عصر ایران/ در سال ۱۹۷۸، یک دهه از شگفتی‌های طراحی گُوِه‌ای شکل خودروها به پایان رسیده بود اما مارچلو گاندینی از برتونه، یکی از پیشگامان این سبک طراحی، تصمیم گرفت آخرین شاهکار عجیب خود را هم خلق کند: لانچیا سیبیلو…
 
اگر اوایل دهه‌ ۷۰ میلادی اوج طراحی خودرو بود، نیمه‌ دوم آن دهه قطعاً دوران رکود بود. در این زمان، تأثیر قیمت‌های سرسام‌آور نفت و قوانین ایمنی بیش از حد حساس، دست طراحان خلاق را بسته بود و به همین دلیل، دورانی از سپرهای لاستیکی، پلاستیک‌های ارزان بدنه و زیبایی‌شناسی بی‌روح آغاز شد.

اما ظاهراً این چالش ها برای گاندینی اهمیتی نداشت زیرا او همچنان در استودیوی کوچک برتونه در تورین مشغول طراحی کانسپت‌های غیرممکن و گُوِه‌ای شکل بود. کانسپتی به رنگ قهوه‌ای.

نقطه‌ی شروع خوب
گاندینی با استفاده از زیرساخت‌های لانچیا استراتوس استراداله و موتور V6 دینو، ابتدا شاسی را ۱۰۰ میلی‌متر افزایش داد. سپس بخش دراماتیک ماجرا آغاز شد: بدنه‌ای از جنس فولاد که با دست شکل داده شده بود، با گلگیرهای برجسته و مربعی شکل و دماغی شبیه نوک اردک.

شیشه‌های جلو و پنجره‌های جانبی پلی‌کربنات همسطح بدنه نصب شده بودند، همانطور که چراغ‌های جلوی پاپ‌آپ و سپرها نیز به همین شکل بودند - سپرها با یک خط نارنجی مشخص می‌شدند.

از دیگر ویژگی‌های عجیب این خودرو می‌توان به پنجره‌های دایره‌ای جانبی اشاره کرد که به داخل می‌رفتند و سپس روی ریل‌ها به جلو می‌لغزیدند؛ برف‌پاک‌کن تکی نیز به جای حرکت قوسی معمول، به صورت افقی حرکت می‌کرد. برای رونمایی در نمایشگاه خودرو تورین در سال ۱۹۷۸، این خودرو به رنگ طلایی و قهوه‌ای رنگ‌آمیزی شده بود.

سیبیلو تا سال ۲۰۱۱ در اختیار برتونه باقی ماند، زمانی که بخش زیادی از مجموعه‌ی ارزشمند این شرکت در پاسخ به مشکلات مالی به حراج گذاشته شد. اکنون این خودرو بخشی از مجموعه‌ی خودروهای فوق‌العاده کمیاب ایتالیایی کورادو لوپرستو است.