پدال/ اگر یک فروشنده خودرو از هر دورانی را سوار ماشین زمان کرده و او را به ۳۰ سال عقب‌تر یا جلوتر ببرید، احتمالاً با دیدن خودروها تعجب خواهند کرد. هر نسل شاهد پیشرفت‌های قابل‌توجه در تکنولوژی خودروها بوده و شاید پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های ما فکر تولید خودروهای مدرن امروزی را نمی‌کرده‌اند. برای مثال سیستم تزریق سوخت به تدریج جایگزین کاربراتورهای قدیمی شده است. نوار کاست، سی دی و دی‌وی‌دی و… جای خود را به سیستم‌های جدید اپل کارپلی و اندروید اتو داده‌اند هرچند در آینده نیز خلاقیت‌های بیشتری را خواهیم دید. در این مقاله به ۵ ویژگی جذابی اشاره می‌کنیم که فعلاً در دسترس نیستند اما آرزو می‌کنیم در آینده راهی خودروهای مدرن شوند.

خودران کامل

ایده استفاده از خودروهای خودران بسیار قدیمی‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنید. در واقع بیش از ۵۰۰ سال پیش بود که لئوناردو داوینچی خودروی کارتی را طراحی کرد که با فنرها حرکت می‌کرد و توانایی برنامه‌ریزی برای حرکت در مسیری ویژه را داشت. جنرال موتورز هم در سال ۱۹۳۹ امکان تولید خودروهای خودران را بررسی نمود و پروتوتایپ های رادیو کنترل را در دهه ۵۰ میلادی تولید کرد. سیستم‌های خودران تکامل یافته‌اند و حالا از دوربین، لیدار و کامپیوتر استفاده می‌کنند. خودران های مدرن در ۵ سطح طبقه‌بندی می‌شوند هرچند اکثر خودروهای امروزی به خودران سطح ۲ مجهز هستند. این سیستم‌ها میلیون‌ها کیلومتر تست را پشت سر می‌گذارند تا بهینه شوند و اطمینان عمومی را به دست آورند.

هدآپ دیسپلی های کاراتر

اولین بار در جنگ جهانی دوم بود که از هدآپ دیسپلی برای کمک به خلبان‌های جت‌های جنگنده استفاده شد. جنرال موتورز نیز اواسط دهه ۶۰ میلادی این ویژگی را روی خودروها تست کرد. هدآپ دیسپلی یا نمایشگر سربالا فرایند توسعه کندی داشته و در سال ۱۹۸۸ بود که جنرال موتورز خودروی کاتلاس سوپریم را با توانایی بازتاب اطلاعات سرعت شمار و چراغ‌های راهنمای روی شیشه جلو معرفی نمود. این ویژگی هم‌اکنون در خودروهای رده میانی همچون تویوتا کمری و هوندا آکورد هم وجود دارد. برندهای لوکس همچون آئودی و مرسدس بنز تکنولوژی‌هایی همچون واقعیت افزوده را وارد هدآپ دیسپلی کرده‌اند هرچند وجود لایه‌های بیشتری از اطلاعات در میدان دید راننده می‌تواند خطرناک باشد. ما دوست داریم این تکنولوژی کاراتر شده و روی ایمنی هم تمرکز داشته باشد. بجای بمباران میدان دید راننده با اطلاعات مختلف، هدآپ دیسپلی باید خطرات جاده و شرایط آن همچون یخبندان و… را به اطلاع راننده برساند.

سیستم‌های آتش‌خاموش‌کن خودکار

این ویژگی به گونه‌ای متفاوت در خودرویی تولیدی وجود داشته است. البته تنها ۴۰ دستگاه از این خودرو با قیمت ۳.۴ میلیون دلار ساخته شده است. ما درباره پاگانی هوایرا BC رودستر صحبت می‌کنیم که از سیستم آتش‌خاموش‌کنی سود می‌برد که راننده می‌تواند در زمان تصادف فعال کند. سیستم‌های سرکوب آتش از دهه ۶۰ میلادی تاکنون در خودروهای مسابقه‌ای بکار رفته‌اند و هم‌اکنون نیز جزو الزامات ناسکار، فرمول یک، ایندی کار، ایمسا و… هستند. بسیاری از این سیستم‌ها عملکرد خودکار دارند و بنابراین نیازی به دخالت راننده نیست. گفته می‌شود بیش از ۹۲۰۰ نفر بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۱ میلادی جان خود را به خاطر آتش‌سوزی خودرو در آمریکا از دست داده‌اند. سیستم‌های آتش‌خاموش‌کن خودکار در خودروهای تولیدی استاندارد می‌تواند جان صدها نفر را نجات دهد. هزینه اضافی این سیستم‌ها قابل‌توجه خواهد بود و احتمالاً توسط بسیاری از خریداران نادیده گرفته خواهد شد اما جان انسان قیمتی ندارد. در هر صورت قیمت خودروها هر ساله افزایش می‌یابد و قیمت بالاتر این سیستم در بحبوحه افزایش قیمت‌ها به چشم نخواهد آمد.

سلول ایمنی

یکی دیگر از تجهیزات ایمنی برگرفته از مسابقات خودرویی که می‌تواند جان هزاران نفر را نجات دهد سلول ایمنی سرنشینان است. خودروهای مدرن امروزی به گونه‌ای مهندسی شده‌اند که دارای نقاط جذب نیروهای ناشی از تصادفات باشند تا به این ترتیب آسیبی به سرنشینان وارد نشود. متأسفانه این امر اکثراً باعث آسیب شدید بدنه و فریم خودرو می‌شود و حتی در برخی موارد شرکت‌های بیمه خودروهای تصادفی را به عنوان اوراقی کامل شناسایی می‌کنند. خودروهای ایندی و فرمول یک دارای سلول ایمنی محافظتی در اطراف راننده و قطعات بدنه هستند. این سلول به گونه‌ای طراحی شده که در حین تصادف از سرنشین محافظت کامل به عمل آورد. در تصادفاتی که شدت بالایی ندارند، قطعات بدنه اطراف سلول ایمنی را می‌توان سریعاً تعویض کرد؛ مثلاً در گرندپری مجارستان ۲۰۲۰، تیم ردبول توانستند بال جلو و برخی قطعات سیستم تعلیق خودروی مکس ورشتاپن را در کمتر از ۲۰ دقیقه تعویض کنند. خودروهای مدرن نیز باید به گونه‌ای طراحی شوند که دارای بخش سرنشین محکم و پانل‌های بدنه سبک‌وزن باشند تا پس از تصادف هم جان سرنشینان حفظ شود و هم در زمان کمتری بتوان قطعات بدنه را تعویض نمود.

صندلی‌های هوشمند

خودروهای مدرن پر از سنسورهای مختلف است. برخی از آن‌ها ترافیک نقاط کور را تشخیص داده و برخی نیز توانایی شناسایی عابران پیاده و موتورسواران را دارند. سیستم‌های تشخیص خرابی فابریک نیز روی سیستم‌های سوخت‌رسانی و آلایندگی نظارت داشته و از سنسورهای مختلف استفاده می‌کند. به این لیست باید سیستم‌هایی همچون پایش فشار باد لاستیک را نیز افزود. بسیاری از خودروها به صندلی‌هایی با گرم‌کن، سردکن و ماساژور مجهز هستند اما این توانایی‌ها معمولاً با سیستم تهویه مطبوع در ارتباط بوده و یا اینکه به‌صورت دستی فعال می‌شوند. اینجا فرصتی برای خودروسازان خلاق وجود دارد که بتوانند سنسورهای دما و فشار را در صندلی‌ها بکار ببرند و به این ترتیب هر صندلی با توجه به شکل، وزن و دمای بدن هر سرنشین تنظیمات خاص رفاهی را بدون نیاز به فشردن یک دکمه یا لمس نمایشگر اعمال کند. موتورهای داخل صندلی‌ها می‌توانند تنظیمات پشتی و زوایای صندلی را انجام دهند. نزدیک‌ترین چیز به صندلی هوشمندی که ذکر کردیم سیستم MBUX مرسدس بنز است که صندلی راننده و فرمان را بسته به ارتفاع راننده تنظیم می‌کند هرچند راننده باید اطلاعات خود را از طریق نمایشگر وارد سیستم کند.