این غزل را در ادامه می‌خوانیم؛

*

به شهرِ یخ‌زده گرم امید برگشتی
خوش آمدی پسرم! صبح عید برگشتی

و ناگهان تلفن‌ها به لکنت افتادند
خبر رسید که شَه... شَه‌... شهید برگشتی

به‌ روی شانهٔ مردم که آمدی دیدم
بلندتر شده قدت، رشید برگشتی

لباس مشکی غواصی‌ات چه تیره شبی‌ است
چقدر ماه شدی، روسفید برگشتی

دوید صندلی چرخ‌دار من از شوق
جلوتر از همه وقتی شنید برگشتی

خودم نه! آنچه به سمتت دوید شوقم بود
و من نیامدم و... ناامید برگشتی

ببخش! خانه‌ی‌مان سوت و کور بود آن روز
که در بهشت به گوشم رسید برگشتی

امید من! تو کلید بهشت را داری
چه غم به خانه ‌اگر بی‌کلید برگشتی