درنتیجه، طراحی گریم به متخصصی به نام کریستوفر تاکر سپرده شد که عهده‌دار طراحی مجدد و تجدیدنظر در سری شد که می‌بایست بسیار ترسناک می‌بود تا توضیح دهد چرا جان مِریک بداقبال قبل از اینکه به عزیزکرده جامعه‌ای فضول و هیز تبدیل شود، باید ستاره یک نمایش عجیب‌وغریب ویکتوریایی متعفن می‌بود.

در حین اینکه تاکر داشت با پروتزهایش ورمی‌رفت، فیلمبرداری باید با این مشکل پیش‌بینی‌نشده، که تا آن موقع باعث افزایش ۲۰ درصدی هزینه‌های تولید شده بود، ادامه پیدا می‌کرد.

ایده اولیه لینچ نوعی تن‌پوش با ظاهری واقعی بود که باید بازیگر نقش مریک، جان هارت، آن را می‌پوشید. آماده شدنش هرروز کمی طول می‌کشید، اما لینچ اعتقاد داشت با این کار می‌شود از هدر رفتن روزانه ۵ ساعت روی صندلی گریم جلوگیری کرد.

جان مریک، مرد فیل‌نمای واقعی که در ۲۸ سالگی فوت کرد

وقتی مریک در سال ۱۸۹۰ در ۲۸ سالگی در بیمارستان لندن درگذشت، یک قالب گچی از بدن، سر، دست و پایش گرفته شد. برای اولین بار از زمان مرگ مریک، این اجازه داده شد که قالب سر از بیمارستان خارج شود تا تاکر بتواند در استودیش از آن برای کمک به ساخت گریمی موثق استفاده کند.

تاکر که در سال‌های بعد گریم‌های موفقی از «شبح اپرا» ی مایکل کرافورد تا آقای کریستوی هیولا در «معنای زندگی مانتی پایتون» را انجام داد، کارش در «مرد فیل‌نما» واقعا خوب بود. حتی با توجه به اینکه گاهی جان هارت روزانه باید ۱۰ ساعت را صرف تغییر ظاهرش می‌کرد.

پروتز مرد فیل‌نما که جان هارت آن را می‌پوشید

«ظاهرِ» نهایی مرد فیل‌نما مسئول مستقیم افزودن دیرهنگامِ اسکار گریم بود. به خاطر ظاهر بی‌سابقه و فوق‌العاده جان هارت، آکادمی تحت‌فشار بود که اسکار رشته گریم را معرفی کند، اما از آن سر باز ‌زد. در نتیجه قیل و قالی که به راه افتاد، آکادمی سال بعد نامزدهای اسکار رشته گریم را اعلام کرد که طبیعتا برای شاهکار تاکر دیر شده بود.