پدال/ بزرگ‌تر شدن خودروها پدیده‌ای شناخته شده است و حتی کوچک‌ترین خودروهای شهری نیز ابعادی مشابه هاچبک های خانوادگی ۲۰ یا ۳۰ سال پیش را دارند. دلایل متنوعی برای این کار وجود دارد که شاید مهم‌ترین آن‌ها علاقه خریداران به خودروهای بزرگ‌تر و بهتر باشد اما باید به ترندهای جالب دیگری نیز اشاره کنیم که پا به پای افزایش ابعاد خودروها پیش رفته‌اند. EPA آمریکا اخیراً تحقیق جالبی درباره ترندهای ۵۰ سال اخیر صنعت خودرو انجام داده و پیشرفت آن را مستندسازی کرده است. تصمیم گرفته‌ایم این داده‌ها را با یکدیگر بررسی کنیم تا بدانیم چرا خودروهای جدید به این شکل درآمده‌اند. در جدول زیر می‌توانیم تغییر متوسط قدرت، وزن و مصرف سوخت خودروها از سال ۱۹۷۵ تاکنون را مشاهده کنیم.

جالب‌ترین داده منتشر شده توسط EPA این است که مصرف سوخت خودروها در سال ۲۰۲۵ بیش از ۱۰۰ درصد کمتر از خودروهای سال ۱۹۷۵ بوده و این امر پیشرفت تکنولوژی را نشان می‌دهد. قدرت متوسط خودروها نیز تقریباً به همان اندازه بیشتر شده و خودروهای فعلی بازار آمریکا حدود ۹۵ درصد قوی‌تر از خودروهای سال ۱۹۷۵ هستند. تقریباً در همان دوران بود که دولت آمریکا تصمیم گرفت روی تولید خودروهایی با آلایندگی کمتر تمرکز کند و قوانین جدید خودروسازان را مجبور کرد قدرت پیشرانه‌های خود را محدود نمایند تا گازهای گلخانه‌ای کمتری تولید شود. میزان قدرت خودروها نیز در مقایسه با دهه ۶۰ میلادی به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافت هرچند از نظر آلایندگی وضعیت بهتری وجود داشت. تأثیرات این قوانین در داده‌های EPA مشخص است به گونه‌ای که مصرف سوخت خودروها تا سال ۱۹۸۰ حدود ۶۰ درصد بهبود یافته است. البته قدرت پیشرانه‌ها مسیر دیگری را پیموده و در سال ۱۹۸۰ حدود ۲۵ درصد کمتر شده است.

از این نقطه به بعد، قدرت تولیدی پیشرانه‌ها شروع به افزایش کرده و از منفی ۲۵ درصد به مثبت ۹۵ درصد در برهه کنونی رسیده است. مصرف سوخت نیز روند مشابهی داشته و البته وزن متوسط خودروها نیز همگام با دو معیار دیگر رشد کرده هرچند بازه تغییر آن محدودتر بوده است. خودروها در سال ۱۹۸۰ حدود ۲۰ درصد سبک‌تر از ۵ سال ۱۹۷۵ بوده‌اند اما از آن زمان تاکنون شاهد رشد پایدار وزن خودروها بوده‌ایم. در حال حاضر خودروهای بازار آمریکا حدود ۱۰ درصد سنگین‌تر از سال ۱۹۷۵ هستند.

افزایش مصرف سوخت خودروها در اواخر دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی به دلیل محبوبیت شاسی بلندها بوده است. شما برای حرکت دادن چنین جثه‌های بزرگی به پیشرانه‌های بزرگ نیاز دارید. البته ظهور پیشرانه‌های کاراتر همچون هیبریدی‌ها به ایجاد توازن بین مصرف سوخت و قدرت پیشرانه‌ها کمک کرده و در حال حاضر خودروها ۱۱۰ درصد کم‌مصرف‌تر از مدل‌های سال ۱۹۷۵ هستند. طبیعتاً زمانی که به قدرت بیشتر فکر کنید مصرف سوخت هم بیشتر خواهد شد. این موضوع درباره پیشرانه‌های پرفورمنس بیشتر صدق می‌کند هرچند پیشرفت‌های رخ داده در تکنولوژی قوای محرکه باعث شده راندمان نیروگاه‌های درون‌سوز بسیار بهبود یابد. خودروسازان در آخرین سال‌های قرن بیستم مشغول یافتن راه‌هایی برای کاهش مصرف سوخت و آلایندگی خودروهای خود بودند و مهم‌ترین روند در این دوران استفاده از پیشرانه‌های کم‌حجم‌تر و توربو بود که هنوز هم بکار گرفته می‌شوند. همان‌طور که می‌دانید دوج به تدریج از شر پیشرانه‌های ۸ سیلندر خلاص شده و جای آن‌ها را نیروگاه ۶ سیلندر ۳ لیتری توئین توربوی هوریکین گرفته است.

اما از نظر افزایش وزن خودروها که از سال ۲۰۰۵ تاکنون حدود ۵ درصد افزایش داشته است، دلیل اصلی به بهبود ایمنی آن‌ها مربوط می‌شود. تکنولوژی‌های جدیدی همچون کیسه‌های هوا، مناطق جذب نیروی تصادفات و ساختارهای قوی‌تر باعث شده وزن خودروها افزایش یابد. در طول چند سال گذشته ظهور خودروهای برقی نیز بر افزایش وزن وسایل نقلیه شدت بخشیده است. باتری و موتور برقی این خودروها به‌طور قابل‌توجهی سنگین‌تر از نیروگاه‌های درون‌سوز هستند. دلیل اصلی افزایش وزن خودروها در سال‌های گذشته به توسعه سیستم‌های ایمنی مدرن، قوای محرکه برقی و باتری‌ها مربوط می‌شود.

با اینکه متوسط مصرف سوخت و قدرت وسایل نقلیه همچنان افزایش خواهد یافت اما احتمال دارد وزن خودروها شروع به کاهش کند. از آنجایی که خودروهای برقی تأثیر زیادی روی این داده‌ها دارند بنابراین باید وزن خود را کاهش دهند و از قوای محرکه سبک‌تر و جمع و جورتر استفاده کنند. قدم بعدی مهم در این زمینه می‌تواند به‌کارگیری باتری‌های حالت‌جامد باشد هرچند تا رسیدن به تولید انبوه این باتری‌ها راه درازی باقی مانده است. خودروهای هیبریدی که به دلیل وجود پیشرانه‌های درون‌سوز و برقی وزن بالایی دارند باید از این بهبودها سود ببرند. به دلیل ادامه تمرکز روی ایمنی و همچنین افزایش فضای کابین و بار، مشخص نیست که ابعاد کلی خودروها در آینده نزدیک کوچک‌تر شود.

کاهش مصرف سوخت، افزایش قدرت قوای محرکه و وزن بستگی زیادی به نبرد کاهش آلایندگی و کمک به حفظ کره زمین دارد. EPA می‌گوید متوسط دی‌اکسید کربن تولیدی حدود ۷۰۰ گرم در هر ۱.۶ کیلومتر پیمایش بوده و احتمالاً این رقم در دوران خودروهای عضلانی دهه ۶۰ میلادی احتمالاً بدتر هم بوده است. تولید پیشرانه‌های پاک‌تر باعث شد این رقم به حدود ۴۰۰ گرم در اواسط دهه ۶۰ میلادی برسد و در سال ۲۰۰۵ نیز متوسط آلایندگی پیشرانه‌ها به حدود ۴۵۰ گرم در هر ۱.۶ کیلومتر پیمایش رسید که دلیل آن تولید شاسی بلندها و پیشرانه‌های بزرگ‌تر بود. البته با پیشرفت‌های صورت گرفته و استفاده از پیشرانه‌های کم‌حجم‌تر، متوسط آلایندگی پیشرانه‌ها تا سال ۲۰۲۳ به حدود ۳۱۹ گرم در هر ۱.۶ کیلومتر پیمایش کاهش یافته است. با از رده خارج شدن خودروهای درون‌سوز انتظار می‌رود این رقم بازهم کاهش یابد. این روزها تمرکز زیادی روی راندمان و حفظ محیط‌زیست وجود دارد و به همین خاطر تخمین زمان تغییر داده‌ها در آینده دشوار است.