بر اساس یک مطالعه، سطوح پایین گرانش (ریز جاذبه) در فضا باعث تغییرات قابل توجهی در چشم و بینایی فضانوردان پس از ۶ تا ۱۲ ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) می‌شود.

به نقل از آی‌ای، دستکم ۷۰ درصد از فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی تحت تاثیر سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی قرار گرفته‌اند.

بیش از ۷۰ درصد فضانوردان سندرم چشم را تجربه می‌کنند

محققان داده‌های ۱۳ فضانورد ۴۸ ساله را که ۱۵۷ تا ۱۸۶ روز را در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری کردند، تجزیه و تحلیل کردند. این گروه شامل فضانوردانی از ایالات متحده، اروپا، ژاپن و کانادا بود. ۳۱ درصد زن بودند و هشت نفر در اولین ماموریت خود بودند.

در طول این تحقیق، سانتیاگو کوستانتینو (Santiago Costantino)، چشم‌پزشک از دانشگاه مونترال کشف کرد که بیش از ۷۰ درصد فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی، سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی (SANS) را تجربه می‌کنند.

برای مطالعه اثرات سفر فضایی، محققان سه عامل مرتبط با چشم را تجزیه و تحلیل کردند. سفتی چشم، فشار داخل چشم و دامنه پالس چشم.

تغییرات قابل توجهی در خواص بیومکانیکی چشم فضانوردان با کاهش ۳۳ درصدی سفتی چشم، کاهش ۱۱ درصدی فشار داخل چشمی و کاهش ۲۵ درصدی در دامنه پالس چشم مشاهده شد. این تغییرات با علائمی مانند کاهش اندازه چشم، تغییر در میدان کانونی، و در برخی موارد، تورم عصب بینایی و چین‌های شبکیه همراه بود.

محققان همچنین دریافتند که پنج فضانورد دارای ضخامت مشیمیه بیش از ۴۰۰ میکرومتر هستند که هیچ ارتباطی با سن، جنسیت یا تجربه قبلی فضایی ندارند. آنها پیشنهاد می‌کنند که بی‌وزنی توزیع خون را در بدن تغییر می‌دهد، جریان خون را در سر افزایش می‌دهد و گردش خون وریدی را در چشم کاهش می‌دهد، که احتمالا باعث می‌شود مشیمیه، لایه عروقی تغذیه کننده شبکیه، بزرگ شود.

بی‌وزنی ممکن است به تغییرات چشمی پایدار منجر شود

محققان می‌گویند که انبساط مشیمیه در بی وزنی ممکن است باعث کشش کلاژن در صلبیه شود و باعث تغییرات پایدار در خواص مکانیکی چشم شود. نتایج همچنین نشان داده‌اند که ضربان‌های خون در ریزگرانش می‌تواند یک اثر ضربه قوچ (Water hammer) ایجاد کند که طی آن تغییرات در فشار ناگهانی در جریان خون باعث شوک مکانیکی به چشم می‌شود که منجر به تغییرات بافتی قابل‌توجهی می‌شود.

محققان دریافتند که این تغییرات چشمی معمولا برای ماموریت‌هایی که شش تا دوازده ماه طول می‌کشد، نگرانی قابل توجهی به همراه ندارند. در حالی که ۸۰ درصد فضانوردان دستکم یک علامت را تجربه کردند، چشمان آنها پس از بازگشت به زمین به حالت عادی بازگشت. در بیشتر موارد، عینک اصلاحی برای رفع علائم ایجاد شده کافی بود.

آژانس‌های فضایی و جامعه تحقیقاتی در مورد خطرات احتمالی ماموریت‌های طولانی‌تر مانند سفر به مریخ محتاط هستند. اثرات قرار گرفتن در معرض ریزگرانش طولانی مدت بر سلامت چشم هنوز نامشخص است و هیچ اقدام پیشگیرانه یا درمانی در حال حاضر در دسترس نیست.

کوستانتینو و گروهش منتظر داده‌های بیشتر ناسا برای ادامه تحقیقات خود هستند و همانطور که این دانشمند اشاره کرد، تغییرات در خواص مکانیکی چشم می‌تواند به پیش‌بینی ایجاد سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی کمک کند.