لانگلی که در سال ۲۰۰۰ میلادی برای مجموعه‌ شعر «آب و هوا در ژاپن» برنده‌ جایزه‌ تی. اس. الیوت شد، در بیمارستان به دلیل عوارض ناشی از جراحی لگن درگذشت.

رابین رابرتسون، ویراستار دیرینه‌ لانگلی گفت: «افتخار بزرگی بود که با او کار کنم... البته، نیازی نبود که زیاد کار کنم، چون تقریبا همه اشعار او بی‌نقص بود. او آخرین نفر از سه‌گانه‌ بزرگ شعر ایرلند شمالی بود. او و دوستان نزدیکش، شیموس هینی و درک ماهون، بخشی از گروهی آزاد و درخشان از نویسندگان جوان ایرلندی بودند که در اوایل دهه‌ ۱۹۶۰ میلادی در گروه بلفاست فیلیپ هابسبام گرد هم می‌آمدند. لانگلی، هینی و ماهون اولین مجموعه‌های خود را در همان دهه منتشر کردند و سپس به شاعران برجسته‌ی بین‌المللی تبدیل شدند.»

مایکل لانگلی در سال ۱۹۳۹ میلادی در بلفاست به دنیا آمد. او در کالج ترینیتی دوبلین در رشته‌ مطالعات کلاسیک تحصیل کرد؛ جایی که دریافت تنها چیزی که می‌خواهد انجام دهد، سرودن شعر است. او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۴ با گاردین گفت: «مردد بودم که وارد تدریس یا خدمات دولتی شوم، اما گرفتار جادوی شعر شدم.»

در کنار شاعری، لانگلی برای سال‌ها به‌عنوان مدیر هنرهای ترکیبی در شورای هنر ایرلند شمالی فعالیت می‌کرد. او در سال ۱۹۹۴ میلادی مشهورترین شعر خود با عنوان «آتش‌بس» را با امید به پایان درگیری‌های ایرلند شمالی سرود. یک روز پس از انتشار این شعر، آتش‌بس اعلام شد.

لانگلی در طول زندگی حرفه‌ای خود جوایز و افتخارات متعددی دریافت کرد، از جمله جایزه‌ «ویتبرد» در سال ۱۹۹۱ میلادی برای مجموعه‌ «آتش‌های درخت‌های دهمیشه سبز»، نشان امپراتوری بریتانیا در سال ۲۰۱۰ میلادی و جایزه‌ بین‌المللی «شعر فلترینلی» برای یک عمر دستاورد در سال ۲۰۲۲ میلادی.

او در سال ۲۰۱۷ برنده‌ جایزه‌ «پن پینتر» شد که سالانه به نویسندگانی اهدا می‌شود که به گفته‌ی هارولد پینتر در سخنرانی نوبل خود، نگاهی «بی‌باک و خلل‌ناپذیر» به جهان دارند. دان پترسون، رئیس هیأت داوران آن سال، اشعار لانگلی را «به‌طرز بی‌نقصی تغزلی و روان» توصیف کرد و گفت که آثار او «آکنده از انسانیت، فروتنی و شفقت است.»

آخرین مجموعه‌ی شعری لانگلی با عنوان «پرندگان کشته‌شده» در سال ۲۰۲۲ منتشر شد. این مجموعه از سوی گاردین به‌عنوان اشعاری «سرشار از زندگی» توصیف شد.