خراسان/ «چرا ۷ اکتبر، آغازِ «بحران موجودیت»برای اسرائیل است؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم محمدسعید احدیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

این ساعات و روزها که بحث توافق  آتش بس داغ است، هنوز بسیاری درباره چرایی عملیات طوفان الاقصی می‌پرسند.اگر طوفان‌الاقصی را فقط در ۷ اکتبر ببینید، خواهید پرسید: «آیا به تبعاتش فکر شده بود؟ ارزش این همه خون و آوارگی را داشت؟»و... اما واقعیت این است که دیدن عملیات ۷ اکتبر۲۰۲۳ بدون ۶ اکتبر و روزها و ماه های قبل از آن و ندانستن طرحی که رژیم صهیونیستی برای منطقه داشته، در واقع ندیدن و ندانستن اصل ماجراست. اسرائیل یک دشمن راهبردی برای  ایران، محور مقاومت و جهان اسلام است. وقتی می گوییم دشمن راهبردی یعنی قوی شدن آن خط قرمز و تضعیف آن ضرورتی است که هزینه های دیگر را توجیه پذیر می کند. بر این اساس ۷اکتبر،  بازی در حال  باخت محور مقاومت و ایران  را به پیروزی تبدیل کرد چراکه اسرائیلی را که به نوعی مسائل خود را حل کرده بود و دشمن استراتژیک بسیار خطرناکی شده بود،درگیر بقا و موجودیت خودش کرده است، بنابراین اگر مسئله را از زاویه نگاه دشمن استراتژیک خودمان ببینیم، تحلیل ما دقیق تر می شود. اما به طور مشخص داده ها و ستانده های محور مقاومت در هفتم اکتبر و عملیات طوفان الاقصی چه بود؟برای پاسخ به این سوال لازم است ببینیم اسرائیل قبل از ۷ اکتبر در چه شرایطی بود و امروز در چه شرایطی است. قبل از ۷ اکتبر اسرائیل از نظر شرایط امنیت داخلی ، توانسته تصویر یک امنیت کامل را به ساکنان سرزمین های خود و سرمایه گذاران ارائه کند. گنبد آهنین ، دیوار حائل و توان اطلاعاتی موساد این گزاره را تثبیت کرده بود که اسرائیل در مرزهای خود کاملا امنیت دارد و  دشمنان خود را در مرزهای خودشان زمین‌گیر کرده است. در سیاست خارجی رژیم اسرائیل در دنیا به عنوان قومی مظلوم تصویر شده بود و امتیازات فراوانی از کل دنیا می گرفت و طرح آبراهام تقریبا در مراحل نهایی اجرا بود که معنی آن این است دشمن استراتژیک ما کار خود را به پایان رسانده بود و تبدیل به بزرگ ترین خطر استراتژیک برای ایران شده‌ بود. چالش های سیاسی داخلی و اجتماعی  رژیم نیز  روند طبیعی خود را طی می کرد و از نظر اقتصادی هم در همه حوزه های تکنولوژیکی ، کشاورزی و... در حال توسعه سریع بود .اما امروز عملیات طوفان الاقصی در ۷ اکتبر بزرگ ترین ضربه را به مهم ترین دستاورد اسرائیل که امنیت پایدار بود، زده است و آن را به ترسی پایدار در ساکنان سرزمین های اشغالی تبدیل کرده است. نتانیاهو مجبور شد برای این که بتواند بگوید امنیت به عنوان زیرساخت اصلی هر توسعه و هر ثبات سیاسی و اجتماعی است ، وعده دهد حماس و حزب ا...  را حذف کند اما امروز با پذیرش آتش بس در لبنان و غزه پذیرفت که حماس و حزب ا... کنار آن ها حضور دارند و معنی این حرف یعنی اسرائیل درون مرزهای خود در حال دست و پنجه نرم کردن با ایجاد امنیت است، به آن کرانه باختری و یمن و ایران را هم اضافه کنید. نتیجه این شرایط این است که اسرائیل نتوانسته است امنیت را به ساکنان خود، تزریق کند و این یعنی چالش سرمایه گذاری و توسعه و مهاجرت معکوس و بحران سیاست داخلی و در یک کلام چالش موجودیت برای این رژیم.
از  نظر سیاست خارجی نیز پذیرش طرح آبراهام که اگر ۷ اکتبر نبود، نهایی شده بود، برای کشورهای عربی به شدت سخت شده است و از همه مهم تر اسرائیل از یک چهره مظلوم تبدیل به یک جانی بین‌المللی شده است.
با چالش اقتصادی  هم دچار بحران سیاسی داخلی شده و چالش اجتماعی رژیم نیز مخصوصا در بی اعتمادی به آینده جدی شده است. همه این ها برای جامعه ای که با محوریت رفاه بدون ریشه تاریخی دور هم جمع شده اند، بحران موجودیت برای اسرائیل ایجاد کرده است. خلاصه آن که آتش بس غزه و لبنان یعنی شکست در رسیدن به اهداف و یعنی ادامه بحران ناامنی در اسرائیل  و دشمن استراتژیک ما به جای طی کردن مسیر رو به جلو، گرفتار حل بحران های متعدد درون سرزمین خودش شده است. البته ضرباتی هم که جبهه مقاومت در این جنگ بسیار سنگین خورده‌ است بخشی از فراز و نشیب طبیعی هماوردی با ‌بزرگ ترین قدرت های دنیاست اما در نگاه کلی و برآیندی معتقدم اتفاق ۷اکتبر یک پیروزی استراتژیک برای محور مقاومت است.