فارس/ با گذشت ۱۵ سال از ارتقای بشاگرد از بخش به شهرستان، شهر سردشت به‌عنوان مرکز این شهرستان همچنان به شدت از کمبود فضای آموزشی رنج می‌برد.

تقریباً تمامی مدارس شهر سردشت بشاگرد از کمبود فضا رنج می برند و با این مشکل جدی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این در حالی است که نزدیک به ۱۰ سال از ساخت و افتتاح آخرین ساختمان آموزشی در این شهر می‌گذرد.

در دوران مدیریت مدیران پیشین و کنونی آموزش و پرورش و نوسازی نیز هیچ مدرسه‌ای در این شهر ساخته نشده و عملاً هیچ کلاسی به فضای آموزشی آن اضافه نشده است.

در حال حاضر، مدرسه ابتدایی شهید پیردادی به مدرسه نصر ضمیمه شده و این دو آموزشگاه ناچارند در دو شیفت از یک فضای آموزشی استفاده کنند.

مشکل کمبود فضا در دبیرستان‌های این شهر نیز به شکل دیگری نمود پیدا کرده است، به‌طوری که هرکدام از آنها به‌نوعی با این معضل درگیر هستند.

دبیرستان دخترانه شبانه‌روزی متوسطه اول "ام‌سلمه" در ساختمانی اداره می‌شود که در گذشته برای دبستان نصر ساخته شده بود و سال‌ها این دبستان در آنجا فعال بود. ساختمان ۵ کلاسه این آموزشگاه اکنون باید شش کلاس درس "ام‌سلمه" را پوشش دهد. علاوه بر این، با انتقال آموزشگاه شبانه‌روزی ام‌سلمه به این فضا، خوابگاه، بخش سرپرستی، و ... دیگر امکانات نیز در همین مکان جای داده شده‌اند.

به‌دلیل این محدودیت‌ها، راهروهای ساختمان به مرور دیوارچینی شده‌اند و حتی برخی کلاس‌ها به دو بخش تقسیم شده‌اند تا امکان برگزاری کلاس‌ها فراهم شود.

این تغییرات، فضای آموزشگاه را به محیطی غیر استاندارد تبدیل کرده است. به‌عنوان مثال، هم‌اکنون دانش‌آموزان یک کلاس مجبورند در فضایی که برای نمازخانه در نظر گرفته شده است، به‌صورت کف‌نشین کلاس‌های خود را برگزار کنند.

دبیرستان دوره اول شهید رجایی تنها مدرسه‌ای است که نسبت به سایر مدارس کمتر با این معضل روبروست.
بااین‌حال، این آموزشگاه نیز با حداکثر ظرفیت یا حتی بیش از ظرفیت خود به فعالیت مشغول است و از عمر ساختمان آن حدود سه دهه می‌گذرد و عملاً دیگر فرسوده شده است.

وضعیت در دو دبیرستان شبانه‌روزی دوره دوم "دکتر حسابی" و "ام‌کلثوم" حتی بدتر است. این مدارس علاوه بر کمبود کلاس‌های درس، هرکدام یک هنرستان را نیز به‌عنوان ضمیمه خود دارند. برخی از کلاس‌های این مدارس در بخش‌هایی از ساختمان خوابگاهی برگزار می‌شوند.

یکی از این هنرستان‌ها مجبور است از کلاس‌های کانکسی استفاده کند و دیگری به‌دلیل برون‌سپاری یکی از رشته‌های خود، دانش‌آموزان را مجبور می‌کند روزانه مسافتی حدود یک کیلومتر را پیاده طی کنند تا در کلاس درس شرکت کنند و دوباره همین مسیر را می بایست برگردند.

نکته تأسف‌بار این جاست که بعضا مشاهده می شود برخی از مدارسی که طی این سال‌ها در سطح شهرستان ساخته شده‌اند، اغلب همراه با جانمایی غیرکارشناسی و تحت تأثیر تصمیمات سیاسی بوده است. درنتیجه، برخی از این مدارس در مناطق و یا روستاهایی قرار گرفته‌اند که دانش آموزی برای تکمیل ظرفیت آنها وجود ندارد و بعضا۵۰ تا ۶۰ درصد فضای آنها بلااستفاده مانده است.

این بدان معناست که در بشاگرو به‌صورت همزمان، هم با کمبود فضای آموزشی مواجهیم و هم با فضای مازاد و بلااستفاده!

اکنون باید از مسئولان امر پرسید: چرا دغدغه‌ و اراده‌ای برای رفع کمبود فضای آموزشی در این شهر ندارند؟ و آیا بدون زیرساخت‌های مناسب آموزشی، می‌توان انتظار کیفیت و پیشرفت در آموزش را داشت.