما علم توضیح مناسبی برای این موضوع ارائه می‌دهد.

 لاشه تایتانیک تقریباً در ۳۷۰ مایلی (۶۰۰ کیلومتری) جنوب شرقی نیوفاندلند (جزیره‌ای بزرگ در کانادا، نزدیک ساحل شرقی آمریکای شمالی) در عمق ۱۲ هزار و ۵۰۰ فوتی (۳.۸۱ کیلومتری) کشف شد. این اکتشاف به سرپرستی دکتر رابرت بالارد، کاوشگر دریایی، در سال ۱۹۸۵ صورت گرفت و برای آن، از فناوری پیشرفته آن زمان، از جمله وسیله نقلیه هدایت‌شونده از راه دور آرگو (Argo)، برای یافتن محل استفاده شد.

گروه اکتشافی، اشیایی مانند کفش، لباس و وسایل شخصی را یافتند، اما هیچ اثری از بقایای اجساد انسان‌ها وجود نداشت. چه توضیح علمی برای این مساله وجود دارد؟

نبود بقایای اجساد سرنشینان تایتانیک چند دلیل اساسی دارد:- جریان‌های اقیانوسی: جریان‌های قوی اقیانوس اطلس شمالی احتمالاً اجساد بسیاری را در ساعات و روزهای پس از غرق‌شدن، از کشتی دور کرده است. کشتی‌های بازیابی از جمله سی‌اِس مَکِی‌بِنِت (CS Mackay-Bennett)، گزارش دادند که اجساد شناوری را مایل‌ها دور از مختصات تایتانیک پیدا کرده‌اند.

- جلیقه نجات و نیروی شناوری: بسیاری از قربانیان، جلیقه نجات پوشیده بودند که آن‌ها را مدتی شناور نگه می‌داشت. توفان و امواج به سرعت اجسام شناور را پراکنده کردند و آن‌هایی که نجات پیدا نکردند به مرور زمان تجزیه یا غرق شدند.

- شرایط شیمیایی و زیست‌شناختی لاشه کشتی

از سوی دیگر، محل غرق‌شدن تایتانیک، محیطی است که مواد آلی را حفظ نمی‌کند. عوامل متعددی در از بین رفتن بقایای اجساد نقش دارند:

- عمق موازنه‌ای کربنات کلسیم: در عمق کمتر از ۳ هزار فوتی (۹۱۴.۴ متری)، آب دریا در کربنات کلسیم، ماده‌ معدنی مهم استخوان‌ها، اشباع نمی‌شود. به گفته بالارد، «استخوان‌ها» در این شرایط حل می‌شوند و پس از اینکه مُردارخوارها بافت‌های نرم را می‌خورند، هیچ اثری از آن‌ها باقی نمی‌ماند.

- مُردارخواران زیست‌شناختی: موجودات اعماق دریا از جمله ماهی‌ها، سخت‌پوستان و باکتری‌ها، مواد آلی را به سرعت مصرف می‌کنند؛ حتی در آب‌های عمیق‌تر و سردتر، فرآیند تجزیه توسط این موجودات مردارخوار تسریع می‌شود.